Χρήστος Ζαβός
Είναι το κλασσικό παράδειγμα που βγαίνει από τη ζωή. Ποιοι είναι αυτοί που πρόκοψαν κάνοντας πράγματα που είτε τους είπαν να τα κάνουν, είτε τα έκαναν για τους άλλους; Κανείς.
Αυτό ισχύει και για τον Μπεργκ. Εάν δηλαδή ένας επαγγελματίας που έζησε μέσα στα αποδυτήρια έναν από τους σπουδαιότερους φιλόσοφους του αθλήματος, τον Σερ Άλεξ Φέργκιουνσον επηρεαζόταν απ’ αυτά που άκουγε πάνω στις κερκίδες ή διάβαζε στις ιστοσελίδες, θα ήταν άξιος της μοίρας του.
Και ο Νορβηγός δεν είναι. Είναι άξιος, όχι όμως της μοίρας, αλλά λόγω των ικανοτήτων του. Και φαίνεται ότι ήρθε στο νησί για να μας διδάξει τα βασικά που προϋποθέτει το ποδόσφαιρο. Αντίληψη, μέθοδος και εργασία.
Ευθύς εξ αρχής όλα αυτά φάνηκαν και όσο προχωράει ο χρόνος επιβεβαιώνονται. Ο Νορβηγός κατ’ αρχήν δεν είναι κανένας τυχαίος. Μπορώ εγώ να συγκριθώ με κάποιο που δουλεύει στους New York Times ή το BBC; Και όμως ο Μπεργκ τηρουμένων των αναλογιών εκεί έχει δουλέψει.
Έχει ζήσει από μέσα τις μεγαλύτερες στιγμές της Γιουνάιτεντ καθοδηγούμενη από τον Σερ Άλεξ και με τα αποδυτήρια γεμάτα από προσωπικότητες. Και βλάκας να είσαι λίγα πράγματα μέσα από τέτοιες εμπειρίες θα τα κουβαλάς.
Κάπως έτσι μας το βγάζει μες στο γήπεδο ο Νορβηγός. Μια ομάδα που οι μονάδες της λειτουργούν αλληλένδετα με ή χωρίς την μπάλα. Και στην Κύπρο του χαμηλού επιπέδου, τέτοια αποτελέσματα δεν τα πολύ βλέπουμε στα γήπεδα μας. Βλέπουμε καλές άμυνες που μπορεί να παίξουν και στην Ευρώπη, βλέπουμε υψηλού επιπέδου ατομικές προσπάθειες, ασφυκτικό πρέσινγκ, καλές διατάξεις στα στημένα, ωραία σουτ και ασίστ, αλλά τέτοια συλλογική δουλειά, σπανίως.
Τέτοια ανάπτυξη, τέτοια συνεργασία, τέτοια κυκλοφορία της μπάλας και συνάμα τέτοια αλληλοκάλυψη επιθετικά και αμυντικά, συγχωρέστε με δεν το βλέπω συχνά στα μίζερα γήπεδα μας.
Και αν αυτό κανείς ότι θεωρεί ότι είναι αποτέλεσμα ποιότητας ή κωλοφαρδίας ας πάρει κανά βιβλίο συνταγών να ξεκινήσει τη μαγειρική.
Η ποιότητα κατ’ αρχήν είναι μεν απαραίτητη αλλά δεν σου εξασφαλίζει αυτά που κάνει η Ομόνοια φέτος. Στην Ομόνοια ναι μεν υπάρχει ποιότητα αλλά αξιοποιείται μέχρι και το τελευταίο δράμι. Για να βγει όμως αυτό το αποτέλεσμα, χρειάζεται δουλειά ή μέθοδος. Να τα μας που σου τα έλεγα πιο πάνω.
Και η δουλειά έχει καλύτερα αποτελέσματα όταν δεν γίνεται κουτουρού αλλά συνοδεύεται με αντίληψη. Να τα μας πάλι. Και η αντίληψη στην περίπτωση του Μπεργκ προκύπτει από το γεγονός ότι η ομάδα κάθε ματς βελτιώνεται.
Θυμάσαι στις αρχές ήταν η άμυνα, για κάποιο διάστημα μιλάγαμε για την επίθεση μετά για το χώρο του άξονα… αντιλαμβάνεσαι εύκολα ότι ο Μπεργκ εντοπίζει τα λάθη, δουλεύει πάνω σε αυτά και βελτιώνεται. Και προσθέτει κιόλας. Ο Τιάγκο πια προσαρμόστηκε πλήρως ως αριστερό εξτρέμ, παλαιότερα ο Μαυρίας όχι μόνο προσαρμόστηκε αλλά αναδείχθηκε το καλύτερο δεξί μπακ, τα δύο στόπερ εκεί που βολόδερναν μοιάζουν πια με ένα, ο Ορτέγκα κοιτάει την τρύπα για την κάθετη, ο Μποτεάγκ είναι πια πιο ελεύθερος να μαγέψει τον κόσμο, ο Λέζιακς από την αρχή κατάλαβε τι γίνεται και πως τον θέλει ο προπονητής, ήρθε πια και ο Κακουλλής και μείναμε όλοι τάβλα.
Για τον μικρό δεν θα γράψω κάτι γιατί από μόνος του είναι ένα κεφάλαιο. Το γεγονός όμως ότι ήρθε ο Μπεργκ το καλοκαίρι, εντόπισε το ατόφιο ταλέντο του, τον ενέταξε σιγά, σιγά μες στην ομάδα, του έδωσε χρόνο συμμετοχής όσο θα έπρεπε και τώρα τον ξεκινά και ενδεκάδα και σκοράρει… είναι αριστουργηματικό και μάθημα για όσους συναδέλφους του Μπεργκ θέλουν να μάθουν πως εντοπίζει και ακολούθως πως αξιοποιείται ένα ταλέντο.
Μη στα πολύ πρήζω, ο Μπεργκ κόλλησε σε μια μηχανή που στήθηκε από τους Λάρκου και Ταραπουλούζη, χρηματοδοτείται από τον Παπασταύρου, απαρτίζεται από ποιοτικούς ποδοσφαιριστές και στηρίζεται από τον κόσμο.
Όλα αυτά δεν συνιστούν ίσως και τίποτα αν το πρότζεκτ δεν αναλάμβανε ο κύριος χωρίς μαλλιά, απόγονος των Βίκινγκ Χένινγκ Μπεργκ. Ο οποίος Μπεργκ, καλό θα ήταν να μην κάνει καθόλου αλλαγές και να συνεχίσει έτσι ακριβώς όπως είναι.
