Χρήστος Ζαβός
Είναι το πλέον ψυχοφθόρο να παρατηρείς τη συνεχή- καθημερινή και για εδώ και χρόνια δίωξη του «καλού» σ’ αυτό το νησί. Να κυνηγιέται το καλό , είτε για να επιβιώνει το μέτριο ή για να επικρατεί το κακό και να επωφελούνται οι διάφοροι «βολεμένοι» που αρέσκονται ν’ ακούν, να διαβάζουν και να παρακολουθούν ότι τους χαϊδεύει τ’ αυτιά ρίχνοντας πάντοτε τις ευθύνες στους άλλους και ποτέ στον εαυτό τους.
Είναι τ’ άτομα που κάνουν ότι ξέρουν, χωρίς ποτέ να μπουν στον κόπο να καταλάβουν τι λεν οι άλλοι, θεωρώντας ότι οι «άλλοι» είναι διαφορετικοί, άρα εχθροί, δεν είναι σαν και αυτούς και θέλουν το κακό τους.
Και επειδή ακριβώς τάχατες θέλουν το κακό τους, δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να πολεμήσουν τους «άλλους» με σκοπό να τους νικήσουν και να επιβάλλουν τελικά τη δικτατορία τους.
Τη «δικτατορία των ηλιθίων» η οποία λειτουργεί ως τύραννος σ’ αυτό το νησί και σε πολλούς άλλους τομείς, πολύ σημαντικότερους απ’ ότι η περιγραφή ποδοσφαιρικών αγώνων.
Κάτι τέτοιο φαίνεται δυστυχώς να προκύπτει και στην περίπτωση των μεταδόσεων στα εντός έδρας παιγνίδια της Ομόνοιας, όπου για λόγους σχετικά άγνωστους απομακρύνθηκε το ντουέτο των Κώστα Παπαδόπουλου και Μιλένκο Σπόλιαριτς.
Να ξεκαθαρίσω, αν και δεν χρειάζεται, ότι με κανένα εκ των δύο δεν διατηρώ σχέσεις κοινωνικές πέραν του ότι χαίρουν το σεβασμό μου. Ο ένας γιατί κάνει αξιοπρεπώς τη δουλειά του και εκπροσωπεί επάξια το ταλαιπωρημένο συνάφι μας και ο άλλος γιατί πέραν του ότι με ώθησε ν’ αγαπήσω τη μπάλα ακόμη περισσότερο, έβαλε γυαλιά σε πολλούς από τους επαγγελματίες- σχολιαστές που τυχαίνει να έχουν την ελληνική ως μητρική γλώσσα έστω και αν την κακομεταχειρίζονται κάθε φορά που ανοίγουν το στόμα τους.
Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η πιο πάνω τοποθέτηση είναι καθαρά υποκειμενική και αφορά αποκλειστικά την αισθητική και το γούστο μου. Και δικαίως δηλαδή, αφού όντως δεν πρόκειται για μια επιστημονική έρευνα αλλά είναι καθαρά προσωπική άποψη και ως τέτοια δεν πολύ- μετράει.
Αυτό άλλωστε είναι και το ζήτημα που μας απασχολεί. Αν όντως τα πιο πάνω είναι καθαρά υποκειμενικά και δεν έχουν σημασία, για τα σημαντικά μιλώντας, με ποιο κριτήριο, με ποια εξειδίκευση και με πόση αντικειμενικότητα έπραξαν όλοι αυτοί που άσκησαν πιέσεις για να εξαιρεθούν από τους αγώνες της Ομόνοιας οι δύο σχολιαστές;
Ποια είναι τελικά η γραμμή αντικειμενικότητας στη δημοσιογραφία πάνω στην οποία θα ευθυγραμμιστούμε, ποιος την οριοθετεί και κυρίως ποιος την χαράσσει;
Αν ισχύει κάτι διαφορετικό και η αποπομπή τους έγινε με βάση άλλων κριτηρίων, που σχετίζονται με την επαγγελματική ανεπάρκεια των δύο σχολιαστών τότε είναι καθαρά θέμα της εταιρείας που συνεργάζονται και είναι απόλυτα σεβαστό.
Στην προκειμένη όμως περίπτωση και μέσα από την έρευνα που έκανα από την προηγούμενη εβδομάδα, φαίνεται ότι κάποια άτομα που δεν σχετίζονται θεσμικά με την διοίκηση της Ομόνοιας, έπραξαν έχοντας κατά νου οτιδήποτε άλλο πέραν της αντικειμενικότητας και της ελευθερίας της άποψης. Προφανώς κατέταξαν τους δύο σχολιαστές στην κατηγορία των «άλλων». Των εχθρών.
Την ίδια ακριβώς τακτική χρησιμοποίησαν κατά το παρελθόν και άλλα άτομα από άλλες ομάδες, που γούστο και καπέλο τους, αποφάσισαν ότι ο Χ ή ο Ψ δεν λειτουργεί με βάση τα οπαδικά- προσωπικά τους συμφέροντα και επικαλούμενοι χίλια δύο ψέματα απαλλάγηκαν από δαύτους.
Και ακριβώς όσο συνεχίζεται αυτή η σαθρότητα κάποιοι άλλοι ενδεχομένως να μιμηθούν και στο μέλλον τις ίδιες στρατηγικές και μεθόδους, γιατί ο Χ ή ο Ψ, είπε ή δεν είπε ότι είναι οφ σάιτ ή πέναλτι υπέρ ή κατά της ομάδας τους.
Μ’ αποτέλεσμα να διαιωνίζεται η προχειρότητα και η μη σωστή ενημέρωση γιατί ακριβώς το βασικό κριτήριο εις τον οποίο βασίζεται η λειτουργία της μετάδοσης σχετίζεται με την υπεράσπιση των συμφερόντων της ομάδας και την αλλοίωση της πραγματικότητας.
Και ο κόσμος να μένει στο σκοτάδι, «βολεμένος», ακούγοντας, διαβάζοντας και παρακολουθώντας αυτά που θέλει και όχι απαραίτητα αυτά που ισχύουν. Σχηματίζοντας δηλαδή άποψη, που περιλαμβάνει φανατισμό, μονομερή προσέγγιση την οποία ακολούθως θα διοχετεύσει στο διαδίκτυο χωρίς να δέχεται τη συζήτηση, την ανάπτυξη θέσεων, την κριτική σκέψη, ή την επιχειρηματολογία των άλλων…
Για το συγκεκριμένο φαινόμενο υπάρχει εξήγηση η οποία προέρχεται από μια πέρα για πέρα, υπολογίσιμη πνευματική δύναμη της σύγχρονης εποχής. Ο μεγάλος στοχαστής, φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος Ουμπέρτο Έκο, πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια πρόλαβε ευτυχώς για μας να περιγράψει με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο μια κατάσταση που δεν πολύ απέχει από την πραγματικότητα που ζούμε.
Ανάμεσα στα πολλά είχε πει:
«Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ. Είναι η εισβολή των ηλιθίων».
Μόνο που δυστυχώς πια δεν ζούμε την εισβολή… αλλά την δικτατορία τους η οποία ζει και βασιλεύει.
