Πέτρος Παπαγιώργης
Δεκαετία '70. Κυριακάτικο απόγευμα. Λευκωσία. Γήπεδο ΓΣΠ. Ανατολική κερκίδα. Στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, οι θεατές προσπαθούν να ισορροπήσουν και να έχουν ταυτόχρονα την καλύτερη δυνατή θέα στον αγωνιστικό χώρο.
Αν είναι τυχεροί ή προνοητικοί. Αν όχι, αν δηλαδή κάποιος καθυστερούσε λίγο να πάει στο γήπεδο, δεν έβρισκε διαθέσιμο χώρο στα σκαλιά στην κερκίδα. Έμενε κάτω, πιεσμένος και στηριζόμενος με τα χέρια στο κιγκλίδωμα.
Η ώρα του αγώνα πλησιάζει. Όλοι κοιτούν προς το κάτω μέρος στην κεντρική κερκίδα (στις… καρέκλες όπως λεγόταν η κερκίδα των επισήμων) τον χώρο από όπου θα εμφανιστούν οι παίκτες για να περάσουν και να εισέλθουν στο γήπεδο ερχόμενοι από τα αποδυτήρια. Και όλοι περιμένουν…
Απαραίτητο κομμάτι μιας διαδικασίας την οποία οι φίλοι της ομάδας ανέμεναν, προσδοκούσαν με λαχτάρα. Η καρδιά κτυπά δυνατά. Η ώρα πλησιάζει. Ξεπροβάλλουν οι παίκτες με την πράσινη φανέλα και το τριφύλλι στο στήθος (η τιμημένη φανέλα της ομάδας που έγραψε χρυσές σελίδες ιστορίας και σήμαινε πολλά για όλες αυτές τις ψυχές που αδημονούσαν για να ξεσπάσουν).
Στη θωριά των πράσινων φανέλων, σκάει το πρώτο μεγάλο «μπαμ». Βόμβα εκρήγνυται ταυτόχρονα στην ανατολική κερκίδα, στην μία κυκλική και στην δεύτερη κυκλική που είναι απέναντι, τη μαθητική όπως την αποκαλούσαμε, γιατί εκεί συνήθιζαν να πηγαίνουν οι μαθητές του γυμνασίου. Τις πιο παλιές εποχές πήγαιναν και με τη στολή του σχολείου που περιλάμβανε και πηλίκιο! (Η ανατολική και η μια κυκλική ήταν… ολότελα πράσινες, ενώ η μαθητική φιλοξενούσε αρκετούς Ομονοιάτες, αλλά όχι στο φουλ).
Κάτω από τις δυο κυκλικές κερκίδες βρισκόντουσαν δύο από τις πλέον ιστορικές επιχειρήσεις της Λευκωσίας, τα πασίγνωστα σάντουιτς του Γιαπανά και οι λουκουμάδες του Κυριλλή. Στην πρώτη βρισκόντουσαν τα σάντουιτς και στη δεύτερη-τη μαθητική- οι λουκουμάδες.
Χαμός. Οι παίκτες μπαίνουν στο γήπεδο και κατευθύνονται προς τη σέντρα για να χαιρετίσουν το κόσμο που τους αποθεώνει. Επί κεφαλής με το περιβραχιόνιο περασμένο στο χέρι, ένας παίκτης… λαμπάδα. Φινετσάτος, επιβλητικός, με το νούμερο 10 στην πλάτη.
Εμπνέων, παραστήματος και στυλ ένεκα, εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες του και σεβασμό στους αντιπάλους. Ο τεράστιος αυτός ποδοσφαιριστής. Ο εμβληματικός αρχηγός της Ομόνοιας. Ο Νίκος Χαραλάμπους.
Όταν είχε στην κατοχή του τη μπάλα η προώθηση του έμοιαζε με καλπασμό, ενώ ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει με αυτήν. Είτε τη μεταβίβαζε με ακρίβεια προς τους επιθετικούς (Σωτήρης Καϊάφας, Ανδρέας Κανάρης, Γιώργος Τσελεπής, Κόκος Καθητζιώτης), είτε την άλλαζε υπέροχα με τον έτερο χαφ της ομάδας, τον Κόκο Αντωνίου. Η ομάδα άνοιγε σαν βεντάλια και ξεχυνόταν προς την αντίπαλη εστία. Το γκολ δεν αργούσε. Είτε με τον έναν, είτε με τον άλλο τρόπο. Το γήπεδο σειόταν. Οι παίκτες έτρεχαν μπροστά από την κατάμεστη ανατολική, στήνοντας πανηγύρι με τον τρελαμένο κόσμο.
