Χρήστος Ζαβός
Όσες φορές ασχοληθήκαμε με τη φετινή Ομόνοια επισημάναμε την ανάγκη να επιδείξει ο καθένας υπομονή έως ότου τη γνωρίσουμε μια και καλή. Το καλοκαίρι γράφαμε «Στην αναμονή» λίγο πιο μετά στο ίδιο μήκος κύματος γράφαμε το «Να γνωριζόμαστε σιγά, σιγά»… όσο περνά ο χρόνος, θέλοντας και μη θα μαθαίνουμε περισσότερα πράγματα γι’ αυτό που κτίστηκε φέτος με τα λεφτά του Παπασταύρου και τη τεχνογνωσία δύο Ισπανών.
Και ακριβώς προκειμένου να μυηθούμε ακόμη περισσότερα στα της φετινής Ομόνοιας ένα εκτός έδρας ντέρμπι, αποτελεί ένα παρά πολύ καλό δείγμα. Όπως δηλαδή ένα παιγνίδι με την ΑΕΚ μες στο Αρένα είναι ένα καλό μονοπάτι για να εισέλθουμε στον οργανισμό «Ομόνοια 2018-2019».
Με λίγα λόγια για πρώτη φορά είδαμε ένα σωρό πράγματα που ενδεχομένως θα καθορίσουν σε μεγάλο ή μικρό βαθμό την ομάδα των Γκόμες και Ολίβα κατά τη διάρκεια της σεζόν. Ποια είναι όμως αυτά τα στοιχεία που είδαμε για πρώτη φορά… ας ξεκινήσουμε ν’ αποκωδικοποιούμε κάποια εξ αυτών.
Για πρώτη φορά είδαμε την ομάδα σε ντέρμπι. Από μόνο του εννοεί πολύ περισσότερα πράγματα αφού διαφορετικά αντιμετωπίζεται ένα τέτοιο παιγνίδι παρά κάποιο άλλο στην έδρα με θεωρητικά μικρότερη ομάδα.
Πως αντέδρασε ο Ολίβα; Όπως περιμέναμε και χίλια μπράβο του, γιατί δείχνει να διαβάζει τον αντίπαλο και κυρίως μπορεί να ελιχθεί μέσα από το ρόστερ του. Και επειδή τα γραπτά μένουν δες τι γράφαμε την περασμένη εβδομάδα μετά το ματς με την Ένωση:
«Το σίγουρο είναι ότι ο Ολίβα, απέναντι σε υποδεέστερους θεωρητικά αντιπάλους δεν κολώνει στο 4-4-2. Θα το επιχειρήσει όμως και στο Αρένα με μια πιο έτοιμη και ίσως ποιο ποιοτική ομάδα; Απ’ όλα όσα έχουμε δει στα δύο ματς, περισσότερο μου δημιουργείται η απορία πως θα αποδώσουν οι Σοάρες και Γκόμεθ στον άξονα πλαισιωμένοι από έναν επιπλέον, είτε από πίσω (βλέπε Λοέ, Ενρίκες) είτε από μπροστά (γουστάρω Μόντες ή ακόμη και Αλπίν)».
Στην Αρένα ο Ισπανός έκανε αυτό που γράψαμε πιο πάνω μ’ αποτέλεσμα να δούμε για πρώτη φορά ένα άλλο πλάνο με πολλές αλλαγές, ασχέτως αν η ενδεκάδα είχε μια μόνο αλλαγή.
Μιλώντας για την αλλαγή, για πρώτη φορά είδαμε Λόρα αντί Τζαίλσον. Δεν ήταν άσχημος ο Ισπανός νοουμένου ότι στο ντεμπούτο είχε ν’ αντιμετωπίσει τον καλύτερο ίσως εξτρέμ του πρωταθλήματος (βλέπε Ακοράν).
