Σάββας Κοσιάρης
Το πάρτι ήταν στο αποκορύφωμά του. Μουσική, χορός, τραγούδι και τρέλες! Το κέφι παρέσυρε όλους σε ένα τέτοιο ρυθμό ώστε όσες φορές αποπειράθηκαν τα μέλη της κριτικής επιτροπής να παρέμβουν για να υπενθυμίσουν ότι σε λίγο θα άρχιζε ο διαγωνισμός των μεταμφιεσμένων, δεν τα κατάφεραν.
Κανείς δεν τους άκουγε… Όλοι ήταν χαμένοι ή καλύτερα, απλωμένοι στην αγκαλιά της διασκέδασης! Άλλοι χόρευαν και άλλοι έτρωγαν… Κολοκάσι καππαμά και πούλλες περιλάμβανε το μενού! Κάποιοι είχαν επιθυμήσει και τταβά, αλλά ο σιεφ τους υπενθύμισε ότι θα πρέπει να πάνε μια εποχή πίσω και φυσικά στα Λεύκαρα για να βρουν τταβά…
Σε κάποια στιγμή ο πρόεδρος, μασκαρεμένος και αυτός (είχε μεταμφιεστεί σε παραγκόβιο, σαν κάποιο δηλαδή που ζει σε παράγκα), πήρε το μικρόφωνο, παρουσίασε τα μέλη της κριτικής επιτροπής και εξήγησε τους κανονισμούς του διαγωνισμού, διευκρινίζοντας ότι τον τελευταίο λόγο για τις βραβεύσεις των καλύτερων αμφιέσεων θα τον είχε ο ίδιος. Και έδωσε το σύνθημα για να βγουν στην πίστα οι μασκαρεμένοι με ένα… νιάου!
«Πρέπει να τηρούμε τις παραδόσεις» είπε και πρόσθεσε… «Το νιάου θα τιμά πάντα, τα πρώτα μας βήματα …»
Κι άρχισαν ένας-ένας οι μασκαράδες να περνούν μπροστά από την επιτροπή προσπαθώντας να κερδίσουν τις εντυπώσεις και βέβαια το πρώτο βραβείο. Ο πρώτος μασκαράς που ανέβηκε στην πίστα ήταν ένας χοντρός κύριος, με περούκα φαλακρή και ένα μακρύ πούρο στο στόμα.
Μεταμφιέστηκε είπε, σε παράγοντα του ποδοσφαίρου. Ο επόμενος είχε περίπου την ίδια εικόνα, με μαλλιά όμως, με ανοιχτό το πουκάμισο και καδένα στο λαιμό. «Αυτός θα ντύθηκε χούλιγκαν» είπε κάποιος από την επιτροπή αλλά διαψεύστηκε. «Είμαι και εγώ παράγοντας του ποδοσφαίρου, στην πιο σύγχρονή του μορφή» είπε και κατέβηκε από την πίστα.
Ο επόμενος χρησιμοποίησε μια κοινότυπη αμφίεση. Ντύθηκε διαιτητής και είσπραξε κάμποσα «ουουου!» από τους παρευρισκόμενους στο πάρτι. Σαν διαιτητής ήταν ντυμένος και αυτός που τον ακολουθούσε αλλά πριν ακουστούν και πάλι τα «ουουουου!» πρόλαβε και τους διευκρίνισε. «Εγώ είμαι ξένος διαιτητής», οπότε εισέπραξε ένα επιφώνημα θαυμασμού και καμπόσα χειροκροτήματα.
Σειρά πήρε μια παρέα ντυμένοι κινέζοι… «Παναγία μου!...εκόντεψέ μας η ασθένεια…», φωνάζει κάποιος τρομοκρατημένος και πέφτει βουβαμάρα… Ξεθαρρεύει ένας άλλος και αφήνει κερδοφόρες (από ψυχολογικής πλευράς) πιθανότητες… «Μπας και είναι ρε παιδιά, η κινέζικη αγορά στοιχήματος;». Κι ένας από τους δήθεν κινέζους, ξέσπασε στα γέλια…
-Κυπραίοι του χώρου είμαστε… Απλά, ως συνήθως, κάνουμε τους κινέζους!
Κι από την Κίνα στην Ισπανία αφού ο επόμενος μασκαρεμένος ήταν ντυμένος σαν ισπανός ταυρομάχος. Μόνο που αντί κόκκινο πανί, κρατούσε ένα πιάτο γεμάτο καραβίδες…
Περπατούσε στην πίστα κι έτρωγε… Όλοι άρχισαν τα ψου-ψου προσπαθώντας να ερμηνεύσουν την αμφίεση, με τον αντιπρόεδρο της κριτικής επιτροπής να αποφαίνεται :
«Μάλλον μεταμφιέστηκε σε ατζέντη που φέρνει παίκτες από την Ισπανία». Κι ο ντυμένος σπανιόλος, τους κλείνει το μάτι και τους λέγει με χαμόγελο: «Μα τι κουτσομπόληδες που είστε!»...
΄Ωσπου σε κάποια στιγμή εμφανίστηκε στην πίστα μια φιγούρα γριάς, αναμαλλιασμένη και με κουρελιασμένα ρούχα (πιο αναμαλλιασμένη και από την Μαλού της Αίγιας της φούξιας!).
Όλοι διερωτήθηκαν τι άραγε να παρίστανε η κουρελιασμένη γριά ενώ κάποιοι θεώρησαν ότι η μεταμφιεσμένη μάλλον έχασε την πόρτα και μπήκε σε λάθος πάρτι. «Όχι, δεν έκανα λάθος» τους είπε και τους εξήγησε ποια είναι. «Η αξιοκρατία είμαι, η εμπιστοσύνη, η καθαρότητα και η ηθική»…
Έφτασε όμως, η ώρα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων του διαγωνισμού μασκαράδων. Κι ενώ ο πρόεδρος (που να μην ξεχνούμε, ήταν ντυμένος παραγκόβιος), πήρε το μικρόφωνο κι ετοιμαζόταν να αναγγείλει τον μεγάλο νικητή, μια μπάλα έπεσε στην αίθουσα κι άρχισε να χοροπηδά με γκελάκια στα τραπέζια και την πίστα.
Κι αφού διέγραψε μια πορεία καλοζυγισμένης μπαλιάς, στρογγυλοκάθισε απάνω στο έπαθλο που προοριζόταν για τους νικητές.
-Δικό μου είναι το πρώτο βραβείο!, είπε με αυτοπεποίθηση. Και ξέρετε γιατί; Γιατί είμαι η καλύτερη μάσκα! Η μάσκα που χρόνια και χρόνια χρησιμοποιούσαν, χρησιμοποιούν και θα χρησιμοποιούν για να διακρίνονται στις αμφιέσεις τους, οι κάθε λογής μασκαράδες…
Και πέρασαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
