Οι καιροί που την έβλεπες να κυνηγά βαθμούς με ταμπούρι και κλεφτοπόλεμο έχουν περάσει. Το αν είναι ανεπιστρεπτί ή όχι μάλλον θα το καθορίσουν, σε βάθος χρόνου, τα αποτελέσματα. Είναι, όμως, σίγουρο ότι η επιδίωξη αυτών που έχουν σχεδιάσει τη φετινή ΑΕΛ είναι να συνεχίσουν να μας την παρουσιάζουν όπως την είδαμε μέχρι τώρα. Πιο ελκυστική κι ολότελα διαφορετική σε σχέση μ’ αυτά που ξέραμε, δηλαδή.
Στα πρώτα έξι ματς, ο τρόπος με τον οποίο κατέβαζε την ομάδα του ο Κέρκεζ δεν είχε καμιά προσαρμογή αναλόγως του πού έπαιζε και του ποιον είχε απέναντί της. Αυτό που ήθελε να κάνει με την Καρμιώτισσα στο Τσίρειο το έψαξε και απέναντι στη Λευκωσία με την Ομόνοια. Είναι μια τακτική που προφανώς κι έχει τα ρίσκα της, ειδικά από τη στιγμή που μιλάμε για μια ομάδα που έμεινε σε πολύ μεγάλο βαθμό η ίδια σε σχέση με πέρσι ως προς τα πρόσωπα του ρόστερ της, αλλά πλέον τους ζητά να παίξουν ποδόσφαιρο εντελώς διαφορετικό σε σχέση με αυτό που είχαν μάθει.
Ως προς τον τρόπο που επιτίθεται, την προσαρμογή των παικτών της στα νέα «θέλω» του προπονητή κακή δεν τη λες, ακόμα κι αν δεν έχει καταφέρει να σκοράρει σε δυο ματς. Σε γενικές γραμμές το πλάνο εφαρμόζεται σε πολύ καλό βαθμό ως ένα σημείο και η ομάδα προσπαθεί να παράξει παίζοντας ορθολογικά και, κατ’ ομολογία, όμορφα. Αν μπορέσει να βρει το κάτι τις που της έχει λείψει στα ματς που οι απαιτήσεις ανεβαίνουν, είτε από τους παίκτες που δεν είχε διαθέσιμους είτε με το φορμάρισμα άλλων, τότε θα πάει το παιχνίδι της στο επόμενο επίπεδο.
Από την άλλη, η προσαρμογή στον καινούργιο τρόπο με τον οποίο πρέπει να αμύνεται είναι πιο δύσκολη εκ των πραγμάτων. Η ΑΕΛ έχει πια ένα στόπερ κι έναν κόφτη λιγότερο στο γήπεδο, επιδιώκει να ανεβάζει τις γραμμές της πιο ψηλά και γενικότερα παίζει με πολύ διαφορετική φιλοσοφία από την πιο προσεκτική, περισσότερο συντηρητική τακτική που ακολουθούσε τα προηγούμενα χρόνια.
Υπήρξαν στιγμές που ήταν ευάλωτη σε όλους τους αγώνες και δεν κατάφερε να κρατήσει απαραβίαστη την εστία της σε κανένα 90λεπτο, πράγμα που δείχνει ότι σ’ αυτό το κομμάτι ακόμα ψάχνεται. Λογικό είναι άμα λάβεις υπόψιν τα παραπάνω, που εξηγούν ως ένα βαθμό και το γιατί κάποιοι παίκτες, όπως για παράδειγμα ο Ράσο, δεν είναι το ίδιο συνεπείς όπως και πέρσι.
Για να βρει τον τρόπο να το διορθώσει χρειάζεται, πάνω απ’ όλα, χρόνο. Χρόνο για να αφομοιώσουν οι παίκτες μια νέα τακτική και, βλέποντας τι δεν λειτούργησε σε κάθε παιχνίδι που περνά, να την περάσουν από τη θεωρία στην πράξη. Χρόνο για να βρει τα πόδια του και να γίνει για τα καλά μέρος του οργανισμού της και ο Μπουνόζα, από τον οποίο περιμένει να τη βοηθήσει να βάλει τα πράγματα σε μια σωστή σειρά, να ηγηθεί της οπισθοφυλακής και με την παρουσία του να κάνει ακόμη καλύτερο και τον εκάστοτε παρτενέρ του.
