Η νίκη είναι σημαντική, με όποιον και όπου αγωνίζεσαι. Ομοίως και η επαναφορά στο... άρωμα των επιτυχιών, μετά τις δύο ήττες σε ΓΣΠ και Τσίρειο. Η Ανόρθωση έκανε (κυριολεκτικά) τα πολύ βασικά κόντρα στον Εθνικό και πήρε την 7η εντός έδρας νίκη της, έχοντας θετικά και αρνητικά στοιχεία στο παιχνίδι της.
Το πολύ θετικό είναι ότι επέστρεψε η ανέπαφη εστία και η κάποια βελτίωση στην αμυντική γραμμή. Δεν λέμε πως η προσήλωση και η συνοχή ήταν στο 100%, όμως ήταν σε καλύτερα επίπεδα, σε σχέση με άλλες προβληματικές εμφανίσεις. Αβίαστα λάθη μπορεί να έγιναν, όμως δεν στοίχισαν βαθμούς.
Ο Σίλντενφελντ μπορεί να αποχώρησε, όμως η απουσία του δεν φάνηκε ούτε στο ελάχιστο. Ίσα ίσα που έμοιαζε πολύ πιο σταθερή η άμυνα σε μεγάλο χρονικό διάστημα του αγώνα. Ο Βργκοτς έκανε αψεγάδιαστο παιχνίδι, ενώ και η επάνοδος του (αρχηγού) Γκαλίτσιου στο αρχικό σχήμα ήταν σημαντική και θετικότατη, ως προς αυτή την κατεύθυνση.
Μπροστά, ήταν η μέρα του Κβιλιτάια. Ο Γεωργιανός επιθετικός σκόραρε το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης, όμως έχασε κραυγαλέες ευκαιρίες για την διεύρυνση του σκορ από το πρώτο ημίχρονο. Αυτές ήταν δυσανάλογες της πολύ μεγάλης του κλάσης και λίγο έλειψε να στοιχίσουν σε γενικότερο βαθμό. Ωραίος και παρολίγο μοιραίος, δηλαδή και καταγράφεται στα αρνητικά...
Με αυτά και με αυτά, η ομάδα κέρδισε, όμως και πάλι η απόδοση ήταν μέτρια. Ακολουθούν πολύ δύσκολα παιχνίδια, στα οποία οι νίκες είναι εκ των ων ουκ άνευ. Άλλες απώλειες βαθμών δεν χωράνε. Αυτή την στιγμή, η ομάδα της Αμμοχώστου μοιάζει να μαθαίνει ξανά την «αλφαβήτα» επί του αγωνιστικού χώρου, περιμένοντας και ενισχύσεις. Κοινώς, σβήνουμε τις ήττες στα ντέρμπι από την μνήμη, επιχειρώντας ένα νέο ξεκίνημα με την άφιξη του νέου χρόνου.
Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τότε δεν θα μπορούσε να υπάρξει ιδανικότερη από την σημερινή. Αυτό που απαιτείται πλέον, είναι και η διάρκεια. Σε όλες τις πτυχές...
