Χρήστος Ζαβός
Κατ’ αρχήν είναι συμπαθής. Μάλλον γιατί είναι αψεγάδιαστος. Δεν ζει μαζί μας, ούτε και ζούσε, δεν μπορεί κανείς να του καταλογίσει το οτιδήποτε.
Ξέρεις σ’ αυτό τον τόπο και ο Χριστός να ήταν ανάμεσα μας, όλο και κάτι θα έβρισκαν να πουν για την αφεντιά του. Του τύπου … « μα είναι από φτωχή οικογένεια», «παράτησε τη ξυλουργική», « γεννήθηκε σε φάτνη», «έμπλεξε με καμιά δωδεκαριά μαντράχαλους» και κάτι τέτοια.
Ο Παπασταύρου έφυγε όμως νωρίς, αυτοδημιούργητος, πετυχημένος επιχειρηματίας, δείχνει μετριοπαθής, ακόμη και οι κακόγλωσσοι του τόπου δεν έχουν να πουν κάτι. Έχει και αυτό το ξενόφερτο, το class. Δεν τον βλέπεις εύκολα να κάνει παρέα με τους υπόλοιπους προέδρους των περισσοτέρων ομάδων. Δεν έχει ακόμη μάθει τα σουβλάκια εκεί στο Δασάκι της Άχνας.
Δεν έδωσε γενικώς την αφορμή σε κανένα για να του προσάψει το οτιδήποτε. Ξέρεις πότε όμως θ’ αρχίσουν; Όταν σιγά, σιγά αρχίζει να εκπληρώνει τους στόχους του.
Να κάνει δηλαδή την Ομόνοια ισχυρή, να μπει σφήνα στα συμφέροντα τους και να διεκδικήσει μέρος από την «πίττα». Δεν πάει έτσι το πράγμα; Στην Κύπρο διώκονται οι άξιοι και οι επιτυχημένοι, άμα δεν ανήκουν στο σύστημα που κυριαρχεί. Ακριβώς για να επικρατήσουν οι μέτριοι, τα λαμόγια και οι γλύφτες.
Έχει πολλή ενδιαφέρον να δούμε πως θα εξελιχθεί η περίπτωση του «θείου από την Αμερική». Γιατί αυτός μεγαλούργησε σ’ ένα σκληρό επιχειρηματικό περιβάλλον το οποίο διέπεται από αυστηρούς κανόνες. Δύσκολα επιβιώνουν οι μέτριοι και κυρίως οι ανίκανοι.
Προς το παρόν τρώει τα μούτρα του. Φυσιολογικό. Πήρε το «τάνκερ» που λέγεται Ομόνοια, του κότσαραν ένα σωρό συνεργάτες που αποδείχθηκαν ανεπαρκείς, είχε ή έχει και τα απομεινάρια του «βαθύ κράτους» γύρω του… μέχρι να μάθει, ξόδεψε τα κέρατα του.
Δεν έγινε όμως κάτι περίεργο. Το περίεργο θα ήταν να πάρει την ομάδα και σε χρόνο dt να της φορέσει το στέμμα που έχασε.
Το πιο θετικό με δαύτον δεν είναι ότι πληρώνει στην ώρα του, ούτε και οι καινοτομίες που προσπαθεί να επιβάλει, δημιουργώντας έτσι ένα επαγγελματικό περιβάλλον. Το πιο σημαντικό είναι ότι δείχνει να μαθαίνει. Να εξελίσσεται και να προχωρεί σε διορθωτικές κινήσεις. Ίσως πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι ο Παπασταύρου άρχισε να μπαίνει στο πετσί της Κύπρου.
Δεν έχεις συγγενείς που ζουν στο εξωτερικό; Υπάρχει δηλαδή περίπτωση να ζεις στο abroad και να μην έχεις επηρεαστεί από το εκεί περιβάλλον; Εδώ καλά, καλά πάνε για σπουδές στην Αγγλία τρία χρόνια, έρχονται κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι και εκλογές και δυσκολεύονται τάχατες να μιλήσουν την ντοπιολαλιά μας.
Πόσο μάλλον δε ο Παπασταύρου. Που ζει στην Αμερική. Χώρα που μοιάζει με κρεατομηχανή. Άμα δεν συμβιβαστείς με την εκεί κουλτούρα ή πας φυλακή ή γυρνάς στην πατρίδα. Δεν είναι παίξε, γέλασε. Είναι μάλλον περισσότερο αμερικάνος παρά κύπριος. Δείχνει όμως να επιστρέφει σιγά, σιγά στην πατρίδα. Όχι με τη φυσική παρουσία του. Αλλά στην κουλτούρα.
