Χρήστος Ζαβός
Είναι πολλοί που πιστεύουν στο πεπρωμένο. Ότι δηλαδή του καθενός από μας, υπάρχει ένας αόρατος πάπυρος εις τον οποίο αναγράφεται ο στόχος ή ο λόγος που ήρθαμε στη ζωή. Κάποιοι άλλοι το πάνε λίγο παραπέρα, ισχυριζόμενοι ότι ο καθένας μας έχει έρθει στη ζωή για να υπηρετήσει ένα και μόνο σκοπό.
Εξού και ο κόσμος από παλιά έως και σήμερα πίστευε ή πιστεύει ότι κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν για να υπηρετήσουν ένα και μόνο σκοπό. Ο Γκάλης για παράδειγμα γεννήθηκε για το μπάσκετ, ο Αϊνστάιν για τη φυσική, ο Μαραντόνα για το ποδόσφαιρο και ο Κίσινγκερ για τη διπλωματία.
Ίσως να είναι αλήθεια. Τα δεδομένα άλλωστε το επιβεβαιώνουν. Και μέσα από τα δεδομένα είναι που κανείς καταλήγει στο όποιο συμπέρασμα.
Και στην περίπτωση του Πρόδρομου, κάτι τέτοιο πρέπει να ισχύει. Δεν ξηγείται διαφορετικά. Ο «Μάκης» όπως τον λεν στη Λευκωσία μάλλον προοριζόταν ευθύς εξ αρχής για να είναι πρόεδρος του ΑΠΟΕΛ. Μου το είχε πει και παλαιότερα ένας κοινός γνωστός. «Τούτος γεννήθηκε για να είναι πρόεδρος του ΑΠΟΕΛ». Δεν νομίζω ότι έπεσε και πολύ έξω.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είναι δυνατό ν’ ασχολείσαι με το κυπριακό ποδόσφαιρο και ν’ αγνοείς την παρουσία του Πρόδρομου; Είναι ωσάν και ασχολείσαι με το life style της Ελλάδας και δε δίνεις σημασία στην Ελένη Μενεγάκη. Έχει καθορίσει τις εξελίξεις στο χώρο. Όχι μονάχα μες στο γήπεδο και έξω απ’ αυτό.
Δεν αποδέχομαι τις τακτικές του, ούτε και μ’ αρέσει η «επιθετική πολιτική» του σ’ όλους τους τομείς. Δεν μπορώ όμως πια να μην αναγνωρίσω τη συμβολή του στην «αυτοκρατορία» του ΑΠΟΕΛ.
Και σου λέω. Έχεις την εντύπωση ότι οι αντίπαλοι οπαδοί ή ακόμη και παράγοντες, φοβούνται περισσότερο τον Ντε Καμάργκο, το Ντελατόρε ή και τον Αλωνεύτη απ’ ότι τον «Μάκη»;
Μη λέμε μαλακίες. Είναι το ισχυρότερο όπλο του ΑΠΟΕΛ. Όλα αυτά τα χρόνια, πράττει και ελίσσεται μ’ ένα τέτοιο τρόπο που καθιστά τον ΑΠΟΕΛ, παντοδύναμο. Δεν φτάνει ο αθεόφοβος που τους κάνει πλάκα κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου, δεν τους αφήνει ν’ αγιάσουν μήτε το καλοκαίρι.
Κάθε χρόνο κάτι θα κάνει για να δείξει την κυριαρχία του. Δεν θα μπω σε παλιές ιστορίες, τύπου Μοντέιρο, Ρομπέρ, Κρίστιανσεν, Βάντερ, Λούκας, ας θυμηθούμε τις ιστορίες τούτου του καλοκαιριού.
Άλεφ, Ντουρίς ακούγεται του Γιάκολις και πάει λέγοντας. Δεν φτάνει, δεν ξέχασε και τη μεγάλη του αγάπη, την Ομόνοια. Ζήτησε λέει να βγάλει φωτογραφία με τον Ντερμπισάιαρ και ο Ομονοιάτης που το άκουσε, κόντεψε να μας αφήσει καταπίνοντας το κουκούτσι της παττίχας που έτρωγε στο μπαλκόνι του.
Όσον αφορά δε το φετινό πρωτάθλημα… είναι απλό το ερώτημα. Ποιος το πήρε; Ο Ποτέ; Ο Πέρεθ ή ο Καρλάο; Δεν υποτιμώ τους παίκτες και πολλές φορές τους έχουμε εξυμνήσει, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά. Απάντησε όμως.
Άμα δεν ήταν ο Πρόδρομος, θα πήγαινε κανείς στον εξώστη, Μάη μήνα; Και δεν εννοώ παρασκηνιακά. Άλλωστε για το παρασκήνιο δεν έχουμε αποδείξεις, ότι και να γράψουμε μπαρούφα θα είναι.
Έκανε όμως κινήσεις στρατηγικής που απεδείχθησαν πέρα για πέρα αποτελεσματικές. Διορθώνει τη μαλακία του με το Μάριο Μπέιν. Μόλις κατάλαβε ότι ο Ολλανδός είναι πολύ «ευρωπαίος» τον πήγε στο αεροδρόμιο Λάρνακας στις αναχωρήσεις και παρέλαβε το Δώνη από τις αφίξεις.
