ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...

Από το χέρι του Θεού στην κουτουλιά του Ζιζού

Κλοπές, πονηρίες και απίστευτες ανατροπές σημάδεψαν την ιστορία του παγκόσμιου κυπέλλου

Το 21ο παγκόσμιο κύπελλο βρίσκεται προ των πυλών, με την Ρωσία να παρουσιάζεται πανέτοιμη να φιλοξενήσει μια διοργάνωση η οποία ελκύει το ενδιαφέρον των ποδοσφαιρόφιλων κάθε τέσσερα χρόνια. Από τις 14 Ιουνίου μέχρι τις 15 Ιουλίου, οι κορυφαίοι ποδοφαιριστές της υφηλίου θα επιχειρήσουν να κατακτήσουν το βαρύτιμο τρόπαιο, το οποίο θα κληθούν να υπερασπιστούν οι Γερμανοί, ως κατακτητές της διοργάνωσης που έγινε το 2014 στην Βραζιλία.

Ένας θεσμός που μετρά 78 χρόνια ζωής, δεν θα μπορούσε να συνοδευτεί από συγκινήσεις που ανέδειξαν ήρωες αλλά και μοιραίους, όπως επίσης από ευτράπελα. Στην αναδρομή που ακολουθεί, παρουσιάζονται έξι περιστατικά τα οποία συνδύασαν αγωνία, βία αλλά και... τρίχες με αστέρια του παγκόσμιου ποδοσφαίρου να πρωταγωνιστούν.

 

Η κλοπή του τροπαίου το 1966

Στις 20 Μαρτίου 1966, το τρόπαιο του παγκοσμίου κυπέλλου κλάπηκε ενώ βρισκόταν σε δημόσια θέα για το αγγλικό κοινό στο Westminster Central Hall. Αν και τα μέτρα ασφαλείας που λήφθηκαν ήταν δρακόντια, λίγο μετά τα μεσάνυχτα η βραδινή περιπολία των φυλάκων ασφαλείας, ανακάλυψε την απώλεια του τροπαίου, με την Scotland Yard να κινητοποιείται άμεσα. Μια ημέρα αργότερα, ένα ανώνυμο τηλεφώνημα προς τον Joe Mears, πρόεδρου της αγγλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, ενημέρωνε για την απαίτηση λύτρων ύψους δεκαπέντε χιλιάδων στερλίνων με αντάλλαγμα την άμεση παράδοση του τροπαίου. Σε διαφορετική περίπτωση, οι «απαγωγείς» ανέφεραν την πρόθεσή τους να λιώσουν το τρόπαιο σε περίπτωση που είτε η αστυνομία, είτε ο τύπος είχε γνώση.

Ο Mears μετά από διαβούλευση με τον νόμο, «εκπροσωπήθηκε» από υπό κάλυψη αστυνομικό σε συνάντηση που διευθετήθηκε με έναν εκ των δραστών στο Battersea Park, ο οποίος παρουσίασε μια βαλίτσα με αληθινά αλλά και ψεύτικα χαρτονομίσματα, τα οποία δεν έγιναν αντιληπτά. Κατά τη διάρκεια μετάβασης στο χώρο που ο απαγωγέας θα παρέδιδε το τρόπαιο, η αστυνομική παρακολούθηση έγινε αντιληπτή με τον δράστη να προσπαθεί να διαφύγει αλλά να συλλαμβάνεται και να οδηγείται στο τμήμα.

Εκεί η ταυτότητά του ανακαλύφθηκε και ο ύποπτος αναγνωρίστηκε ως ο μικροαπατεώνας Edward Betclhley, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι δρούσε ως μεσάζοντας για ένα άτομο που γνώριζε με το προσωνύμιο «The Pole». Εν τέλει το τρόπαιο ανακαλύφθηκε στις 27 Μαρτίου 1966 από τον David Corbett και τον σκύλο του Pickles, ο οποίος εντόπισε και ανέδειξε ένα δέμα κοντά στο σπίτι του ιδιοκτήτή του, το οποίο περιείχε το τρόπαιο, το οποίο και παραδόθηκε στις αρχές, οι οποίες το κράτησαν για λόγους ασφαλείας μέχρι τις 18 Απριλίου.

