Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο στο «Ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως» αποτυπώνει εμπνευσμένα και γλαφυρά τι εστί τερματοφύλακας, όμως στην ουσία δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς τι γράφει ο Ουρουγουανός για να κατανοήσει τη ζωτική σημασία και την ιδιαιτερότητα της θέσης. Το λες, λοιπόν, μέχρι κι ευλογία το γεγονός πως του χρόνου, για μια ακόμα αγωνιστική περίοδο, η ΑΕΛ θα είναι όχι μόνο καλυμμένη, αλλά και ήσυχη στον άσο.
Ο Βοζίνια έδειξε από την πρώτη του σεζόν στην ομάδα ότι είναι ένας κίπερ πάνω στον οποίο μπορεί να βασιστείς. Σταθερός και ικανός, ο Καποβερντινός ήταν το αδιαμφισβήτητο νούμερο «1» της ΑΕΛ με το που ήρθε στη Λεμεσό κι ήταν παρών σε όλους τους αγώνες της χρονιάς πλην του βαθμολογικά αδιάφορου τελευταίου. Το «γλυκό», ωστόσο, έδεσε με το που ήρθε να τον πλαισιώσει ο Πάτρικ Πρότσεκ.
Όπως για κάθε παίκτη οποιασδήποτε ομάδας στον κόσμο, όσο καλός και να ‘ναι, τα ντεφορμαρίσματα είναι για όλους μες το παιχνίδι. Αν το κακό φεγγάρι του Βοζίνια ξεπρόβαλλε την πρώτη του χρονιά ίσως να είχαμε σοβαρά θέματα, όμως με τον Πολωνό δεν υπήρχε πρόβλημα. Ο Πρότσεκ έδειξε ετοιμότητα με το που μπήκε, διατηρήθηκε αξιόπιστος και σταθερός κι έστω κι αν δεν έμεινε ως το τέλος ως η βασική επιλογή του Κέρκεζ, μιας και ο Βοζίνια ξανακέρδισε τη θέση του, έκλεισε τη χρονιά καταγράφοντας περισσότερες εμφανίσεις από τον ομόλογό του.
Φέτος τα χέρια και τα πόδια του πιο έμπειρου Αφρικανού είναι σίγουρα και σταθερά από το ξεκίνημα κι έτσι ο Πρότσεκ δεν έχει παίξει παρά μόνο δυο φορές στο κύπελλο. Το ποιόν του, ωστόσο, σε κάνει να αισθάνεσαι ήσυχος πως όταν κι όποτε χρειαστεί έχει τα προσόντα για να ορθώσει ανάστημα.
Σε κάθε περίπτωση κερδισμένη είναι η ίδια η ομάδα. Τον πρώτο τον έχει «δεμένο» για μια ακόμα χρονιά και τον δεύτερο ως το 2022 κι εφόσον δεν προκύψει κάτι εκτός προγράμματος, θα είναι το τρίτο συνεχόμενο καλοκαίρι στο οποίο δεν θα έχει κανένα λόγο να ψαχτεί για άλλον τερματοφύλακα.
