Ίδια πάνω κάτω εικόνα, ίδιες ευκαιρίες, ίδιο αποτέλεσμα για την ΑΕΛ στα τελευταία δυο παιχνίδια της και η εντύπωση που έχουμε για την ομάδα του Κέρκες παραμένει αντί να αλλάξει.
Η αλήθεια είναι πως η κριτική της παρουσίας της ΑΕΛ στο λεμεσιανό ντέρμπι δεν μπορεί να γίνει με βάση το αρχικό πλάνο του προπονητή της, αφού αυτό πήγε περίπατο πριν το ματς αρχίσει. Είχε σκεφτεί τριάδα στην άμυνα αλλά το πρόβλημα του Μπόρις Γκοντάλ του τα χάλασε. Επέλεξε να διαφοροποιήσει το σχήμα λεπτά πριν την έναρξη του ματς, αφού αντί να ρίξει στο ματς τον Λαφράνς προτίμησε τον Μακρή.
Πάντως, αν βάλουμε κάτω όλα τα μεγάλα ματς της ΑΕΛ εδώ και καιρό δύσκολα θα άλλαζε κάτι στην εικόνα του αγώνα αφού και στα προηγούμενα, που δεν προέκυπταν αναπάντεχα, το ίδιο πράγμα βλέπαμε. Με Ανόρθωση, ΑΠΟΕΛ, ΑΕΚ και Απόλλωνα στο Τσίρειο έπαιξε στο δεύτερο γύρο η ομάδα της Λεμεσού και ο απολογισμός λέει μηδέν νίκες, μηδέν γκολ. Αν δεν υπήρχαν τα πλέι οφς, δε θα ήταν πρόβλημα αυτό αφού είναι η πιο αξιόπιστη από όλες αυτές απέναντι στους υπόλοιπους. Όμως από εδώ και πέρα μόνο τέτοιας δυσκολίας ματς έχει το μενού.
Οι συζητήσεις που συνοδεύουν όλα αυτά τα παιχνίδια είναι παρόμοιες και καταλήγουν στο γνωστό δίλημμα με την κότα και το αυγό. Είναι θέμα ποιότητας ρόστερ η αδυναμία της ΑΕΛ να βρει γκολ σε ντέρμπι ή ο τρόπος και η νοοτροπία με την οποία την παρατάσσει ο προπονητής της; Αν ανοιγόταν παραπάνω η ΑΕΛ θα επιβαλλόταν σε ΑΕΚ και Απόλλωνα και θα κέρδιζε ή δεν θα έπαιρνε ούτε το βαθμό;
Απαντήσεις να σας δώσουμε ξεκάθαρες δεν έχουμε, αφού ό,τι και να πεις είσαι κοντά στην αλήθεια. Το σίγουρο είναι πως το ρόστερ από εδώ και πέρα δεν αλλάζει και με αυτούς που έχει ο προπονητής πρέπει να βρει τρόπο να κερδίζει παιχνίδια.
Αν είναι ο Ιβάν Σρανζ η λύση είναι και πρόωρο αλλά και επικίνδυνο να το πεις. Να πεις πως φταίει το γεγονός πως ο Άλεξ έχασε τη φόρμα του και άλλος τέτοιου στυλ παίκτης δεν υπάρχει; ΟΚ δεκτό αλλά πολλούς Άλεξ δεν είναι εύκολο να έχεις. Ο Αντόνια εκτός από το να αναστατώνει άμυνες μπορεί να γίνει πιο ουσιαστικός στο παιχνίδι του, όπως π.χ. τον είδαμε με το ΘΟΙ; Γαστανιάγα και Νταβόρ, που δίνουν αμυντική ισορροπία και κάλυψη όταν παίζουν μαζί, μπορούν να δημιουργήσουν στο βαθμό που αναλογεί σε ομάδες που παίζουν με δίδυμο στα αμυντικά χαφ; Ο Νιλς τρυπώνει στην περιοχή περισσότερα κι απ’ τα εξτρέμ και έχει βάλει και γκολ με αυτό τον τρόπο. Πόσο μεγάλο ρίσκο είναι να τον στέλνεις τόσο ψηλά στο γήπεδο σε ντέρμπι; Μακρής και Χουράδο μπορούν να έχουν την ίδια αποτελεσματικότητα στα ντέρμπι όπως στα υπόλοιπα ματς; Πολλές οι απορίες και από τις απαντήσεις θα μάθουμε αν η ΑΕΛ μπορεί να χτυπήσει τον τίτλο.
Αν ο καθένας κάνει τη μικρή του προσωπική υπέρβαση στα 12 ματς που έμειναν, εμείς λέμε γιατί όχι. Η προοπτική και οι ελπίδες πάντως είναι εκεί.
*Το Τόσο μακριά, τόσο κοντά είναι τίτλος ταινίας,«Faraway, So Close!», παραγωγής 1993.