Ο Σινάτρα, ο Πάπας Ιωάννης και ο... Γκίτζια

Ο καθοριστικότερος αγώνας του παγκοσμίου κυπέλλου που έγινε το 1950 στην Βραζιλία, είχε ακλόνητο φαβορί και αυτό δεν ήταν άλλο από την διοργανώτρια χώρα. Οι νίκες με 7-1 επί της Σουηδίας και 6-1 επί της Ισπανίας, έδειχνε ότι οι «καριόκας» βρίσκονταν σε εξαιρετική αγωνιστική κατάσταση, έχοντας να αντιμετώπισουν την Ουρουγουάη η οποία απέσπασε με κόπο και μόχθο τέσσερες βαθμούς από τις δύο ευρωπαϊκές ομάδες.

Διακόσιες χιλιάδες Βραζιλιάνοι έδωσαν το παρών τους στο «Μαρακανά» και το γκολ του Φριάκα στο 47ο λεπτό έβαλε φωτιά στις κερκίδες καθώς οι οικοδεσπότες προηγήθηκαν με 1-0. Παρόλ’ αυτά η Ουρουγουάη όχι μόνο δεν παρέδωσε τα όπλα αλλά κατάφερε να ισοφαρίσει αρχικά στο 66ο λεπτό και να φτάσει στην ολική ανατροπή στο 79ο λεπτό με δράστες τους Σκιαφίνο και Γκίτζια. Το άγχος κυρίευσε τους βραζιλιάνους διεθνείς οι οποίοι δεν κατάφεραν να επιβεβαίωσουν τα προγνωστικά.

Η απογοήτευση και η πίκρα στη χώρα του καφέ αποτυπώθηκε στα πρωτοσέλίδα της επόμενης ημέρας με την μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της εποχής να τιτλοφορεί κείμενο ως «Νunca mas meu Brasil» (Ποτέ πια Βραζιλία μου). Ο τότε προπονητής της εθνικής Βραζιλίας Φλάβιο Κόστα, στοχοποιήθηκε δεχόμενος ακόμη και απειλές για τη ζωή του, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τη χώρα και να μεταναστεύσει μόνιμα στην Πορτογαλία.

Ο σκόρερ του γκολ με το οποίο η Ουρουγουάη κατέκτησε το τρόπαιο, είχε αναφέρει μετά τον τελικό ότι μόνο ο Φρανκ Σινάτρα, ο Πάπας Ιωάννης και ο ίδιος, σίγησαν το «Μαρακανά».

Το χέρι του Θεού

Στην προημιτελική φάση του παγκοσμίου κυπέλλου του 1986, η οικοδέσποινα Αργεντινή βρήκε στο δρόμο της τα «τρία λιοντάρια». Στο έκτο λεπτό του δεύτερου ημιχρόνου, ο Ντιέγκο Μαραντόνα μεταβίβασε τη μπάλα στον Χόρχε Βαλντάνο κάνοντας παράλληλα κίνηση μέσα στη μεγάλη περιοχή. Ο Άγγλος αμυντικός Στιβ Χοτζ στην προσπάθειά του να απομακρύνει μπάλα και κίνδυνο, έστειλε τη μπάλα προς τα πίσω με τον El Pibe De Oro να κάνει το ξεπέταγμα στο ύψος του πέναλτι και χρησιμοποιώντας το χέρι, να στέλνει τη μπάλα πάνω από τον τερματοφύλακα Πίτερ Σίλντον και στα αντίπαλα δίκτυα.

