Χρήστος Ζαβός
Και σουβλάκια τρώει και σούβλα και άμα λάχει και τον Μητροπάνο ακούει και απολαμβάνει. Τόσα χρόνια μες στο νησί, μυήθηκε σε πολλά στοιχεία της κουλτούρας και δη της Λεμεσιανής.
Ως Σέρβος όμως και ως ένας άνθρωπος που έζησε τον πόλεμο της πάλαι ποτέ ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, ποτέ δεν εγκατέλειψε τα βασικά συστατικά της ψυχοσύνθεσης των Βαλκάνιων.
Μαχητικότητα, αφοσίωση, πίστη, σκληρή δουλειά και μεθοδικότητα είναι κάποια από τα ψήγματα που κουβαλούν όσοι είχαν την ευλογία να βγουν από καλούπια μιας ένδοξης αθλητικής παιδείας, όπως ήταν ή είναι η «μεγάλη των πλάβι σχολή».
Ο Ντούσαν είναι ένα κράμα αυτής της πραγματικότητας. Δεν έμεινε ποτέ αμετάπειστος, σεβάστηκε τη χώρα που μεγάλωσαν τα παιδιά του και δεν κουβάλησε τη ξεροκεφαλιά που έχουν μερικοί συμπατριώτες του που δεν κουνιούνται ούτε βήμα απ’ αυτά που έμαθαν μικρά παιδιά στη μεγαλύτερη χώρα των Βαλκανίων θέλοντας έτσι να επιβάλουν τα θέλω τους σε μια ξένη χώρα.
Ο Κερκέζ ευφυής και προσαρμοστικός αυτή τη «ξένη χώρα» την έκανε δική του. Και την ομάδα που τον έφερε, δεν την αγνόησε ποτέ, δεν την υποτίμησε αντιθέτως και «προσκύνησε» όπως κάθε πιστός τον Λέοντα στον Εναέριο και έκλαψε με τις απογοητεύσεις και χάρηκε με τις καλές στιγμές των τελευταίων χρόνων.
Τον έσωσε όμως η καταγωγή του. Δεν υπέκυψε στη μιζέρια που χαρακτηρίζει τους περισσότερους, δεν έψαξε την αρπακτή όπως κάνουν οι πλείστοι μες στο κωλονήσι και κυρίως δεν ασέλγησε πάνω σε μια ομάδα όπως έκαναν τόσοι και τόσοι σούπερ- Αελίστες.
Την ευκαιρία που του δόθηκε για να προπονήσει την ομάδα που αγάπησε στην πορεία της ζωής του, δεν την είδε απαραίτητα ως ένα σκαλί για να πάει παρακάτω. Την προσέγγισε ως ευκαιρία ζωής και έφτιαξε εικόνες μεγαλείου στο μυαλό του όπως αυτές που αρμόζουν στην Αθλητική Ένωση Λεμεσού.
Γεμάτη Ανατολική, μάχες με τον ΑΠΟΕΛ σε Λευκωσία και Λεμεσό, σούπερ Λεμεσιανά ντέρμπι, συμμετοχές στην Ευρώπη, πάρτι στον Εναέριο, την Λεμεσό να κιτρινίζει, να γεμίζει το βοηθητικό κάθε φορά που είναι η «Πρώτη», αδικίες, κόντρα στο κατεστημένο, φανατίλα… αυτά έζησε και αυτά έμαθε ερχόμενος στην ΑΕΛ.
Εκ των γεγονότων αποδείχθηκε λάθος. Δεν υπολόγισε ούτε τη μιζέρια, ούτε την ηττοπάθεια, ούτε το βόλεμα που έχουμε ως λαός. Θεώρησε ότι όλα αυτά όπως και οι Βαλκάνιοι είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας. Δεν προέβλεψε ότι σ’ αντίθεση με τους σκληροτράχηλους Σέρβους, εδώ στην Κύπρο είμαστε πιο εικονικοί, πιο επιφανειακοί, πιο βολεμένοι.
Και έμεινε μόνος του… απέναντι απ’ όλους μας. Συνεχίζει να παλεύει απέναντι από κάθε ίχνος λογικής. Ποιος αλήθεια, μια μέρα μετά τη μεταγραφή του Γουίλερ και κόντρα στο τρένο Απόλλωνα θα μπορούσε να παρουσιάσει μια ομάδα παθιασμένη που θέλει τη νίκη ωσάν και είναι ντέρμπι αρχές της δεκαετίας μη σου πω και παλαιότερα.
Ο Ντούσαν έτσι όπως διαμορφώθηκε πια η ΑΕΛ, έχω την εντύπωση ότι είναι ο τελευταίος που κουβαλά, εκείνη τη τρέλα που καθόρισε τη ζωή για δεκαετίες χιλιάδων Αελιστών. Οι οποίοι όμως εγκατέλειψαν ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Και έμεινε μόνος, απέναντι σε όλους, έως ότου εγκαταλείψει… είμαι σίγουρος με ψηλά το κεφάλι.
