Πέτρος Παπαγιώργης
Το Μουντιάλ της Ρωσίας έχει διανύσει μεγάλη απόσταση, αφού είμαστε προ της ημιτελικής φάσης. Βέλγιο εναντίον Γαλλίας και Κροατία εναντίον Αγγλίας σήμερα και αύριο αντίστοιχα για να δούμε ποια θα είναι η τελική δυάδα που θα διεκδικήσει το ανώτατο τρόπαιο ανά την υφήλιο σε επίπεδο εθνικών ομάδων την ερχόμενη Κυριακή.
Όπως σε κάθε τελικό Μουντιάλ έτσι και την Κυριακή ο ποδοσφαιρικός πλανήτης θα βλέπει σε συγκεκριμένο σημείο. Στο γήπεδο «Λουζνίκι» (η χωρητικότητα του ανέρχεται στους 78.360 θεατές). Ένα στάδιο που με τις παρεμβάσεις των υπευθύνων για το Μουντιάλ, έχει πάρει μια φανταστική μορφή.
Η εκτίμηση που αβίαστα μπορεί να κάνει κανείς από το τι έχει δει μέχρι τώρα είναι θετική. Είδαμε αρκετά παιχνίδια συναρπαστικά και ενδιαφέροντα στην εξέλιξη τους.
Είδαμε ποδοσφαιρικό υπερθέαμα στον αγώνα της μεταξύ Ισπανίας-Πορτογαλίας, από πλευράς Ισπανών σε μεγάλο διάστημα του αγώνα, καθώς και στον αγώνα του Βελγίου απέναντι στην Βραζιλία.
Είδαμε εκπλήξεις, ( η έξοδος Γερμανίας, Αργεντινής κατά πρώτο λόγο και Βραζιλίας σε σχέση με τον αντίπαλο κατά δεύτερο), είδαμε την παρουσία της Αγγλίας στην τετράδα μετά από 18 χρόνια, της Κροατίας μετά από 20 χρόνια και του Βελγίου μετά από από 32 χρόνια. Είδαμε, με άλλα λόγια, να αποτελούν τα τρία τέταρτα της πρώτης τετράδας ομάδες όχι top class, αλλά second (class).
Είδαμε και το VAR. Αρκετές –φυσιολογικά- οι συζητήσεις περί του θέματος. Σαφώς και η χρήση της τεχνολογίας στο ποδόσφαιρο λειτουργεί θετικά για το άθλημα. Και η χρήση του όσο περνά ο χρόνος θα γίνεται ακόμη πιο βοηθητική. Όμως επειδή υπάρχει πρόβλημα μερικές φορές με τις συνεχείς διακοπές των αγώνων ίσως θα ήταν καλό να σκεφτούν οι αρμόδιοι το εξής: Η χρήση του να είναι περιοριστική. Να δικαιούται για παράδειγμα να το ζητήσουν οι ομάδες τρεις φορές ανά ημίχρονο.
Πέραν τούτων υπάρχει μια άλλη παράμετρος. Πολύ σημαντική. Θυμάστε πριν από το Μουντιάλ που βλέπαμε δημοσιεύματα περί σοβαρού ενδεχόμενου ύπαρξης κρουσμάτων βίας κατά τη διάρκεια του θεσμού. Η παρουσία χιλιάδων κόσμου στη Ρωσία, ανάμεσα στους οποίες υπάρχουν χούλιγκαν (Άγγλοι, Γάλλοι και οι οικοδεσπότες Ρώσοι, ενώ όλοι θυμόμαστε τι είχε γίνει προ διετίας στη Γαλλία), δικαιολογημένα δημιουργούσε αυτήν την εκτίμηση.
Όμως όλες οι εκτιμήσεις, μέχρι τώρα, διαψεύστηκαν. Εντός (πλην ελάχιστων περιπτώσεων) και εκτός γηπέδου επικρατεί πολύ ωραία ατμόσφαιρα, αντάξια της εμβέλειας του γεγονότος. Οι φίλαθλοι, ανεξαρτήτως χρώματος, εθνικότητας, θρησκείας παρακολουθούν αντάμα στη κερκίδα τα παιχνίδια μέσα σε μια ατμόσφαιρα ψυχαγωγίας και αθλητοπρέπειας. Χειροκροτούν, αποδοκιμάζουν, πανηγυρίζουν, απογοητεύονται, «χτυπιούνται» αλλά στο τέλος του ματς, νικητές και ηττημένοι φεύγουν από το γήπεδο, παρέα και σε κάποιες περιπτώσεις αγκαλιασμένοι. Σε μια ατμόσφαιρα αλληλεγγύης αλλά κυρίως αθλητικού και γενικότερου πολιτισμού.
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Ενώνει τους ανθρώπους και αυτή είναι η μεγαλύτερη δύναμη του. Γιατί οι άνθρωποι στην ουσία δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους. Είναι όλοι ίσοι και οφείλουν να σέβονται αλλήλους. Οι διαχωρισμοί είναι τεχνητοί και δημιουργούνται από τους ανόητους κήρυκες του εθνικισμού, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας.
