Πέτρος Παπαγιώργης
Όταν ο Τιάγκο Φερέιρα πέτυχε εκείνο το υπέροχο γκολ με την εκτέλεση φάουλ στο 47’, οι περισσότεροι νόμισαν ότι η Ομόνοια θα ήταν η τελική νικήτρια της αναμέτρησης. Είχε προηγηθεί το πρώτο μέρος όπου η Ομόνοια ήταν… άφαντη κεντροπεπιθετικά στο γήπεδο. Δεν είχε άκρα, ενώ στο κέντρο ο Ζιόρντι Γκόμεζ ήταν πιο αργός και από την ομίχλη. Το τριφύλλι πέραν αυτών πουλούσε συνεχώς τη μπάλα. Έχασε μια ευκαιρία η Ομόνοια στο 2΄με το Ματ Ντάρμπισαιαρ και μετά …τίποτα το γήπεδο.
Στην επανάληψη άρχισε με γκολ και όλοι σχημάτισαν την εντύπωση ότι θα ανέβαζε απόδοση. Όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε. Το κέντρο με τον Μικέλ Ορτέγα μέσα –αντί του Χεν Εζρά- και το Γκόμεζ ωσεί παρόντα, εξακολούθησε να δυσλειτουργεί.
Μόνο ο Φάνος Κατελάρης στεκόταν στο γήπεδο. Υπήρχε μεγάλη άπλα στο χώρο, κάτι που ευνοούσε τον Ολυμπιακό, που κέρδιζε τις μάχες. Και τελικά ισοφάρισε στο 60΄με το Ζαχαρίου από αμυντική αδράνεια της Ομόνοιας. Οι ποδοσφαιριστές της Ομόνοιας παρά το ότι σκόραραν δεν ανέβασαν απόδοση.
Ούτε ρυθμό είχαν, ούτε νεύρο, ούτε ενέργεια, ούτε ταχύτητα, ούτε κίνηση, ούτε δημιουργικότητα. Ούτε πρωτοβουλία έπαιρναν. Ήταν γενικά ράθυμοι και δεν έδειχναν ικανοί να κερδίσουν το ματς.
Η σημερινή Ομόνοια δεν είχε καμία σχέση με την Ομόνοια που βλέπαμε μέχρι τώρα. Οι δυνατότητες στην ομάδα υπάρχουν.
Ο Ολυμπιακός με βάση το τι επικρατούσε πριν το ματς, μπήκε στο γήπεδο για να μη χάσει. Όταν κατάλαβε ότι ο αντίπαλος δεν ήταν για μεγάλα πράγματα, πίστεψε ότι μπορούσε να κερδίσει. Και θα το έκανε αν ο Μπιλάλ ήταν εύστοχος στο σουτ στο 83′ . Το σίγουρο είναι ότι υπερείχε του αντιπάλου, στο νεύρο, στη δύναμη,στην καταβολή ενέργειας, στις μονομαχίες και στη νοοτροπία.
Η κατοχή ήταν σε ποσοστό 52 τοις εκατό με 48 για την Ομόνοια. Στις τελικές …νίκησε ο Ολυμπιακός με 9-7.
Εισιτήρια: 6,167
