Χρήστος Ζαβός
Είναι κανείς που αμφισβητεί την ποιότητα ή ακόμη καλύτερα την σοβαρότητα που διαθέτει η ομάδα; Είναι κανείς επίσης που αμφισβητεί ότι όντως η φετινή Ομόνοια δεν άξιζε να τελειώσει την κανονική περίοδο από την πρώτη θέση;
Με συγχωρείς, αφήνοντας έξω από την κουβέντα τα καφριλίκια και τη μαλακία που κουβαλά ο καθένας μας ξεχωριστά, αλλά όποιος θέτει υπό αμφισβήτηση τα πιο πάνω, δύο τινά υπάρχουν.
Ή που είναι αντί- Ομονοιάτης και υπάρχουν χιλιάδες τέτοιοι ανά το νησί ή που η γνώση του περί του αθλήματος είναι όση η δικιά μου για το πώς αναπαράγονται οι γαρίδες «Χάρλεκιν Μάντις».
Το ταγέρ της πρωτιάς είναι υψηλής ραπτικής και να ναι καλά ο μόδιστρος εκ Νορβηγίας, ο οποίος λίγο πολύ θύμισε σε όλους ότι «Ομόνοια» και «πρώτη θέση» ήταν παλαιότερα έννοιες συνδεδεμένες .
Όχι όπως τα τελευταία χρόνια που κυκλοφόραγε ξεβράκωτη με μπαλωμένα τζιν ωσάν και γυρνά τα κάθε λογής ιδιωτικά πάρτυ συμμετέχοντας στα Σόδομα και Γόμορρα.
Ενώ τώρα είναι σουλουπωμένη, φινετσάτη, κούκλα και ελκυστική. Σε τέτοιο βαθμό που πλέον την κυνηγούν για να τη πιάσουν και όχι να την περιμένουν στην άκρη για να πάρουν βαθμούς, ωσάν και είναι ψεύτικο κοκαλάκι στα σαγόνια ενός σκύλου.
Πρώτη… πρώτη και δικαίως. Και σταθερή και συνεπής και σοβαρή. Ακόμη και στα δύσκολα, όρθωσε κεφάλι. Δες για παράδειγμα. 0-0 με την Πάφο, την ερχόμενη αγωνιστική κερδίζει την Ανόρθωση. Χάνει από τον Εθνικό σ’ εκείνο το καταραμένο γι’ αυτήν παιγνίδι, διαχειρίζεται την απογοήτευση και επιστρέφει με ΑΕΛ στο Τσίρειο (μόνο οι καθηγητάδες ξέρουν γιατί γκρίνιαζαν γι’ αυτό το ματς) και ακολούθως καθαρίζοντας την Ένωση. Διαχείριση ομάδας που σέβεται τον εαυτό της.
Και δεν είναι μόνο ανά εβδομάδα. Ακόμη και σε παιγνίδια που δεν της βγαίνουν πράγματα, όχι μόνο αντέχει αλλά επιστρέφει, διεκδικώντας τα.
Όπως για παράδειγμα το χθεσινό. Σφύρισέ ο Βόσνιος την έναρξη και τίποτα δεν της έβγαινε, κυρίως δημιουργικά. Η μπάλα στον Ματ δεν πήγαινε ούτε σε νεκρό χρόνο. Ο Μαυρίας δεν κατέβηκε ούτε και μια φορά κάνοντας γενικώς κακό παιγνίδι, ο Λέζιακς εξαντλήθηκε με τον Τάμαρι, ο Κούσουλος έκλεινε τις τρύπες, ο Γκόμεθ ήταν παντελώς ανέτοιμος, ο Μποτεάγκ χαμένος ανάμεσα στους πολλούς χαφ του ΑΠΟΕΛ, ο Τιάγκο ψαχνόταν έχοντας σκιά του τον Βούρο ακόμη και ο Ακιντόλα με βδέλλα πάνω του τον Ιωάννου, δεν έκανε ένα σπρίντ της προκοπής.
Όσο όμως άντεχαν οι από πίσω, όσο η μπάλα δεν πήγαινε στο πλεκτό του Παντελίμον, ο Μπεργκ έψαχνε τις λύσεις. Και καμιά φορά μπορεί τη λύση να μη δίνει η ομάδα αλλά η ποιότητα των μονάδων.
