Χρήστος Ζαβός
Δεν χρειάζεται να είσαι μήτε εξπέρ, μήτε καθηγητής πυρηνικής φυσικής. Λίγο να σερφάρεις στον διαδικτυακό κόσμο και τις μεγάλες «πλατείες» του Face book και των άλλων κοινωνικών διχτύων, λίγο ν’ ακούσεις τις διάφορες ραδιοφωνικές εκπομπές θα διαπιστώσεις εύκολα ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου τάσσεται κατά τόσο για την διακοπή του πρωταθλήματος όσο κυρίως για την αύξηση των ομάδων.
Εάν για το θέμα της διακοπής σε κάποιες περιπτώσεις κινητοποιείται το οπαδικό φρόνημα αναγκάζοντας μερικούς να ταυτίζονται με την άποψη της ομάδας τους, στο θέμα της αύξησης των ομάδων δύσκολα θα βρει κανείς, κάποιον που καλοβλέπει το ενδεχόμενο να παίξουν του χρόνου 14 ομάδες.
Και όμως, σ’ αντίθεση με το τι συμβαίνει στον κόσμο των επιχειρήσεων όπου πρώτιστος στόχος τους είναι η βελτίωση του προϊόντος και η ικανοποίηση του πελατολογίου, στην Κύπρο οι πρόεδροι των ομάδων σε συνεργασία με την Κυπριακή Ομοσπονδία ποδοσφαίρου, αγνοούν προκλητικά τα θέλω των πελατών-οπαδών.
Είναι τέτοια η υποτίμηση τους προς το κοινό, που λειτουργούν αθέμιτα χωρίς ίχνος επαγγελματισμού, προωθώντας οι περισσότεροι και όχι όλοι, τα προσωπικά τους συμφέροντα αδιαφορώντας πλήρως για την κοινή γνώμη.
Για μια ακόμη φορά το κυπριακό ποδόσφαιρο γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από άτομα που σκοπός και στόχος τους είναι οτιδήποτε άλλο, εκτός από την βελτίωση και εξέλιξη του κυπριακού ποδοσφαίρου.
Χωρίς κανένα επιχείρημα, χωρίς κάποιο πλάνο, χωρίς να λάβουν υπόψη ότι το πρωτάθλημα ήταν πέρα για πέρα ανταγωνιστικό με 12 ομάδες, δίχως να έχουν κάποια μελέτη ενώπιον τους που ασχολείται με τον εκσυγχρονισμό του αθλήματος… μα κυρίως χωρίς να λάβουν υπόψη την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, προχωρούν στην υλοποίηση των σχεδίων τους για να ικανοποιηθούν τα συμφέροντα κάποιων παραγόντων και για να «ξοφλήσουν» κάποιες υποχρεώσεις που έχουν αναμεταξύ τους στα συνεχή παζάρια που στήνονται στις κλειστές αίθουσες.
Η προσέγγιση τους αυτή, αποτελεί μια ακόμη πληγή στο ήδη κατακερματισμένο κυπριακό ποδόσφαιρο, το οποίο πλέον παρακολουθεί ολοένα και λιγότερος κόσμος τόσο στο γήπεδο όσο και στην τηλεόραση.
Με αυτά και με αυτά, φτάσαμε στα χειρότερα ποτέ επίπεδα προσέλευσης, σε γήπεδα που καθόλου δεν περιλαμβάνουν στοιχεία ποδοσφαιρικής γιορτής, υποβιβάζοντας το προϊόν ποδόσφαιρο στην πιο χαμηλή μετοχή που είχε από τον καιρό που στο νησί παίζουμε μπάλα.
Το χειρότερο δε, είναι ότι ακριβώς κάποιοι εξ αυτών δεν θα επωμιστούν ίχνος ζημιάς αντιθέτως την ανικανότητα, την δολοπλοκία τους, τα μικρά συμφέροντα τους θα τα επωμιστεί το άθλημα… το οποίο ολοένα και μικραίνει, χάνοντας τη μαγεία του.
