Εφραίμ Γεωργίου
Βλέποντάς κανείς το φετινό ρόστερ του ΑΠΟΕΛ, το πρώτο πράγμα που μπορεί να πει είναι πως τέτοια ποιότητα έχει να δει απ’ το 2012. Και δεν θα έχει άδικο όποιος το υποστηρίξει αυτό καθώς μια ματιά στον πάγκο των «Γαλαζοκιτρίνων» σε κάθε παιχνίδι είναι αρκετή. Το μοναδικό κενό που εντοπίζεται στην ομάδα βρίσκεται στα άκρα της άμυνας. Δεν είναι πως υπάρχει θέμα ποιότητας, αλλά ποσότητας. Ίσως ένας ακόμη ποδοσφαιριστής που θα μπορούσε να δώσει λύσεις τόσο αριστερά όσο και δεξιά να μας ωθούσε στο να μιλάμε πραγματικά για ένα αψεγάδιαστο ρόστερ. Όμως αυτός ο ποδοσφαιριστής δεν υπάρχει και έτσι τα δεδομένα δείχνουν πως εκεί είναι το «αδύνατο» σημείο του ΑΠΟΕΛ από πλευρά ποσότητας.
Ντράγκαν το μηχανάκι
Στο δεξί άκρο της άμυνας η πρώτη επιλογή είναι ο Ντράγκαν Μιχαήλοβιτς. Τα πρώτα δείγματα δεν ήταν ιδανικά, όμως αγωνιζόταν ως αριστερό μπακ. Με το που αγωνίστηκε για πρώτη φορά ως δεξί μπακ, έγινε ξεκάθαρο σε όλους πως πρόκειται για παίκτη με μεγάλη ποιότητα. Ποδοσφαιριστής που στην κυριολεξία μπορεί να καλύψει όλη τη γραμμή. Τα τρεξίματα του είναι ασταμάτητα, ενώ τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά δείχνει μια σταθερότητα όταν αγωνίζεται στα δεξιά.
Η λύση του Πραξιτέλη
Δεύτερη επιλογή για το δεξί άκρο της άμυνας είναι ο Πραξιτέλης Βούρος. Βέβαια το παιδί είναι κεντρικός αμυντικός και την περσινή χρονιά απέδειξε πως ξέρει καλά τη συγκεκριμένη θέση. Ήταν ο κορυφαίος κεντρικός αμυντικός του ΑΠΟΕΛ και ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που πάντα τα έδινε όλα. Αν τον μετακινήσεις δεξιά τότε χάνεις μια σημαντική μονάδα στο κέντρο της άμυνας, ενώ συνάμα δημιουργείς και κάποια άλλα προβλήματα στην ομάδα. Και αυτό γιατί ενώ πρόκειται για ένα ποδοσφαιριστή που ξέρει καλά να αμύνεται, δεν είναι το ίδιο καλός επιθετικά. Τα τρεξίματα τα έχει όμως η φαντασία, η ντρίμπλα και γενικότερα η συνεισφορά του στο επιθετικό παιχνίδι δεν ήταν μεγάλη όσες φορές και αν αγωνίστηκε εκεί.
Αντόνιο υπό συνθήκες
Τρίτη επιλογή για το δεξί άκρο της άμυνας είναι ο Γιάκολις. Είδαμε τον Ντολ να ρίχνει εκεί τον Κροάτη εκεί και μάλιστα στον αγώνα με τον Άγιαξ στο ΓΣΠ. Βέβαια οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, καθώς ήταν μια αναγκαστική επιλογή μετά την αναγκαστική αλλαγή του Ζοαζίνιο και την επιστράτευση του Μιχαήλοβιτς στα αριστερά.
Ο αναγεννημένος Ζοαζίνιο
Απ’ την άλλη στην αριστερή πλευρά πρώτη επιλογή ο Ζοαζίνιο. Ένας ποδοσφαιριστής που τον είχαν όλοι ξεγραμμένο, ο οποίος στην μετά Τραμετσάνι εποχή έδειξε πως έχει την ποιότητα για να είναι η πρώτη επιλογή. Καλός και συνεπής στα αμυντικά του καθήκοντα, ενώ άμα βγει μπροστά έχει την καλή μπαλιά.
Ο παθιασμένος Νικόλας
Δεύτερη επιλογή για το αριστερό άκρο της άμυνας είναι ο Νικόλας Ιωάννου, ο οποίος όμως είναι μάλλον η βασική επιλογή στο κέντρο της άμυνας. Με το πάθος και τη δίψα που τον διακατέχει μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά. Αμυντικά δεν υπάρχει συζήτηση, ξέρει καλά τον ρόλο του, απ’ την άλλη όμως επιθετικά δεν έχει την ποιότητα που θα ήθελε κανείς απ’ το αριστερό μπακ του ΑΠΟΕΛ. Μπορεί να κάνει τις προσωπικές ενέργειες και να έχει τις καλές του στιγμές, όμως δεν έχει την γλυκιά μπαλιά και τη σωστή πάσα. Γενικότερα ο Νικόλας Ιωάννου είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση καθώς πρόκειται για αριστεροπόδα κεντρικό αμυντικό. Και έναν τέτοιο πάντα τον θέλεις στην ομάδα να παίζει στη φυσική του θέση. Υπάρχει και η λύση του Μιχαήλοβιτς, όμως εκεί θα δημιουργήσεις κενό στο άλλο άκρο της άμυνας.
Έτσι αναλύοντας το ρόστερ του ΑΠΟΕΛ είναι τα άκρα της άμυνας είναι ίσως τα μοναδικά τρωτά σημεία της ομάδας. Όχι γιατί οι ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται εκεί δεν έχουν ποιότητα, αλλά γιατί πίσω απ’ τις πρώτες επιλογές (Ζοαζίνιο, Μιχαήλοβιτς) έρχονται ποδοσφαιριστές που δεν είναι η φυσική τους θέση εκεί. Φυσικά ο Ντομένικο Τέτι μαζί με τον Τόμας Ντολ θεωρούν πως το υφιστάμενο ρόστερ μπορεί να ανταποκριθεί σε όλη τη διάρκεια της σεζόν κάτι με το οποίο δεν διαφωνούμε φθάνει να μην προκύψουν απρόοπτα (π.χ. τραυματισμοί) που σαφώς και είναι στο παιχνίδι.
Τα νέα του ΑΠΟΕΛ είναι μια χορηγία της Ελληνικής Τράπεζας
