Δεν πέρασαν παρά μερικές μέρες από την ημέρα που ο Χριστόφορος Τορναρίτης, μέσα σε ευφορία από τη νίκη επί της Ομόνοιας που μόλις είχε προηγηθεί, μοιραζόταν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες το όραμά του για πολλά χρόνια «συμβίωσης» με τον προπονητή της ομάδας του. Ούτε δύο εβδομάδες αργότερα, ωστόσο, ως άλλη Τζούλια Ρόμπερτς, ο Πετράκης το 'σκασε και τον άφησε να μοιράζεται τη στεναχώρια, τον καημό, και την οργή του για την προδοσία που αισθάνεται μέσα από έναν ορυμαγδό αναρτήσεων στα social media.
Η αντίδραση του ιδίου του Ελλαδίτη ήταν από τότε, μετά την Ομόνοια δηλαδή, σαφώς πιο μετρημένη. Ο Πετράκης δεν είναι δα και κάνας χθεσινός στον χώρο του ποδοσφαίρου κι οι εμπειρίες δεκαετιών ολόκληρων τον έχουν διδάξει πως η έκσταση που νιώθει ο κάθε παράγοντας ή οπαδός μετά από ένα ή δύο αποτελέσματα, μέσα σε μία ή δύο εβδομάδες μπορεί να μεταμορφωθούν σε απαίτηση για το κεφάλι του επί πίνακι. Και σίγουρα τον έχουν κάνει να συνειδητοποιεί πως ευκαιρίες σαν κι αυτή που του παρουσιάστηκε όχι απλώς δεν έρχονται κάθε μέρα, αλλά μπορεί να ‘ναι και μοναδικές. Και σαν επαγγελματίας που είναι, δεν μπορεί παρά να την αρπάξει.
Όσο και να πρόλαβε να δεθεί συναισθηματικά με τον Ολυμπιακό και τους ανθρώπους του ο Πετράκης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια σχέση που δεν κρατά καλά-καλά παρά έξι μήνες. Ούτε στον Τακτακαλά γεννήθηκε, ούτε καμία σχέση με ό,τι συγκροτεί και πρεσβεύει το οικοδόμημα των «μαυροπρασίνων» είχε μέχρι το καλοκαίρι του σωτηρίου έτους 2020. Συνεπώς, για έναν επαγγελματία προπονητή, ο οποίος στα 61 του έχει την ευκαιρία να κοουτσάρει ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό για πρώτη φορά στην καριέρα του, η απόφαση να πακετάρει τις βαλίτσες του και να την κάνει για μόνιμη εγκατάσταση στο Κολόσσι δεν είναι και τόσο δύσκολη στην πραγματικότητα.
Επίσης, με κάθε σεβασμό προς τον κύριο Παπέττα και την άποψή του, το να παραφράζεται κατ’ αυτό τον τρόπο το γνωμικό περί δόξας και χρήματος στην περίπτωση Πετράκη είναι εντελώς άτοπο. Τα περισσότερα λεφτά που θα πάρει είναι, προφανώς, ένας από τους πολλούς λόγους για να πάει κανείς από τη μια ομάδα στην άλλη. Στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, στον βωμό τους τη δόξα επ’ ουδενί δεν τη θυσιάζει. Τουναντίον, κυρίως γι’ αυτήν είναι που πάει. Ολυμπιακός και Απόλλωνας είναι μεγέθη μη συγκρίσιμα, μην τρελαθούμε. Το ύψος του ταβανιού τους, επίσης. Σκεφτείτε, τι θα γραφτεί ψηλότερα στο λεύκωμα της ιστορίας του κυπριακού ποδοσφαίρου και πιο έντονα στο μυαλό του φίλαθλου/οπαδικού κόσμου; Ένα πρωτάθλημα με τον Απόλλωνα, ή μια θέση στην πρώτη εξάδα με τον Ολυμπιακό;
Ερχόμενος στο Κολόσσι, ο Κρητικός κόουτς φέρνει ένα πακέτο που περιέχει τις πολύ καλές εντυπώσεις από τη δουλειά που κάνει τους τελευταίους μήνες, την επίγνωση της κυπριακής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας και τις γραμμένες σε περίοπτη θέση στην ιστορία του συλλόγου επιτυχίες του πρόσφατου παρελθόντος με τον ΠΑΣ. Από την άλλη, στη φλόγα του πρωταθλητισμού δεν έχει σφυρηλατηθεί ποτέ. Και στον Απόλλωνα αυτής της δεκαετίας, το μοναδικό κριτήριο επιτυχίας είναι η κατάκτηση του τίτλου. Αυτή είναι που θα καθορίσει το κατά πόσον όλος αυτός ο ντόρος κι η αναστάτωση άξιζε τον κόπο.
