Αν ανήκεις στους φίλους ενθουσιάζεσαι κι αποθεώνεις. Αν ανήκεις στους «εχθρούς», μάλλον αισθάνεσαι πως έχει καταντήσει εκνευριστικό. Αν πάλι αγαπάς το ποδόσφαιρο και το βλέπεις με… αχρωματοψία και χωρίς εμπάθειες, γέρνεις απλώς πίσω κι απολαμβάνεις στο ίδιο βαθμό κάθε φορά, κι ας έχει συμβεί τόσες και τόσες.
Έγινε μια, έγινε δυο, έγινε τρεις και να ‘σαι σίγουρος πως θα το δεις να γίνεται ξανά και ξανά... και ξανά. Μη γελιέσαι, ωστόσο. Καθόλου εύκολο δεν είναι, όσο απλό κι αν το κάνει να μοιάζει ο Γιαν Λέτσιακς, που δεν σερβίρει πλέον αδιακρίτως όπως έκανε τους πρώτους μήνες τη σεζόν κι έχει δώσει πια το μονοπώλιο στον Τσέποβιτς. Ο Σέρβος με τη σειρά του δεν χρειάστηκε παρά μια χούφτα ματς για να γίνει πρώτος μάγκας και να κάνει τους φίλους της ομάδας του να πίνουν πράσινες στο όνομά του.
Για να τα βλέπεις επί χόρτου όλα αυτά, βεβαίως, χρειάζεται απαραιτήτως κάποιος να τα ‘χει σχεδιάσει σε πινακάκια, λογισμικά ή ό,τι χρησιμοποιούν τέλος πάντων οι προπονητές εν έτει 2021 για να δείξουν στους παίκτες τους τι τους θέλουν να κάνουν μες το γήπεδο. Και για τα δεδομένα του δικού μας ποδοσφαίρου, ευλογία είναι να ‘χεις τον Χένινγκ Μπεργκ να κάνει τούτη τη δουλειά.
Ο Νορβηγός έχει διαμοιράσει ξεκάθαρα τους ρόλους και τα καθήκοντα του καθενός από τους παίκτες του. Τους έχει αναθέσει να κάνουν αυτά που ξέρουν καλά και δεν τους ζητάει πράγματα που δεν τα έχουν στο ρεπερτόριό τους. Γι’ αυτό είναι που βλέπεις τον Τσέχο να ανεβοκατεβαίνει την πλευρά και να σεντράρει διαρκώς με αποδέκτες ενίοτε τον Μποτεάκ, τον Τιάγκο ή τον Ασάντε και τώρα τελευταία -που βρήκε η ομάδα βαρβάτο σέντερ φορ- τον Τσέποβιτς. Γι’ αυτό είναι που δεν θα δεις τον Χούμποτσαν να το παίζει Ντάνι Άλβες και να δοκιμάζει κάτι αντίστοιχο από δεξιά, γι’ αυτό δεν θα δεις τον Κούσουλο να βγάζει 40άρες αλά Τσάμπι Αλόνσο ή τον Λούφτνερ να σκύβει το κεφάλι και να εφορμά καλπάζοντας σαν τον Λούσιο.
Αυτό, σε συνδυασμό με τις μηχανουργίες του Μπεργκ είναι που έχει κάνει την Ομόνοια τριφύλλι (κι όχι πορτοκάλι σαν του Κιούμπρικ) κουρδιστό. Ο καθένας κάνει τη δουλειά του ώστε να μπορεί ο Λέτσιακς να κάνει τη δική του αλωνίζοντας από αριστερά, ο Λοΐζου τη δική του δημιουργώντας καταστάσεις στο ένας εναντίον ενός, ο Ασάντε τη δική του με κάθετες κινήσεις στην πλάτη της άμυνας κι ούτω καθεξής. Έτσι το σύνολο παίρνει το 100% που έχει να του δώσει κάθε παίκτης και το πλάνο βγαίνει στην εντέλεια.
Βέβαια, όσο καλοκουρδισμένη και να είναι η μηχανή του Μπεργκ, για να παράξει με τον τρόπο που τη βλέπουμε έχει ανάγκη τα εξαρτήματα με τα οποία την έχει συναρμολογήσει. Αυτά που κάνει ο Λέτσιακς δεν θα μπορούσε να τα κάνει αν έπαιζε, λόγου χάρη, στο φετινό ΑΠΟΕΛ, όπως δεν πρόκειται ποτέ να μοιράσει μια ντουζίνα ασσίστ ο Γουήλερ ακόμα κι αν του φορέσεις πράσινα. Αν ίσχυε αυτό, εξάλλου, δεν θα περίμενε τον Τσέποβιτς να έρθει από την Ταϊλάνδη για να της φέρει το εύκολο γκολ, αλλά θα το ‘χε βρει κι από τον Ντούρις. Και τώρα που έχει τον Σέρβο, φαίνεται να μην του λείπει τίποτε.