Ο Τυνήσιος διαιτητής Αλί Μπεν Νασέρ δεν αντιλήφθηκε τη ζαβολιά του Ντιέγκο Μαραντόνα και παρά τις έντοντες διαμαρτυρίες του Τέρι Φένβικ και το Γκλεν Χοντλ, επικύρωσε το γκολ. Το δεκάρι της εθνικής Αργεντινής είχε αναφέρει αργότερα ότι ανέμενε τους συμποδοσφαιριστές του για να πανηγυρίσουν το γκολ και όταν δεν το έπραξαν τους φώναξε «ελάτε να με αγκαλιάσετε αλλιώς ο διαιτητής θα το ακυρώσει»!

Το όνομα του γκολ πήρε το όνομα χέρι του Θεού από άλλη μια ατάκα του σπουδαίου Αργεντινού επιθετικού όταν ανέφερε ότι σκόραρε «λίγο με το κεφάλι μου και λίγο με το χέρι του Θεού». Τρία λεπτά μετά το αμφισβητούμενο γκολ που πέτυχε, ο Ντιέγκο Μαραντόνα έκλεψε ξανά την παράσταση όταν σκόραρε αφού ξεκίνησε μια προσπάθεια πίσω από τη μεσαία γραμμή, ξεπερνώντας πέντε αντίπαλους πριν διαμορφώσει το 2-0.

 

Η επιστροφή από το 0-3 σε εφτά λεπτά

Ο πιο παραγωγικός αγώνας σε τελική φάση παγκοσμίου κυπέλλου πραγματοποιήθηκε στις 26 Ιουνίου 1954, με την οικοδέσποινα Ελβετία να αντιμετωπίζει την Αυστρία. Το ξεκίνημα της αναμέτρησης για Ελβετούς μπροστά από 35 χιλιάδες συμπατριώτες τους ήταν ονειρικό μιας και ένα γκολ του Μπάλαμαν και δύο του Χούγκι στα 19 πρώτα λεπτά, εκτόξευσαν το δείκτη στου σκορ στο 0-3.

Όλα προϊδέαζαν για ένα θριαμβευτικό απόγευμα στη Λωζάνη, ωστόσο οι Αυστριακοί κατάφεραν μέσα σε εφτά λεπτά, όχι μόνο να ισοφαρίσουν, αλλά και να πάρουν κεφάλι στο σκορ πριν την λήξη του πρώτου ημιχρόνου. Στο 25ο και 26ο λεπτό ο Βάγκνερ σημάδεψε τα αντίπαλα δίκτυα, ενώ ενδιάμεσα ο Κέρνερ είχε συμβάλει και αυτός στην ισοφάριση, για να πάρουν τη σκυτάλη ο Όκβιρκ για να στείλει την ομάδα του στα αποδυτήρια προηγούμενοι με 5-3. Στην επανάληψη οι Ελβετοί μείωσαν σε 5-4 και 6-5, ωστόσο οι Αυστριακοί πήραν και τη νίκη και τις εντυπώσεις με το τελικό 7-5 να διαμορφώνεται στο 76ο λεπτό από τον Προμπστ.

Η αμφίρροπή όσο και δραματική αυτή αναμέτρηση, εντάχθηκε στα πλαίσια της προημιτελικής φάσης της διοργάνωσης, με την Αυστρία να αντιμετωπίζει την Δυτική Γερμανία αμέσως μετά και να γνωρίζει βαριά ήττα με σκορ 6-1 που σήμανε και τον αποκλεισμό.

Ο προκλητικός Ματεράτσι και ο ασυγκράτητος Ζιζού

Το τελευταίο παιχνίδι του Ζιντεντίν Ζιντάν με το εθνόσημο στο στήθος, έληξε άδοξα καθώς ο Γάλλος μέσος κατάφερε να συνοδεύεσει την ομάδα του στον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου του 2006, ωστόσο εκεί εξελίχθηκε σε αρνητικό πρωταγωνιστή. Ο «Ζιζού» είχε δώσει προβάδισμα στους «τρικολόρ» στον αγώνα που έγινε στις 9 Ιουλίου 2006 στο «Ολίμπιαστατιον» του Βερολίνου, μετατρέποντας σε γκολ παράβαση στην οποίαν υπέπεσε ο Μάρκο Ματεράτσι, από την άσπρη βούλα. Ο δυναμικός Ιταλός κεντρικός αμυντικός εξιλεώθηκε στο 19ο λεπτό ισοφαρίζοντας σε 1-1, σκορ το οποίο έμελε να διατηρηθεί στην κανονική διάρκεια της αναμέτρησης.