Οκ, έστειλε τον Γκόμες στο άλλο ημισφαίριο. Ξήλωσε τη διοίκηση του, ενίσχυσε το ποδοσφαιρικό τμήμα με άτομα της ντόπιας ποδοσφαιρικής πιάτσας, εκσυγχρόνισε το Ηλίας Πούλλος, τσόνταρε ένα σωρό λεφτά για τις ακαδημίες, μέχρι και «παιδομάζωμα» επιχειρεί προκειμένου να συλλέξει την αφρόκρεμα των νεαρών ποδοσφαιριστών του νησιού.
Λεν κιόλας ότι θα δημιουργήσει μέχρι και ποδοσφαιρικό σχολείο προκειμένου οι νέοι «Τζιωνήδες» να έχουν ένα κοινό σπίτι. Είναι σίγουρο ότι θα προβεί και άλλες τέτοιες κινήσεις αφού είναι επιχειρηματίας και γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους ότι για να προκόψεις πρέπει να επενδύσεις.
Τώρα τελευταία άρχισαν να βγαίνουν στο προσκήνιο και άλλες κινήσεις του. Εξίσου σοβαρές ως προς την ενίσχυση της εταιρείας. Τα τηλεοπτικά και η έδρα.
Κατ’ αρχήν διαπίστωσε το αυτονόητο. Πως γίνεται ο ΑΠΟΕΛ να παίρνει 3 εκ. ετησίως και η Ομόνοια λιγότερο από 2 εκ; Θέλοντας και μη, άρχισε να αγγίζει το θέμα. Δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς. Τώρα τι θα πετύχει και πως, ο χρόνος θα το δείξει.
Το ίδιο ισχύει και για την έδρα. Άμα κατανόησε ότι το ΓΣΠ του βγάζει το λάδι, έτρεξε να βρει άλλη λύση. Και ορθώς σκέφτηκε το Μακάρειο. Μη σου πω κιόλας ότι το γήπεδο αυτό είναι η φυσική έδρα της ομάδας.
Ξεκίνησε τη διαδικασία και είχε κιόλας συνάντηση με τον πρόεδρο του ΚΟΑ. Και αυτό είναι μες τα θετικά. Ότι δηλαδή άρχισε να δημιουργεί σχέσεις, να επισκέπτεται άτομα σε καίρια πόστα. Μπορείς να κάνεις οτιδήποτε σ’ αυτό τον τόπο χωρίς να δημιουργήσεις δημόσιες σχέσεις, ιδιαίτερα δε με τα κέντρα εξουσίας; Δεν πας πουθενά, το ξέρουμε όλοι.
Διαπίστωσε κιόλας και ότι ένα από τα ντεσαβαντάζ που έχει η προεδρία του είναι ακριβώς και ότι είναι απόμακρος. Στην Κύπρο θέλουμε τον «ηγέτη» να τρώει μαζί μας, να παίζει μπιρίμπα ή τάβλι, να μαζεύεται σε λαϊκές συνάξεις, να το νιώθουμε ρε παιδί μου ότι είναι δικός μας άνθρωπος.
Το κατάλαβε μάλλον ο «θείος» και δημιούργησε λέει προφίλ στο Face Book για να έχει μια πιο άμεση επικοινωνία με τον «λαό». Λεπτομέρεια μπορεί να το θεωρείς, προσωπικά το αντιλαμβάνομαι ως μια πιο πολύ έξυπνη κίνηση που θα μειώσει το χάσμα μεταξύ του λαού και του ηγέτη.
Γενικώς ο Παπασταύρου φαίνεται να «κυπριοποιείται». Και μάλλον κατάλαβε ότι δεν έχει άλλη επιλογή. Δεν μπορεί με την αμερικάνικη κουλτούρα να κάνει κουμάντο. Δες του ρώσους της Πάφου. Ή ακόμη και τον Πουλλαίδη που αγαπά μεν την ομάδα του, έχει όμως αυτό του κύπριου μετανάστη. Το ρομαντισμό, την αθωότητα, την αγνότητα, ότι η Κύπρο είναι το «νησί των αγίων».
Ο Παπασταύρου όμως φαίνεται να το έχει καταλάβει. Η Κύπρος δεν είναι αυτή που άφησε πηγαίνοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν είναι πια το «νησί των αγίων»… μάλλον των «λαμογίων ή αγρίων».Έχει ενδιαφέρον τις «λυκοφιλίες» που θα δημιουργήσει, σε ποια στρατόπεδα θα καταταχτεί και ποιοι θα είναι οι μελλοντικοί εχθροί του.
Με λίγα λόγια μάλλον διαπίστωσε ότι άμα θέλει να επιβιώσει, θα πρέπει να παίξει με τους εδώ κανόνες…
