Χρήστος Ζαβός
Έστω και λίγα άρθρα γράφηκαν εκ μέρους μερικών δημοσιογράφων, ανακοινώσεις εκδόθηκαν και κοινοποιήθηκαν , δηλώσεις στη δημοσιότητα έγιναν σχετικά με την υποτιθέμενη ετοιμότητα της Πολιτείας να καταπατήσει την βία… και η μάχη κατά των τραμπούκων ολοκληρώθηκε.
Κάπως έτσι λειτουργεί το πράγμα. Αυτός είναι ο τρόπος μέσα από τον οποίο ασχολούμαστε με τα σοβαρά θέματα όπως είναι η βία στον αθλητισμό και την κοινωνία γενικότερα.
Το πρόβλημα της βίας στα γήπεδα είναι μεν πολυδιάστατο, θα πρέπει όμως σιγά, σιγά να ονοματίζουμε πράγματα και καταστάσεις διαφορετικά η όποια ενέργεια μας θα παραμείνει στα επίπεδα της γραφικότητας.
Μερίδα των ΜΜΕ κατακεραυνώνει τους τραμπούκους, οι ομάδες, σωματεία ή εταιρείες διατηρούν τους τύπους εκδίδοντας ανακοινώσεις που συνήθως ξεκινούν με το ρήμα «καταδικάζω» και οι εμπλεκόμενοι με πρώτη και κύρια την αστυνομία δια του εκπρόσωπου της, δηλώνει την ετοιμότητα της για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα αφού αρχικά παραθέσει τις αστείες ως επί των πλείστων δικαιολογίες της για τα γεγονότα.
Συνήθως η πιο πάνω διαδικασία διαρκεί μια με δύο μέρες, έως ότου παυτεί ο σαματάς και επιστρέψουν όλοι στις φωλίτσες τους.
Κανείς δεν θα μιλήσει για τα πραγματικά προβλήματα, κανείς δεν θα περιγράψει το φαινόμενο και κανείς δεν θα υποδείξει τους πραγματικούς ενόχους.
Το πρόβλημα της βίας στα γήπεδα είναι εκατό τοις εκατό πολυδιάστατο και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Από την άλλη όμως θα πρέπει σιγά, σιγά να ονοματίζουμε πράγματα και καταστάσεις διαφορετικά η όποια ενέργεια ή παρέμβαση μας θα παραμείνει στα επίπεδα της γραφικότητας.
Δεν μπορεί να αναφερόμαστε για τη βία στα γήπεδα και να μην μιλούμε για την ανεπάρκεια της αστυνομικής δύναμης. Δεν μπορούμε να επικεντρωνόμαστε στη συζήτηση κατά της βίας στα γήπεδα και να εμπλέκουμε τη συνεργασία διοικήσεων και οργανωμένων και την προστασία που παρέχουν οι πρώτοι. Δεν μπορεί στην προσπάθεια μας να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο να αγνοούμε την παρουσία ακροδεξιών στοιχείων εντός των οπαδών ανά το νησί, που ολοένα και αυξάνονται, ενισχύονται και οργανώνονται αλά στρατιωτικά.
Δεν μπορούμε να αναφερόμαστε για τη βία στα γήπεδα και να μην αναφερθούμε στην παντελή απουσία, αδυναμία, ανεπάρκεια, απάθεια που χαρακτηρίζει τις Ομοσπονδίες και τους ανθρώπους που ηγούνται σ’ αυτές.
Φτάνει πια με την ατολμία, με την ανικανότητα, τη διαφθορά και την υποκρισία τούτης της κοινωνίας. Δεν μπορεί και δεν είναι πάντοτε Κυριακή, όπως κάποιοι επιθυμούν να είναι παραμένοντας στάσιμοι στο βούρκο που βολεύτηκαν.
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή της Κυριακής» την 25η Σεπτεμβρίου
