Παναγιώτης Κουζάλης
Ήταν Νοέμβριος του 1982 όταν για πρώτη φορά εγκαταστάθηκε κλειδί στην καγκελόπορτα του προπονητικού κέντρου του Αρχαγγέλου. Εκεί βρισκόταν ένας άνθρωπος του οποίου ο ζήλος και η αφοσίωση στη δουλειά μετατράπηκε σε ανιδιοτελή αγάπη για μια ιδέα που λέγετε ΑΠΟΕΛ.
Ο Αντωνάκης Λουκά, αποτέλεσε τον πιο πιστό στρατιώτη των «γαλαζοκιτρίνων». Ασχολείτο με τον ΑΠΟΕΛ για σχεδόν πέντε δεκαετίες ενώ έχει «μεγαλώσει» παιδία τα οποία πήγαν στον Αρχάγγελο με την φιλοδοξία και το σχεδόν άπιαστο όνειρο να παίξουν ποδόσφαιρο και εξελίχθηκαν σε ορισμένους από τους σπουδαιότερους στην ιστορία της ομάδας.
Από το Γούρρι στη Λευκωσία
Γεννημένος στο χωριό Γούρρι το 1933, ο Αντωνάκης μετακόμισε στη Λευκωσία σε ηλικία δεκαπέντε ετών ώστε να μάθει τη τέχνη του ράφτη με την οποία και ασχολείτο για πάρα πολλά χρόνια.
Στη δύσκολη εκείνη εποχή, ο Αντωνάκης εξασκούσε το επάγγελμα του ράφτη τις Δευτέρες και τις Τρίτες ενώ τις Τετάρτες και τα Σάββατα δούλευε σε καθαριστήριο για να μπορέσει να τα βγάλει τα προς το ζην.
Έρωτας με τη πρώτη ματιά
Ένας εκ των αδερφών του, ο Γιώργος εργαζόταν στα αποδυτήρια του παλαιού ΓΣΠ ως φροντιστής του ΑΠΟΕΛ. Ο Αντωνάκης αφού παραιτήθηκε από τις προηγούμενες του δουλειές, ακολούθησε τον Γιώργο και πολύ γρήγορα δέθηκε με το περιβάλλον των αποδυτηρίων, τους ανθρώπους και φυσικά, την ομάδα.
Για μια δεκαετία, από το 1972 μέχρι το 1982, ακολουθούσε τον αδερφό του σε κάθε προπόνηση αλλά και σε κάθε αγώνα του ΑΠΟΕΛ.
Ο ΑΠΟΕΛ μετακινήθηκε από το παλαιό ΓΣΠ στον Αρχάγγελο όταν ο «Θρύλος», Πάνος Μάρκοβιτς έδωσε το έναυσμα του πυρός της υλοποίησης μιας ιδέας που θα έφερνε τον επαγγελματισμό και θα διαφοροποιούσε την ιστορία του συλλόγου.
Τότε ο Γιώργος άφησε τα καθήκοντα του και ο Αντωνάκης έγινε και επίσημα ο νέος φροντιστής της ομάδας. Ο Αρχάγγελος έγινε το σπίτι του, ένα σπίτι το οποίο πλημύριζε από αγάπη ενώ βρισκόταν πάντοτε δίπλα στον ΑΠΟΕΛ.
Στον χώρο στον οποίο ο Αντωνάκης ζούσε ήταν τα παλιά αποδυτήρια του Αρχαγγέλου.
Ο ίδιος ο Αντωνάκης είχε αναφέρει σε συνέντευξη του:
«Το υπνοδωμάτιο μου ήταν κάποτε το γραφείο του Μάρκοβιτς και η κουζίνα που έχω σήμερα ήταν ο χώρος που έμενα εγώ. Κοιμόμουν και ξυπνούσα εδώ. Οι απαιτήσεις της δουλειάς τότε δεν ήταν όπως σήμερα. Ήταν επίπονη δουλειά να πλένεις, να στεγνώνεις και να βάζεις στη σειρά τα ρούχα και τα παπούτσια 30-40 ατόμων κάθε μέρα. Τότε δεν υπήρχε η τεχνολογία που υπάρχει σήμερα. Τα παπούτσια ήταν δερμάτινα, μαύρα και απαιτούσε μεγάλη υπομονή να τα καθαρίσεις και να τα μπογιατίσεις για να ναι έτοιμα για κάθε αγώνα».
Η σχέση του με τους ποδοσφαιριστές και τους προπονητές
Δίπλα στον Μάρκοβιτς έμαθε να αγαπά τους ποδοσφαιριστές, να τους φροντίζει, να τους στέκεται, να τους προσέχει αλλά ταυτοχρόνως να είναι και επαγγελματίας.
