Χρήστος Ζαβός
Να γράψουμε τα ίδια όπως και πέρσι; Ξεκινάμε. «Μέταλλο», «dna», «καρδιά του πρωταθλητή», « θηρίο που δεν πεθαίνει», «εφτάψυχος», «δυνάστης» … βάλε και εσύ ότι θες, μέσα θα πέσεις. Όλα αυτά γεμίζουν τα δημοσιογραφικά κείμενα, βγαίνει εύκολα και το μεροκάματο, χαϊδεύουν και τ’ αυτιά ολονών… σούπερ. Ευκολάκι.
Άμα όμως σταθείς σ’ όλα αυτά, πόσο κοντά είσαι στην πραγματικότητα; Ξέρεις οι περισσότεροι σ’ αυτό τον τόπο βολεύονται ν’ ακούν ψέματα παρά την αλήθεια. Άμα δε, είναι κολακείες και διθύραμβοι για την αφεντιά τους, απλώνουν ζάμπα και το απολαμβάνουν. Στα παραμύθια κιόλας κοιμούνται σαν τα αγγελούδια.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Οκ, καταλαβαίνω ότι τον βασικό σου αντίπαλο τα τελευταία δύο χρόνια, τον έχεις κάνει να γονατίσει. Ακούνε ΑΠΟΕΛ και τρέχουν στα εφημερεύοντα για να προμηθευτούν τα τελευταία προϊόντα της φαρμακευτικής βιομηχανίας.
Σίγουρα αυτό σου δίνει μια ικανοποίηση. Δικαίως γουστάρεις και πολύ καλά κάνεις που απολαμβάνεις την αίσθηση του «δυνάστη». Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου το στερήσει, ιδιαίτερα δε άμα παίρνεις τέτοιες καθαρές νίκες.
Άσε κιόλας που έτσι όπως πάει το πράγμα, σε βλέπω ν’ ανάβεις φωτοβολίδες κάθε φορά που ο Απόλλωνας προηγείται σε παιγνίδι μαζί σου. Ξέρεις, να σκοράρει ο Ζελάγια ή ο Παπουλής και να γίνεται της πουτάνας μες στα Αποελίστικα στέκια.
Ας μην κολλήσουμε σ’ αυτό. Ας μιλήσουμε για την ομάδα. Πες με βλάκα, πες με ανήξερο, πες με αντί- Αποελίστα, πες με αχάπαρο… η ομάδα έχει ένα θέμα. Και νομίζω ότι είναι σοβαρό.
Στο χθεσινό παιγνίδι άμα ο Απόλλωνας δεν είχε τούτη τη ψύχωση να σε κερδίσει και είχες απέναντι σου έναν πιο ψύχραιμο αντίπαλο, θα είχες πρόβλημα. Όπως δηλαδή είχες με την ΑΕΚ, αλλά και τη Σαλαμίνα.
Εξηγούμαι. Από πίσω έως μπροστά, το πλάνο του Τραμεντσάνι μοιάζει να στερεί από το σύνολο τις πραγματικές του ικανότητες. Και ατομικά κάποιοι παίκτες εκτίθενται.
Πίσω η άμυνα είχε θέμα. Και δεν είναι η πρώτη φορά που το είδαμε. Η τριάδα πίσω δημιουργεί βάθος, το οποίο βάθος μπορεί να χτυπήσει ο αντίπαλος. Χθες ο Σοφρώνης, βάζει έναν τέτοιο παίκτη όπως ο Σκέμπρι ακριβώς για να κτυπήσει εκεί στην πλάτη τους και τα κατάφερε εν μέρει.
Όπως κατάφερε στο Α’ ημίχρονο να κτυπήσει μια ακόμη αδύνατη μεριά της ομάδας από δεξιά όπως αμύνεται. Σου το έγραφα παλαιότερα για τον Βούρο και κάποιοι κορόιδευαν, αλλά με τον Μερκή και τον Γιάκολις έχεις θέμα. Και αμυντικά και επιθετικά.
Άσε κιόλας που σκαρτάρει εντελώς, ίσως τον καλύτερο εξτρέμ του πρωταθλήματος (τον Τάμαρι δεν τον έχω μες τους κανονικούς ποδοσφαιριστές). Αλλά βλέπεις ότι ο Γιάκολις δεν μπορεί, ούτε ν’ αμυνθεί, ούτε και να επιτεθεί.
Δεν φτάνουν όλα αυτά, ο Ιταλός επιλέγει να παίξει με δύο μόνο χαφ στον άξονα, φορτώνοντας στις πλάτες των Λούκας και Γκέντσογλου όλα τα προβλήματα του κόσμου. Μιλώντας για τους δύο αυτούς, που από τον πάγκο δεν είχαν καμία βοήθεια, ούτε και φυσικά μες στο γήπεδο, θεωρώ ότι ήταν οι κορυφαίοι του ΑΠΟΕΛ (τον Τάμαρι δεν τον έχω μες στους κανονικούς ποδοσφαιριστές).
Έκαναν περισσότερα απ’ ότι έπρεπε να κάνουν. Και να τρέχουν τον ελεύθερο Σκέμπρι και να τα βάζουν με τους Χάμπο και Σακέτι και να κλείνουν τρύπες στα πλάγια και να αβαντάρουν τα στόπερ πίσω. Και άμα ήταν να αποφορτιστούν κάπως, δεν είχαν παίκτη να δώσουν την μπάλα μπροστά. Ποιος; Ο ΑΠΟΕΛ, που στον πάγκο έχει για τη θέση του επιτελικού τον Ζαχίντ, τον Βιντιγκάλ και το Ντε Βινσέντι!!!