Εικόνες χαραγέενες στο μυαλό του κάθε Ομονοιάτη που έζησε τα τσιμέντα και το χωμάτινο γήπεδο του πάλαι ποτέ παλιού ΓΣΠ. Εντονη, εντονότατη, είναι η επιβλητική φιγούρα του Νίκου Χαραλάμπους σε αυτό το γλυκύτατο μωσαικό αναμνήσεων.
Που διαδραματίστηκε σε μια εποχή που θυμάμαι με νοσταλγία, και που νοιώθω πολύ όμορφα που πρόλαβα και την έζησα. Κάθε φορά τώρα που περνώ από την περιοχή και βλέπω το… πάρκινγκ νοιώθω πίκρα και αμηχανία.
Το ποδόσφαιρο είναι το πλέον θεαματικό άθλημα από όλα τα σπορ, γι’ αυτό είναι το πιο λαοφιλές εξάλλου και διαθέτει πολλά τέτοια στοιχεία που το αναμιγνύουν με τελικό αποτέλεσμα ένα θέαμα καθηλωτικό για τον εκάστοτε οπαδό. Ένα εξ’ αυτών των στοιχείων είναι τα μακρινά σουτ. Ναι, ξέρετε, εκείνα που ονομάζουμε «βολίδες» και δεν έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθούμε συχνά κυρίως όταν αυτά μετουσιώνονται σε γκολ.
Το ωραιότερο γκολ
Υπήρξαν ποδοσφαιριστές που αυτήν την «τέχνη» την υπηρέτησαν με μαεστρία καθ’ όλη την διάρκεια της ποδοσφαιρικής θητείας τους, σημειώνοντας τέρματα τα οποία σε κάθε φίλαθλο θα μείνουν αλησμόνητα. Ένας από αυτούς τους ποδοσφαιριστές ήταν ο Νίκος Χαραλάμπους που είχε ένα συγκεκριμένο τρόπο να κλίνει το κορμί του για να σουτάρει τη μπάλα. Ειδικά στα εν κίνησει σουτ ήταν απόλαυση να τον βλέπεις. Το πιο ωραίο γκολ της καριέρας του -έτσι το χαρακτήρισε ο ίδιος- το πέτυχε στο 42’ με σουτ βολίδα στο ματς της Εθνικής ομάδας (διετέλεσε αρχηγός του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος στη συνέχεια) με αντίπαλο την ομάδα της πρώην ΕΣΣΔ που έγινε στο ΓΣΠ στις 15.11.70 για το Euro 72.
Ήταν μάλιστα το ντεμπούτο του στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Βρισκόταν κάπου μεταξύ κέντρου και μεγάλης περιοχής του αντιπάλου, πήρε τη μπάλα έκανε κοντρόλ και σούταρε με όλη του τη δύναμη. Η μπάλα πήρε φοβερή πορεία και αφού βρήκε το δοκάρι κατέληξε στα δίκτυα. Η ΕΣΣΔ κέρδισε τελικά το ματς με 3-1.
ΟΝίκος Χαραλάμπους, με βάση τα όσα έχει προσφέρει είναι πάντα MVP της Ομόνοιας. Και ασφαλώς μία πολύ σημαντική προσωπικότητα από όλες τις απόψεις.
Από την ΕΝΑΔ στην Ομόνοια
Ο μεγάλος αυτός ποδοσφαιριστής και μεγαλόψυχος άνθρωπος -τέτοιος ήταν ο Νίκος- αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην Ομόνοια το 1968. Μετεγγράφηκε από την ΕΝΑΔ Αγίου Δομετίου, τον προηγούμενο χρόνο. Αυτό έγινε γιατί τότε, ποδοσφαιριστής που έπαιρνε μετεγγραφή από μια ομάδα σε άλλη υφίστατο με βάση τους κανονισμούς, διετή αποκλεισμό. Ο Νίκος Χαραλάμπους κάθισε μόνο ένα χρόνο, αφού στο χρόνο επάνω η Ομόνοια και η ΕΝΑΔ συμφώνησαν τη μετεγγραφή του παίκτη στην Ομόνοια.
Αγωνίστηκε μέχρι το 1978 και τα επόμενα τρία χρόνια αγωνίστηκε στον Κεραυνό Στροβόλου όπου και τερμάτισε την ποδοσφαιρική του καριέρα.
Πανηγύρισε 6 πρωταθλήματα (1972, 1974, 1975, 1976, 1977, 1978) και δύο κύπελλα (1972, 1974) με την Ομόνοια.
Η διαδρομή του σημαδεύτηκε το 1978 όταν υποχρεώθηκε να αποχωρήσει από την Ομόνοια.
Επέστρεψε στην οικογένεια των πρασίνων μετά από 23 χρόνια, το 2001 ως πρόεδρος του Συνδέσμου Παλαιμάχων της Ομόνοιας, ενώ διετέλεσε μέλος της διοίκησης και υπηρεσιακός πρόεδρος του Σωματείου.
