Χρήστος Ζαβός
Τι να σου πω; Γεννήθηκε Ομονοιάτης, είναι τώρα 22 ετών και δεν πανηγύρισε ποτέ νίκη πάνω στον ΑΠΟΕΛ πριν από τα Χριστούγεννα. Δεν έχει φάει βασιλόπιτα και ν’ αναστενάξει με ανακούφιση…. «Αχ!! Ευτυχώς τους…. νικήσαμε».
Δεν το πιστεύω. Μου το είπαν εκατό φορές και μου μοιάζει αδύνατο. Το πίστεψα μόνο όταν μου το επιβεβαίωσε ο Σάββας ο Κοσιάρης στον αέρα του ΣΠΟΡ FM 95. Γιατί ο Σάββας σ’ αυτά τα στατιστικά, είναι ότι η σφραγίδα για τον πιστοποιών υπάλληλο.
Τότε καλά, καλά δεν είχε ιδρυθεί η Google!!! Μην σου πω για τα τελευταία εφτά χρόνια, που είδες όλα τα’ ανεπιθύμητα σενάρια να εκτυλίσσονται ενώπιον σου. Άδικα, δίκαια, με διαιτησία, χωρίς διαιτησία, με 10 παίκτες, με 11, με καλύτερη ή χειρότερη ομάδα … η πίκρα που έχει πάρει μια εφταετία ο Ομονοιάτης, ισούται με τρεις τόνους σίδερο να πέφτουν στο κεφάλι σου.
Την 7η όμως του Δεκέμβρη του 2020, όλα τα πιο πάνω δεν έχουν και πολλή σημασία!!! Ή μάλλον έχουν, γιατί την ιστορία σου ακόμη και αν είναι πικρή δεν πρέπει να την ξεχνάς, σήμερα πάει όμως στην άκρη και δικαιούσαι να το χαρείς με όλη σου την ψυχή. Και αν η ψυχή σου είναι όπως του Κούσουλου, τότε χωράει ένα ολόκληρο σύμπαν.
Δεν ήταν όμως και κάτι που μας ήρθε από το πουθενά. Μια ομάδα δουλεμένη, αγωνίστηκε κόντρα σε μια ομάδα μη δουλεμένη και επικράτησε. Και επικράτησε ακόμη και αν ήταν κουρασμένη, ακόμη και αν κάποιες από τις μονάδες της δεν έχουν την φρεσκάδα και δεν έχουν την δύναμη να κερδίσουν ακόμη και τις προσωπικές μονομαχίες!!!
Δεν είμαι σίγουρος αν είχε μια ομάδα καλή απέναντι της κατά πόσο θα κέρδιζε. Στ’ αρχίδια σου όμως. Καλή, ξε-καλή, κέρδισες και δικαιούσαι να το πανηγυρίσεις. Σήμερα όμως 100% κέρδισες, γιατί είσαι μια ομάδα δουλεμένη.
Δουλεμένη όμως!!! Από προπονητή και όχι από κανά βολεμένο που κρίνει, βρίζει και προσβάλει ανάλογα με τις κάψες του. Και δεν θ’ ασχοληθώ με τους «ποδοσφαιρικούς κανίβαλους», που λίγες μέρες πριν ζητούσαν να στηθεί στη μέση του χωριού, ν’ ανάψουν τα ξύλα, να καεί και ακολούθως να τον φάνε!!! Δεν αξίζει τον κόπο.
Ούτε και φυσικά αξίζει τον κόπο να θυμηθώ πόση ειρωνεία και χλευασμός έπεσε όταν λέγαμε ότι η κίνηση να υπογράψει ο Κούσουλος συμβόλαιο, τότε που υπέγραψε είναι σχεδόν ιστορικής σημασίας για την Ομόνοια. Από τότε γνωρίζαμε και φυσικά δεν εννοούσαμε ότι ο Κούσουλος είναι ο Πογκμπά ή ο Καντέ της Τσέλσι, αλλά ότι η Ομόνοια προσθέτει στον έμψυχο πλούτο της, έναν παίκτη που άμα είναι να κερδίσει τον ΑΠΟΕΛ θα μπει με το σώμα στα δίχτυα. Όπως ακριβώς έκανε… ένα παιδί που και αυτός πολεμήθηκε από τον κανιβαλισμό των οπαδών, σίγουρα όχι όλων!!!