Ο Μάρκοβιτς ήταν ένας αυστηρός προπονητής, μια ηγετική προσωπικότητα, μακράν ανεπτυγμένη για τα δεδομένα της εποχής. Ως εκ τούτου, το πρόγραμμα, ο σχεδιασμός και η συμπεριφορά στο προπονητικό κέντρο αποτελούσαν πηγή έμπνευσης τόσο για το επιτελείο όσο και για τους ποδοσφαιριστές.
Ο Μάρκοβιτς είχε πει στον Αντωνάκη όταν κάποτε του ζήτησαν να συγχωρέσει έναν ποδοσφαιριστή για απρεπές συμπεριφορά:
«Πρέπει με τους παίκτες να είσαι πρώτα πατέρας, έπειτα αδερφός και ακόμη πιο μετά φίλος όταν και εφόσον χρειαστεί».
Οι σημαίες ψηλά
Ο χώρος στον οποίο ο Αντωνάκης ζούσε, ήταν εμπλουτισμένος με φωτογραφίες και λάβαρα. Ένας θησαυρός εμπειριών που κρατούσε για πάρα πολλά χρόνια. Στους τοίχους έβρισκες αφίσες από «Θρύλους» και εμβληματικές προσωπικότητες της ιστορίας του ΑΠΟΕΛ. Από τον Γιάννο Ιωάννου, μέχρι τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και τον Πάνο Μάρκοβιτς. Άνθρωποι τους οποίους αγάπησε και απ’ τους οποίους αγαπήθηκε.
«Το μεγαλύτερο πράγμα που έχω κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια είναι η αγάπη ανθρώπων που πέρασαν από τον Αρχάγγελο»
Τα αστεία και οι αδυναμίες…
Είναι πάμπολλες οι ιστορίες που προκύπτουν από τον Αντωνάκη, ειδικά όταν όλη του η ζωή συνδέετε άμεσα με τον Αρχάγγελο (ή αν θέλετε, είναι ο Αρχάγγελος).
Οι ποδοσφαιριστές που επισκέπτονταν το νησί για να αγωνιστούν με την φανέλα του ΑΠΟΕΛ δεν μπορούσαν να μην προσέξουν τον…κάτοικο Αρχαγγέλου αφού βρισκόταν πάντοτε εκεί να βοηθήσει και να προσφέρει ότι χρειάζεται για την ομάδα που αγαπούσε.
Παραδείγματα όπως αυτό του Τζιμπούρ ο οποίος του είχε τρομερή αδυναμία, είναι αυτά που σε κάνουν να χαμογελάς όταν τα διαβάζεις ή όταν κάποιος σου τα διηγείται…
Όταν λοιπόν ο Αλγερινός έμπαινε για προπόνηση φώναζε πάντα στον Αντωνάκη…
«Παππού τι κάνεις; Είσαι καλά; Εγώ και εσύ είμαστε ΑΠΟΕΛ!»
Ο Αντωνάκης έζησε τα πάντα με την αγαπημένη του ομάδα. Έζησε σε μια εποχή της οποίας το ποδόσφαιρο ήταν ερασιτεχνικό και έφτασε να βλέπει τον ΑΠΟΕΛ να κατακτά διαδοχικά τρόπαια και να πρωταγωνιστεί σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. «Μεγάλωσε» ποδοσφαιριστές σαν παιδιά του, απόκτησε εμπειρίες, χαρές, λύπες, συγκινήσεις, επιτυχίες και άλλα τόσα…
Ένας πιστός στρατιώτης του οποίου το στίγμα θα μείνει για πάντα στις καρδιές των φιλάθλων αφού πάνω από όλα ήταν Άνθρωπος.
Ένα κομμάτι στην ιστορία του ΑΠΟΕΛ, ένας αγνός φίλαθλος, πατέρας, αδελφός και φίλος όσων είχαν την χαρά να τον γνωρίσουν.
Η κηδεία του Αντώνη Λουκά θα τελεστεί την Δευτέρα 03/08/20 στον ιερό ναό «Του Θεού Σοφία» με δαπάνη του ΑΠΟΕΛ.
Ωστόσο αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι ο άνθρωπος «φεύγει» όταν εμείς τον ξεχάσουμε. Για αυτό, ο Αντωνάκης θα ζει για πάντα στις μνήμες των ποδοσφαιρόφιλων (και όχι μόνο) της Κύπρου.
Καλό Ταξίδι Αντωνάκη Λουκά…
*Πηγή: Οι δηλώσεις του Αντώνη Λουκά είναι από το επίσημο περιοδικό του ΑΠΟΕΛ, στις 21/05/15
