Τα όσα συμβαίνουν στο κυπριακό ποδόσφαιρο δεν αφήνουν ασυγκίνητο και αδιάφορο κανένα από μας. H οριστική διακοπή των δύο εγχώριων θεσμών αποτελεί μια μαύρη σελίδα, η οποία θα μας… στοιχειώνει για πολλά χρόνια ακόμα.
Το πως φτάσαμε ως εδώ, είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο και δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυσης. Όλοι έχουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί και οι υπεύθυνοι θα γραφτούν με μελανά γράμματα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας για τα γεγονότα των προηγούμενων εβδομάδων.
Είναι αστείο να σκεφτεί κάποιος πως η πανδημία του κορωνοϊού είναι ο μοναδικός λόγος για την διακοπή της δράσης. Ασφαλώς, και η υγεία των ποδοσφαιριστών παίζει πρωτεύοντα ρόλο όπως και αν το δει κανείς, αλλά όπως φαίνεται δεν είναι ο πλέον σημαντικός για κάποιους παράγοντες των ομάδων μας.
Όπως σε όλες τις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες του κόσμου, έτσι και στο νησί μας, η επιβίωση των ποδοσφαιρικών ομάδων είναι σημαντική και απαραίτητη. Δεν το αμφισβητούμε, όμως οι ενέργειές και οι αποφάσεις κάποιων παραγόντων βάζουν σε μεγάλο κίνδυνο την ανάπτυξη του αθλήματος στο νησί μας τα επόμενα χρόνια. Δεν θέλουμε να γίνουμε «μάντες κακών», όμως εκτός απροόπτου αυτό αναμένεται να συμβεί και οι λόγοι είναι προφανείς.
Η διακοπή φέρνει αλυσιδωτές συνέπειες, σε όλους όσους ασχολούνται με το άθλημα. Για τους ποδοσφαιριστές, τα τεχνικά επιτελεία, αλλά και το σινάφι μας, η αδράνεια και η μη ενασχόληση με αυτό που αγαπάμε περισσότερο, θα μας… κακοφανεί (που λένε και στο χωριό μου).
Φέρουμε τη λιγότερη ευθύνη για όλο αυτό που γίνεται, αλλά δεν μας είπε κάποιος ποιος έχει την μεγαλύτερη ευθύνη. Εμείς, οι άλλοι, ή ο Χατζηπετρής, σύμφωνα με το γνωστό τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη;