Να με συγχωρέσεις που είμαι λίγο κακός… αλλά αυτή η ομάδα είναι βγαλμένη μέσα από την ποδοσφαιρική λογική και καμιά φορά πολεμάται από τους ποδοσφαιρικά παράλογους. Στην ποδοσφαιρική όμως λογική, δεν περιλαμβάνεται η λέξη αήττητος, αλάνθαστος, βιονικός, θεϊκός. Αυτά είναι για τις ταινίες και για τα μυαλά ανθρώπων που ποδοσφαιρικά βρίσκονται στον Μεσαίωνα.
Είναι ένα σύνολο που επιτίθεται και αμύνεται συλλογικά, που διαθέτει αυτοματοποιημένες κινήσεις και συνδυασμούς, είναι μια ομάδα που ακόμη και κουρασμένη, εξουθενωμένη, βγάζει πειθαρχία μες στο παιγνίδι της.
Δες πως κατεβαίνει από αριστερά με τον Λέζιακς στο Α’ ημίχρονο. Είναι στημένοι, οι παίκτες σαν ανταλλακτικά σε μηχανή που σου δίνουν την εντύπωση, πως και εσύ να ήσουν εκεί, θα μπορούσες να ήσουν χρήσιμος.
Νομίζεις ότι ο Λέζιακς κάνει όλη τη δουλειά, άμα όμως δει πως στήνονται οι συμπαίκτες του και πως κινούνται μες στο χώρο, από τον Τιάγκο μέχρι το Παπουλή, τους Κούσουλο και Γκόμεθ θα καταλάβεις τι σημαίνει μηχανική στο ποδόσφαιρο.
Άμα σ’ αυτό προσθέσεις και το θηρίο που έχεις κάτω από τα δοκάρια και σε σώζει κάθε φορά που χρειάζεται ή την ψυχή που βγάζει ο Κούσουλος και ο κάθε Κούσουλος του συνόλου, τότε έχεις ενώπιον σου μια ομάδα που σέβεται τον εαυτό της.
Όπως και να έχει, τούτη η νίκη όπως και αυτή με τον ΠΑΟΚ δεν είναι απλά τρεις βαθμοί, είναι μάχη με φαντάσματα που βγαίνεις νικητής. Και είναι ένα από τα πολλά σπουδαία που έχουν γίνει για την Ομόνοια αυτό το έτος.
Γιατί το έτος 2020 μπορεί να έχει ταυτιστεί με την πανδημία και τις αρνητικές συνέπειες που έχει επιφέρει, αλλά στην μικρή ποδοσφαιρική Κύπρο έχει συνδεθεί με την Ομόνοια και την επιστροφή της. Το μεγαλύτερο επίτευγμα της είναι ότι κέρδισε τον σεβασμό.
Και τον απόλυτο σεβασμό δεν τον κερδίζεις απλά και μόνο γιατί πήγες στα πλέι-οφ του Τσάμπιονς Λίγκ ή μπήκες στους ομίλους του Γιουρόπα, ή την ισοπαλία στην Τούμπα και τη νίκη στο ΓΣΠ.
Όλα αυτά είναι μεν μεγαλειώδη και σεβαστά, αλλά το να κουβαλάς μια παράδοση ντροπή απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο δεν σου επιτρέπουν τον απόλυτο σεβασμό. Από σήμερα όμως, τον έχεις επανακτήσει με τον ιδρώτα σου. Γι' αυτό και είναι ιστορική η τριάρα... στον τελευταίο μήνα αυτού του έτους.
Ειναι για να τρελαθείς δηλαδή. Τα έχει φέρει με τέτοιο τρόπο η μοίρα που από από τη μια, ολόκληρος ο πληθυσμός του πλανήτη μετά από χρόνια θα μιλάει για το γαμημένο 2020 και όλα τα κακά και στραβά που έχουμε περάσει και μια παρέα Ομονοιατών, πίνοντας ζιβανία και τσιμπώντας λουκάνικα. θα θυμάται το 2020 και θα τραγουδάει Καζαντζίδη, Κατσιμίχα και Βαρδή… «Στην Ελλάς του 2000»…