Επενδύει πάνω του αφού γνωρίζει ότι ο Ελλαδίτης έχει την εμπειρία. Τον δικαιώνει, πάνε Μαδρίτη, Βεστφαλία, Λονδίνο και ο λογιστής του ΑΠΟΕΛ ηδονίζεται περιμένοντας τα εμβάσματα από την ΟΥΕΦΑ.
Εκεί που οι παίκτες πέφτουν ο ένας πίσω από τον άλλο σαν μαρούλια από τους τραυματισμούς, τσοντάρει ότι έχει και δεν έχει και φέρνει τέσσερις παίκτες το χειμώνα που όπως και να το κάνουμε βοήθησαν για το «έκτο».
Πριν απ’ όλα αυτά προστατεύει την ομάδα στο παιγνίδι εκείνο με τον Μασιά και την ΑΕΛ, αποφεύγοντας τη τιμωρία, μήπως και αφήσει τα «καλόπαιδα» των οπαδών του να τον διαλύσουν.
Εκεί που καταλαβαίνει ότι τα αποδυτήρια δεν είναι και στην καλύτερη τους, κόβει εισιτήριο στο Δώνη για Αθήνα και τρέχει στον Καραβίδα για προπονητή. Παίρνει Μπαλταζάρ, σουλουπώνει τα πράγματα και οι παίκτες σκίζονται για τον τίτλο.
Η δε μαεστρική του κίνηση να αγνοήσει το κύπελλο, κλείνοντας το μάτι στον Καραπατάκη είναι κάτι σαν ελιγμός που έκαναν οι μεγάλοι στρατηγοί σε μάχες που καθόρισαν την ιστορία.
Έχω την εντύπωση ότι στον παραγοντικό κόσμο, τούτη η επίθεση αγάπης στους Σκαλιώτες θα μείνει στην ιστορία. Κάποιοι δε, εκ των οπαδών της ΑΕΚ ακόμη αναρωτιούνται πως ο αδικημένος από τον ΑΠΟΕΛ Καραπατάκης, μεταμορφώθηκε όπως η «Στρίγγκλα που έγινε αρνάκι» στην κωμωδία του Σαίξπηρ.
Το καλύτερο το αφήνει για το τέλος. Προσπαθεί «με νύχια και με δόντια» να μην του φύγει ο Απόλλωνας και καταφέρνει να τον φέρει στο γήπεδο του για να παίξουν το τελικό πρωταθλήματος. Κάπου εκεί βάζει μπρος τον «Αποελισμό» γεμίζει το γήπεδο, επικρατεί του Κίρζη για το ποιος θα είναι ο διαιτητής και τους λέει κάτι σαν «ελάτε να το πάρετε». Και φυσικά δεν το παίρνουν.
Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται μια εβδομάδα αργότερα. Μασιάς για το ΑΕΛ- ΑΠΟΕΛ. Όχι πως τον είχε ανάγκη, έχω όμως την εντύπωση ότι αποτελεί επίδειξη ισχύος. Πως ο Πούτιν βγάζει τους πυραύλους κάθε 9η του Μάη για να στείλει μήνυμα παντοδυναμίας στους υπόλοιπους, έτσι και ο Μάκης.
Ο οποίος σου το ξαναλέω, δεν τους αφήνει να ηρεμήσουν. Από τους αντίπαλους οπαδούς μέχρι τους ομολόγους του στις άλλες ομάδες, τον βλέπουν και κλάνουν μέντες.
Σκέψου τώρα τον Ανορθωσιάτη τι σκέφτεται για το Ντουρίς. Για τον Ομονοιάτη, τι να πεις και τι ν’ αφήσεις πίσω. Ο Απολλωνίστας ακόμη να συνέλθει που να σκέφτεται τον Άλεφ ή τον Γιάκολις ενώ ο Αελίστας είναι ακόμη στο πρωτάθλημα του 14’.
Από τη μεριά τους οι Αποελίστες έχω την εντύπωση ότι δεν τον τιμούν όσο θα έπρεπε. Χωρίς να είμαι μετρ στην ιστορία του ΑΠΟΕΛ, η επίδοση του ως πρόεδρος πρέπει να είναι ιστορική. Σίγουρα στη σύγχρονη ιστορία είναι μακράν ο πιο πετυχημένος.
Οκ, έχει κουσούρια, είναι προπονητοφάγος καμιά φορά ρισκάρει μέχρι εκεί που δεν πάει, αλλά το αποτέλεσμα ποιο είναι; Ο ΑΠΟΕΛ πρωταθλητής και μετά επιτυχή πορεία στην Ευρώπη. Τι άλλο να θες δηλαδή για να τον αποθεώσεις; Μήπως να σου πάει καινούργιο αυτοκίνητο;
Για να το κλείνουμε. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν αφήνει τίποτα στην άκρη. Από τους δημοσιογράφους, τους οπαδούς του, τον πρόεδρο μικρή ομάδας μέχρι τον συντηρητή του ΓΣΠ, ο «Μάκης» δεν αφήνει τίποτα που να μη θέλει να ελέγξει. Αυτή είναι η δουλειά ενός προέδρου. Και ο ίδιος την κάνει περίφημα.
Και άμα κανείς προσπαθήσει να τον αμφισβητήσει, κλαίει το Μάη και οδύρεται. Πρόδρομος είναι αυτός… πρόεδρος του ΑΠΟΕΛ και εφιάλτης για όλους τους υπόλοιπους.
