Χρήστος Ζαβός
Οι κακοί, αλήτες, εξωγήινοι «οργανωμένοι» απουσιάζουν. Οι άσχετοι, χειρούργοι διαιτητές επίσης. Οι ερασιτεχνικές αποφάσεις- κινήσεις της αστυνομίας ομοίως, η ΚΟΠ έκανε το καθήκον της φέρνοντας ξένους, η πλατιά μάζα των οπαδών είναι διάσπαρτη στα σπίτια του καθενός… μας έμεινε η Βουγιουκλάκη, ένας dj, καμιά εικοσαριά διακεκριμένοι οπαδοί που βρίζουν και εύχονται καρκίνους και κάτι δηλώσεις- ανακοινώσεις ξεχειλωμένες όσο δεν πάει.
Και πίσω απ’ όλα αυτά το πρωτογενές υλικό που είναι καμωμένο από φανατισμό, μίσος, υποκρισία, κόμπλεξ και το καμουφλάρουμε ανάλογα με την περίσταση. Προτάσσουμε δήθεν την λεβεντιά, την ηθική και τις αρχές τις δικές μας, κορδώνουμε τάχατες τα στήθη από περηφάνια επιστρέφοντας στον μικρόκοσμο μας, νιώθοντας παράλληλα ότι καταφέραμε να πλήξουμε τον εχθρό παραμένοντας αλώβητοι. Με λίγα λόγια και μια πρόταση… πιο μαλάκας πεθαίνεις.
Λοιπόν για να μην τα πολύ- λέμε και κουράσουμε. Χθες τελείωσε ένα γαμάτο ματς, με τις δύο μάλλον καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος. Οι μεν έδωσαν την ψυχή τους για να κερδίσουν και οι δε με την κλάση τους υπερασπίστηκαν αυτό που είναι. Το φαβορί.
Ολοκληρώθηκε το ματς και ο γκράντε- dj, ερχόμενος από την Ίμπιζα, μη αντιλαμβανόμενος το περιβάλλον που εργάζεται ή καλύτερα νομιζόμενος ότι κέρδισε η ομάδα της γειτονιάς του και κάνει πλάκα στην παρέα , αποφασίζει ν’ ασχοληθεί με τα αιλουροειδή, φλερτάροντας με τα ιερά και τα όσια των αντιπάλων. Ξεχνώντας κιόλας ότι κέρδισε η ομάδα του, αγνοεί τον ύμνο της και γενικότερα τον σεβασμό προς αυτήν.
Να ναι καλά το παιδί άμα κιόλας του είπε κάποιος να το επιλέξει, τέτοια μαλακία… είναι λες και παίζεις με τον αναπτήρα σε χωράφι με ξερά χόρτα Δεκαπενταύγουστο και με την θερμοκρασία να φτάνει τους 45 βαθμούς.
Την έκανε που την έκανε την χοντράδα, βγήκε το στέλεχος της ΑΕΛ και με πολύ σοβαρές αιχμές ανέμειξε την ιστορία της Ομόνοιας με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τη σιχαμένη σκέψη να πικάρει κάποιος μετά από ένα ματς. Ξεχειλωμένο; Για τους φανατικούς που τρέχουν τα σάλια τους από έχθρα όχι. Για μας… ναι.
Στο καπάκι, βγαίνει ο εκπρόσωπος τύπου της Ομόνοιας και μας λέει ότι δεν είχε ιδέα, που υποχρεούται να έχει… γιατί να βρίσκεται κάποιος στο Dj Box και να βάζει ότι του κατέβει στα ματς της Ομόνοιας… να μας το πουν την επόμενη φορά άμα έχει κανά θέμα το παιδί στο σπίτι ή στη σχέση… να μερακλώσουμε με το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» ή άμα κάνει και κανά τσιγάρο να στανιάρουμε με « Σαν Χριστιανός και ορθόδοξος».
Βγαίνει και ορθώς πράττει η Ομόνοια, απολογείται τελικώς αναλαμβάνοντας την ευθύνη και γράφει μια ανακοίνωση η ΑΕΛ τίγκα μες στην ειρωνεία και τα καρφώματα… ωσάν και την έγραψε ο εμπνευστής του «Γατούλα».
Κατά τ’ άλλα ο καθένας επικαλείται την διαφορετικότητα του, προτάσσει την ηθική του, τις αξίες του βάζοντας ταυτόχρονα ακόμη περισσότερο λάδι στην ψυχή των αρρώστων και των φανατικών που πολύ φοβάμαι είναι τελικά πολύ περισσότεροι… γράφουν ανακοινώσεις και επιλέγουν τραγούδια για πικάρισμα. Και κάπου καταλαβαίνεις ότι αυτοί είμαστε…και τα καταφέρνουμε και μόνοι μας.
Όχι όλοι. Είναι και πολλοί που απέχουν απ’ όλα αυτά. Που επιλέγουν πιο καλαίσθητα πράγματα και πολύ πιο ανθρώπινα, μακριά από πάθη και μίση.
Κάτι δηλαδή σαν τη ναζιάρα Αλίκη συνοδευόμενη με τη «φωνή της Ρωμιοσύνης» του Μπιθικώτση, να ερμηνεύουν την αριστουργηματική μελωδία του Ξαρχάκου και τους γεμάτους από αθωότητα στίχους του Αλέκου Σακελαρίου το τραγούδι «Υπομονή… μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά».
Μεγάλη αρετή η υπομονή και άμα τα διαθέτεις… είσαι ευλογημένος.
