Χρήστος Ζαβός
Ας ξεκινήσουμε με τα καλά νέα και ας μην είναι και τόσο σημαντικά. Ότι δηλαδή ο Λόπεθ έχει πάει στην Τενερίφη και τρώει τα τάπας τους, μάλλον δεν λυπεί κανένα.
Αντιθέτως ένα τούβλο αφαιρέθηκε από τον τοίχο που έχτισε ο σενιόρ Γκόμες το περασμένο καλοκαίρι και αποδείχθηκε μη στιβαρός. Το να αφαιρεθούν και άλλα τέτοια τούβλα μάλλον θα προκαλέσουν ευχαρίστηση και κανείς δεν θα σκοτώσει τη λύπη πίνοντας ζιβανία με μουσική απόκρουση τους Καζαντζίδη ή Αγγελόπουλο.
Συνεχίζοντας με τα καλά νέα, στον αγώνα με την Πάφο είναι αλήθεια ότι οι τρεις νέοι, παρουσίασαν μια πολύ καλή εικόνα. Τέτοια μάλιστα, που μαζί με κανά άλλους δύο, ήταν όντως όλη η ομάδα. Και ο Κολοβός και ο Μαυρίας και ο Ατσαγκούν, αν μη τι άλλο αποδεικνύουν ότι αξίζουν να παραμείνουν εδώ το καλοκαίρι και να δουλέψουν μαζί με τους υπόλοιπους μήπως και η Ομόνοια επιτέλους γίνει αυτή που πρέπει να γίνει.
Το συγκεκριμένο τρίο, εμφανέστατα προσδίδει ποιότητα στην ομάδα και κυρίως προσφέρει στον προπονητή του, αρκετές επιλογές, ως προς το πώς, και που θα τους χρησιμοποιήσει. Παραδείγματος χάριν ο Κολοβός μπορεί να παίξει και στα δύο άκρα, πίσω από τον επιθετικό και άμα λάχει και κορυφή. Ο Νιγηριανός καλύπτει τη θέση του «8», του «10» και των άκρων ενώ και ο Μαυρίας είναι το ιδανικό μπακ-χαφ στο 3-5-2, δεξί εξτρέμ και δεξιά στην άμυνα. Ας περιμένουμε όμως να δούμε γιατί πολλά είδαν τα μάτια μας τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερα στην Ομόνοια. Το δείγμα πάντως μοιάζει θετικότατο. Καλά να ναι τα παιδιά, να παίξουν την μπάλα που γνωρίζουν, εμείς εδώ είμαστε να τους αποθεώσουμε.
Πέραν των τριών και κανά δύο άλλων στην Πάφο οι υπόλοιποι θύμιζαν φοιτητές τουριστικής σχολής. Κάποιοι εξ αυτών απλά δεν μπορούν, κάποιοι άλλοι απλά πλέουν μες στο φετινό ναυάγιο. Λογικό. Και τον Σανέ απ’ τη Σίτυ να φέρεις, μπορεί και να μην αποδώσει όταν η ομάδα περνάει από χίλια μύρια κύματα.
Τα καλύτερα όμως νέα έχουν να κάνουν με τις διεργασίες που γίνονται στην εταιρεία. Το γεγονός ότι πολλά εκ των στελεχών αποχώρησαν, με ή χωρίς τη συναίνεση τους δεν έχει σημασία, αποδεικνύει ότι κάτι σοβαρό προκύπτει.
Η αλλαγή είναι ίση με την εξέλιξη. Δεν είναι όπως συμβαίνει στην Κύπρο που ο καθένας μονιμοποιείται σε σημείο που πιάνει μούχλα ακόμη και αν αποδειχθεί ανίκανος. Ευτυχώς στην Ομόνοια δεν συμβαίνει αυτό. Δείχνει ότι εγκαταλείπει την κουλτούρα της μονιμότητας, της γραφειοκρατίας ή της νομενκλατούρας και συμπορεύεται με τη νέα εποχή. Ότι δηλαδή δεν πάει καλά, εντοπίζεται, αξιολογείται, αποδεσμεύεται, αντικαθίσταται. Η αλυσίδα της εξέλιξης στον επιχειρηματικό χώρο.
Δεν αφήνω καμία υπόνοια για κανένα και τίποτα. Ούτε ξέρω, ούτε θέλω να μάθω. Ξέρω, όπως και ο περισσότερος κόσμος ότι η Ομόνοια δεν έβγαλε αυτό που έπρεπε να βγάλει, άρα πρέπει κάτι ν’ αλλάξει.