Και έχει μόνο του εκεί τον Μπέζιακ στην κορυφή, τον λυπήθηκα τον καημένο. Πιο πολύ παρέα έχει ένας μοναχός στο Νεπάλ, παρά ο Σλοβένος. Και τον άφησε μέσα έως ότου τραυματιστεί!!!
Τώρα που ανέφερα αυτούς τους τρεις του πάγκου, με συγχωρείς αλλά με τέτοιο ρόστερ, το παίρνω και εγώ. Γιατί πέραν αυτών, έχω Μοράις, Φακινέττι, Αλωνεύτη, Εφραίμ, Ρουέδα… θες να σου πλύνω και τα πιάτα; Μιλάμε για παίκτες που παίζουν στην ενδεκάδα όλων των ομάδων της Κύπρου. Αλήθεια όλοι αυτοί που φώναζαν για το ρόστερ που χάθηκαν;
Όσο στατικός όμως είναι στο πλάνο του ο Τραμεντσάνι, άλλο τόσο «μάνα» είναι στο κομμάτι της ψυχολογίας. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η ομάδα βρέθηκε πίσω στο σκορ και ούτε πανικοβλήθηκε, ούτε έχασε τη ψυχραιμία της. Ιδιαίτερα μόλις ισοφαρίζει και βλέπει τους άλλους να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους, ο Νατέλ τρέχει μες στα δίχτυα να πάρει τη μπάλα για να βάλουν ένα ακόμη. Ο Νατέλ έτσι; Όχι ο Μοράις ή ο Λούκας. Αυτό σημαίνει ότι μες στον Αρχάγγελο τους εμβολιάζουν με μια ουσία που λέγεται «νίκη». Και ο Ιταλός φαίνεται να έχει πάρει μεγάλη δόση.
Γιατί άμα δημόσια μιλάει για την ανικανότητα των άλλων να τον «σκοτώσουν», σκέψου τι λέει στους παίκτες του μες στα αποδυτήρια. Έχω την εντύπωση ότι άμα σου κάνει ομιλία ο Ιταλός για την πεθερά που φοβάσαι και τρέμεις, σε βλέπω να μπαίνεις στην κουζίνα της να της σπας το thermomix και να τη βάζεις τιμωρία.
Όλα όμως τα πιο πάνω και άλλα πολλά που σκεφτόμαστε, δεν θα ήταν ήταν στην πραγματικότητα άμα το «μαγικό παιδί της Ανατολής» δεν το έπαιρνε πάνω του.
Θα μπορούσα απλά να σου παραθέσω ένα κείμενο που γράφτηκε στις 10 Οκτωβρίου αμέσως μετά τον αγώνα με την Ανόρθωση στο Παπαδόπουλος. Θα μπορούσα επίσης να γράψω άλλα δύο κείμενα για τον Τάμαρι. Τα στιγμιότυπα απλά να δεις και το μυαλό σου ταξιδεύει από την Ιορδανία, στην Βαρκελώνη, στη Λευκωσία, Λεμεσό, μέχρι και τα παιδικά σου χρόνια στις αλάνες.
Ο τύπος απλά το παίρνει πάνω του. Κάνει το σλάλομ από δεξιά προς τον άξονα και κερδίζει το πέναλτι. Τρία λεπτά αργότερα παίρνει τη μπάλα πίσω από το κέντρο, «χαρίζει» στον Μάρκοβιτς τη κόκκινη κάρτα, προκαλεί ζαλάδες στον Βασιλείου και καρφώνει τον Βάλε ενώ ο αθεόφοβος λες και είναι δικό του το μαγαζί κερνά και ένα γκολ στον Λούκας. Αϊσιχτίρ πια… ότι και να γράψουμε, ότι και να πούμε ρε όλου του κόσμου οι προπονητές, ιατροί, γυμναστές άμα το «χάρισμα» του βγει στο γήπεδο τα διαγράφει όλα μονοκονδυλιά.
Ο μικρός, λες και τώρα επέστρεψε από το Πανασιατικό, απλά μας χάζεψε όλους. Κάποιοι τον φοβούνται, κάποιοι τον λιγουρεύονται, κάποιοι φουσκώνουν από περηφάνια που τον έχουν μες στην ομάδα τους… όλοι όμως όσοι αγαπάμε το ποδόσφαιρο απλά χαιρόμαστε.
Γιατί πέραν του θεάματος, του ταλέντου και της ικανότητας, η παρουσία του απλά καθορίζει την πραγματικότητα. Το περίεργο με δαύτον, είναι ότι η ιστορία του μοιάζει με παραμύθι. Όπως αυτά της Χαλιμάς... τούτος όμως εμπλέκει το παραμύθι μες στην πραγματικότητα. Σαν τον ήρωα ή τον βασιλιά που τον κουβαλούν στις πλάτες τους, αποθεώνοντας τον κάνοντας σ' εσένα να κοιμάσαι γλυκά για να ονειρεύεσαι εξώστες και ταξίδια καλοκαιρινά... ίσως και χειμερινά.