Στην ημίωρη παράταση οι ισορροπίες έγιναν ακόμα πιο λεπτές καθώς κάθε λάθος θα μετρούσε, με τον Μάρκο Ματεράτσι να επιδίδεται σε ένα πόλεμο νεύρων εστιάζοντας στον Ζιντεντίν Ζιντάν. Στο 110ο λεπτό του αγώνα, ο έμπειρος Γάλλος έδειχνε να «θολώνει» και με μια αψυχολόγητη ενέργεια, σημάδεψε το στήθος του Ιταλού, τον οποίον κτύπησε με το κεφάλι, αφήνοντας τη χώρα του με παίκτη λιγότερο. Οι «τρικολόρ» μπορεί να μην έχασαν τον αγώνα στην παράταση ωστόσο λύγισαν στην διαδικασία των πέναλτι χωρίς τον φυσικό τους ηγέτη. Δέκα χρόνια αργότερα ο Μάρκο Ματεράτσι έλυσε τη σιωπή του και εξομολόγηθηκε ότι έπαιξε με τα νεύρα του Ζινεντίν Ζιντάν, αναφερόμενος στην... αδελφή του Γάλλου μέσου.

Ο αποκλεισμός του βιρτουόζου μέσου λόγω μακριάς κόμης

Το 1994 ο Ντανιέλ Πασαρέλα διαδέχθηκε τον Άλφιο Μπασίλε στον πάγκο της εθνικής Αργεντινής, μιας και οι αλλαγές ήταν επιβεβλημένες μετά την κακή πορεία στο παγκόσμιο κύπελλου που έγινε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Η ομάδα από τη Λατινική Αμερική προκρίθηκε από τη φάση των ομίλων ούσα η καλύτερη τρίτη με αρχικούς αντίπαλους τη Νιγηρία, την Ελλάδα και τη Βουλγαρία. Η ήττα από την Ρουμανία στην φάση των δεκαέξι καλύτερων ομάδων της διοργάνωσης έγινε στη σκιά της αποκάλυψης ότι ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν τοπαρισμένος στον αγώνα με τους «σούπερ αετούς».

Με δύο παγκόσμια κύπελλα στη συλλογή του ως ποδοσφαιριστής, ο Ντανιέλ Πασαρέλα ανέλαβε την πρόκληση επιβάλλοντας σιδηρά πειθαρχία με το να αποκλείσει τα μακριά μαλλιά και τα σκουλαρίκια. Ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα ήταν ο πρώτος που αντιμετώπισε πρόβλημα με τα «θέλω» του ομοσπονδιακού τεχνικού της Αργεντινής, με τον Ερνάρ Κρέσπο να παίρνει τη θέση του βασικού επιθετικού.

Ο «Μπάτιγκολ» εν τέλει συμμορφώθηκε, όχι όμως και ο Φερνάντο Ρεδόνδο ο οποίος το 1994 πήρε μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης από την Τενερίφη και μέχρι το επόμενο παγκόσμιο κύπελλο, είχε προλάβει να κατακτήσει δύο πρωταθλήματα Ισπανίας και ένα Τσάμπιονς Λιγκ. Αν και θεωρείτο ο καλύτερος ανασταλτικός μέσος στον κόσμο εκείνη την εποχή, ο Ρεδόνδο δεν μπήκε στο αεροπλάνο για τα γήπεδα της Γαλλίας, καθώς ο Ντανιέλ Πασαρέλα έμεινε πιστός στην απαίτησή του για μια εθνική Αργεντινής με στρατιωτική πειθαρχία!

  

Το πιο πάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» την Κυριακή 10 Ιουνίου 2018

X
X