Από κει και πέρα, είδαμε για πρώτη φορά τον Μόντες πίσω από τον επιθετικό, κίνηση η οποία βοήθησε την ομάδα να βγάλει όλες σχεδόν τις φάσεις τις από τον άξονα. Επί τούτου, είδαμε για πρώτη φορά τους Γκόμεθ και Σοάρες να πλαισιώνονται από έναν ακόμη παίκτη, πηγαίνοντας περίφημα ιδιαίτερα στο Α’ ημίχρονο αφού είχαν επικρατήσει των Κάσες και Λαρένα στο χώρο του κέντρου. Για πρώτη φορά είδαμε επίσης τον Ραμίρες στο φτερό και όχι δίπλα στον Ματ με τον Κοσταρικανό να δείχνει ότι κυνηγά το γκολ, όπως άλλωστε είναι η δουλειά του.
Σε κούρασα ή όχι, για πρώτη φορά είδαμε την άμυνα να τίθεται αντιμέτωπη με μια σούπερ ποιοτική επίθεση που αποτελείται από παικταράδες τύπου Ακοράν, Τρισκόφσκι, Φλοριάν, το διαολεμένο Ασούμπρε και από πίσω δημιουργικούς χαφ όπως είναι οι Λαρένα, Χέφελ και Κάσες. Οκ, δέχθηκαν το γκολ στην επανάληψη γενικώς όμως ο αμυντικός μηχανισμός δούλεψε παρά πολύ καλά.
Από τους Βύντρα και Πρέτσε που δείχνουν να δένουν, μέχρι τον Λόπες που του βγήκε το λάδι με τον Ασούμπρε, έχοντας κιόλας τη βοήθεια του Ζίβετς και τον Λόρα που κάλυπτε τον Ακοράν. Άμα σ’ αυτούς προσθέσεις και τους Γκόμεθ και Σοάρες, το ανασταλτικό κομμάτι ναι μεν έχει περιθώρια βελτίωσης φαίνεται όμως να βρίσκεται στο σωστό δρόμο.
Πέραν τούτου, για πρώτη φορά είδαμε την ομάδα να βρίσκεται πίσω στο σκορ. Σ’ αυτό τον τομέα προφανώς δεν έδειξαν αντίδραση, μου φαίνεται όμως λογικό νοουμένου ότι έχουν μόλις τρία επίσημα παιγνίδια στην πλάτη σ’ αντίθεση με την ΑΕΚ που έκανε οκτώ ματς σε Κύπρο και Ευρώπη.
Ένα από τα πιο σημαντικά επίσης πράγματα που έχουμε κατανοήσει για πρώτη φορά, είναι η ωριμότητα που επέδειξε ο κόσμος της ομάδας μετά το ματς. Ναι μεν επήλθε τελικά η ήττα, οι αντιδράσεις όμως ήταν ήπιες και ψύχραιμες, δείχνουν σε γενικές γραμμές να έχουν την υπομονή για να στηρίξουν την ομάδα και κυρίως, κυρίως σεβάστηκαν και εκτίμησαν την προσπάθεια του συνόλου μες το Αρένα.
Από κει και πέρα δεν ξέρω τι ψάρια ψαρεύουν παίκτες όπως οι Αλμπίν, Λοέ, Ενρίκες και Γκαφούρ ούτε και πως θα μπουν στην ομάδα. Είδαμε για πρώτη φορά αυτό το θηρίο από την Αγγλία εν ονόματι Γκρίνιτς. Ψηλό παιδί, γομάρι μη σου τύχει να κάνεις καυγά μαζί του για μια θέση παρκινγκ καλύτερα να πέσεις στις ράγες του τρένου.
Όπως και να έχει. Αυτό που κυρίως κρατάμε από τα ματς στην Αρένα είναι ότι ακόμη δεν έχουμε δει πολλές από τις πτυχές που περιλαμβάνει το φετινό πρότζεκτ. Και σε ατομικό επίπεδο και πως θα αντιδράσει συνολικά σε άλλα παιγνίδια υπό διαφορετικές περιστάσεις.
Είδαμε αυτά που είδαμε για πρώτη φορά, είμαι όμως σίγουρος ότι έχουμε ακόμη πράγματα να δούμε έως ότου γνωρίσουμε την ομάδα των Ολίβα και Γκόμες.