Ωραίος ο Παπασταύρου. Είναι λογικό να κάνει λάθη, είναι λογικό να τα επαναλάβει σε λιγότερο βαθμό, πρέπει όμως να μάθει. Και για να φτάσει να μαθαίνει πρέπει να κάνει αλλαγές κατανοώντας τα λάθη του. Και θα του πάρει καιρός. Λογικό επίσης.
Το παράλογο ή αν θες και τα κακά νέα, είναι κάποιοι παραμένουν στάσιμοι. Αυτοί που βρίζουν τον Χ προπονητή, αποθεώνουν ή προσβάλλουν τον Ψ ποδοσφαιριστή μη αντιλαμβανόμενοι πράγματα και καταστάσεις.
Λοιπόν η Ομόνοια δεν έχει προπονητικό καλούπι που δεν δοκίμασε. Θες προπονητή θρύλο (Μπάγιεβιτς) θες προπονητή άγνωστο (Ολίβα) θες προπονητή που μάλλον δεν είναι (Λοτίνα), προπονητή μεσσία (Πάμπο) προπονητή Τσάμπιονς Λιγκ (Μιλόγιεβιτς), προπονητή που έχει πάρει πρωτάθλημα (Σαβέσκι)… ότι τραβάει η ψυχή σου μην αρχίσω να γράφω.
Τώρα είναι ο Αναστασίου. Ή τον πιστώνεις γιατί τον πιστώνει ο εργοδότης του ή συνεχίζεις την ασθένεια που τρώει τα σωθικά σου.
Άσε κιόλας που δεν ευθύνεται για τίποτα. Στο μερίδιο ευθύνης για τη μέχρι τώρα πορεία της ομάδας άντε ν’ αναλογεί στον Ελλαδίτη το 10%.
Θέλει και πάλι υπομονή. Ακούγεται χοντρή μαλακία, αλλά αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Η Ομόνοια καλείται να στρώσει αγωνιστικά. Έχει προπονητή, έχει παίκτες για του χρόνου, έχει κυπριακό κορμό, απαραίτητο για να δημιουργήσεις βάθος στο ρόστερ και έχει ένα ιδιοκτήτη που ψάχνεται.
Ο στόχος δεν μπορεί να είναι εξάδα. Φτάνει πια με τη κοντόφθαλμη προσέγγιση. Ασυνείδητα στην Ομόνοια παλιότερα στόχευαν εννοείται πρωτάθλημα και κύπελλο, αργότερα είσοδο σε ομίλους, πιο μετά την πρώτη τριάδα, ακολούθως κανά εισιτήριο στην Ευρώπη και βλέπουμε, αργότερα πως θα κερδίσουν τον ΑΠΟΕΛ και τώρα πια την εξάδα. Ποια εξάδα και μαλακίες τώρα…
Ο στόχος και ο σκοπός όλων θα πρέπει να είναι η ομάδα ν’ αποκτήσει θεμέλια. Και στο αγωνιστικό κομμάτι και στο διοικητικό.
Για το διοικητικό θα σου πω κάτι να το θυμάσαι. Ακόμη και να κάνει ο Παπασταύρου την εταιρεία γιαπωνέζικη, σε μέθοδο, πειθαρχία και οργάνωση, θα έρθει η ώρα να τεθεί αντιμέτωπος και με το «καθεστώς» του κυπριακού ποδοσφαίρου. Εκεί να δεις τι έχει να μάθει... καλά να είμαστε να το ζήσουμε.
Η Ομόνοια που λες είναι νέα σε όλους τους τομείς. Τα τελευταία χρόνια είναι νέα κυρίως στο αγωνιστικό κομμάτι αφού είπαμε εφάρμοζαν την μέθοδο του «ράβε-ξύλωνε». Τώρα πια είναι νέα και στο διοικητικό.
Συνεπώς θέλει περισσότερη υπομονή. Και βοήθεια άμα θες. Ο στόχος όμως είναι ξεκάθαρος… να μπει το θεμέλιο διοικητικά, αγωνιστικά. Άμα καταφέρουν κιόλας κάποιοι να συμπορευτούν καλώς. Διαφορετικά θα περιμένουν τον Κάντηλο, τον Ευαγόρα και τον Άρσοφ να τους κάνει ομάδα.