Και όλη αυτή την πίεση, που δημιούργησαν οι 7 τελικές του αντιπάλου στο μισάωρο και το 63% κατοχή της μπάλας την πήρε και τη μετέφερε στο αντίπαλο στρατόπεδο, αυτός το διάολος εν ονόματι Ακιντόλα. Αρχικά στο 37ο συναντιόνται για πρώτη φορά με τον Μποτεάγκ κάνοντας ένα από τα γνωστά τους «τρίγωνα- κάλαντα», σταυρώνει τη μπάλα στα πόδια του Ματ και μόλις που την κόβει ο Μερκής. Εκεί βλέπεις τους παίκτες του ΑΠΟΕΛ να κάνουν πια δεύτερες και τρεις σκέψεις για το αν πρέπει να πιέσουν ή να κατέβουν ακόμη περισσότερο προς την εστία του Παντελίμον.
Μέχρι να το σκεφτούν καλά, καλά πέντε λεπτά αργότερα πάλι αυτός ο διάολος από τη Νιγηρία, κάνει κάτι σταυροκόπια με τη μπάλα κάτω από τα σκέλια του αφήνει άγαλμα τον Ιωάννου, την πάει στον άξονα και τελειώνει η φάση με τον Ματ να το χάνει στο μισό μέτρο, μόνος και αφύλαχτος.
Κάπου εκεί, οι σκέψεις και ο προβληματισμός των αντιπάλων μετατρέπονται σε πίεση. Και ενώ ακριβώς η πίεση στέριωσε σ’ όλο το ματς στο πράσινο στρατόπεδο, ξεκινά να μεταφέρεται και στο γαλαζοκίτρινο.
Και στο καπάκι, προβαίνει και ο Μπεργκ στις σωστές κινήσεις, βάζοντας τον Βίτορ αντί του ανέτοιμου Γκόμεθ, οχυρώνεται το κέντρο που ήταν χαμένο από πρώτο χέρι στο Α’ ημίχρονο, ισορροπεί ακόμη περισσότερο η ομάδα αφού ο Κούσουλος έχει βοήθειες, ελευθερώνεται και ο Μποτεάγκ… η ομάδα βρίσκει τα πόδια της σ’ ένα ματς που έδειχνε να μην πατά καθόλου.
Και όχι μόνο ορθοποδεί βγάζει τον Ματ ο φαλακρός, βάζει τον Κακουλή που είναι πιο ελαφρύς και πολύ πιο ευέλικτος από το δίδυμο των Μερκή, Σάβιτς και παίρνει το πάνω χέρι προκαλώντας ρήγματα.
Και σ’ ένα ματς που ποτέ δεν πάτησε καλά, δεν χάνει και καπάκι κατακτά την πρώτη θέση. Δικαίως άμα με ρωτάς καθότι η Ομόνοια είναι μακράν η πιο σταθερή ίσως και η καλύτερη ομάδα.
Όμως τώρα τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Δεν είναι ποιος είναι ο καλύτερος αλλά με συγχωρείς ο πιο αρχιδάτος. Και ο ΑΠΟΕΛ βελτιώνεται επικίνδυνα για τον όποιον λιγουρεύεται να του πάρει τη θέση.
Δεν έχει όμως σημασία. Η κοψιά ή μάλλον η φορεσιά της πρώτης θέσης έτσι όπως την προβάρει μέχρι στιγμής, της πάει. Φιγουρίνι να την βλέπει ο «καθηγητής» που πέρασε γενεές δεκατέσσερις τον Μπεργκ, τον Κούσουλο, τους στόπερ, τον Ματ και να την χαίρεται.
Θέλει όμως άντερα και γερό στομάχι γιατί πλέον το παραμικρό λάθος, πληρώνεται τοις μετρητοίς. Αν μη τι άλλο, δεν έχει πολλά να κάνει. Να κάνει αυτά που μέχρι στιγμής, να ναι δηλαδή σοβαρή, συνεπής και σταθερή και που ξέρεις, η πρόβα της κορυφής θα ολοκληρωθεί.
Και άμα είναι όντως τόσο λαμπερή και φωτεινή, μέχρι το τέλος, μη ξαφνιαστείς καθόλου. Έτσι έμοιαζε παλαιότερα… και έτσι πάει να μοιάσει.
