Δεν υπάρχει μπασκετόφιλος που θα ένιωθε εντάξει με τον εαυτόν του αν ταξίδευε στο Ζάγκρεμπ και δεν επισκεπτόταν το μουσείο που λειτουργεί από το 2006 «για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι» το μεγαλείο του Ντράζεν Πέτροβιτς.
Δικαιολογία ότι δυσκολεύτηκε να το βρει δεν παίζει ακόμα κι αν για τον οποιονδήποτε λόγο δεν δουλεύει το GPS του κινητού του. Κοτζάμ πλατεία που φέρει το όνομά του υπάρχει στην πόλη, ενώ επιπρόσθετη ένδειξη για την τοποθεσία του σού δίνει το επίσης ομώνυμο κλειστό της Τσιμπόνα, που βρίσκεται στο πλάι του μουσείου.
Τις βιτρίνες του «μαυσωλείου» κοσμεί μια πλούσια συλλογή κυπέλλων, μεταλλίων, πλακετών και, γενικότερα, τροπαίων κάθε μορφής που κέρδισε ο Ντράζεν στην καριέρα του, καθώς επίσης και εκθέματα με τα οποία ο κόσμος του μπάσκετ τού απηύθυνε το ύστατο χαίρε. Ανάμεσά τους, μια χρυσή κούπα στο κέντρο της οποίας είναι χαραγμένο το τριφύλλι του Παναθηναϊκού, της ομάδας, δηλαδή, που ήταν πολύ κοντά στο να τον ντύσει στα χρώματά της αν οι τρεις Μοίρες δεν συνωμοτούσαν εναντίον του σαν σήμερα, 7 Ιουνίου, πριν από 27 χρόνια.
Η συμμετοχή της Ελλάδας στον τρίτο όμιλο του Ευρωμπάσκετ του 2015 μου είχε δώσει μια πολύ καλή αφορμή να βρεθώ τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς στην πρωτεύουσα της Κροατίας. Από τότε, η φωτογραφία που κοσμεί το πρώτο αφιέρωμα πάνω στο οποίο θα πέσει το μάτι μου τέτοια μέρα κάθε χρόνο, υπενθυμίζει όχι μόνο την επέτειο του θανάτου του «Μότσαρτ», αλλά και την επίσκεψη στο μουσείο. Κι από όλα τα εκθέματά του, πιο έντονα έχει μείνει στο μυαλό μου κάποιο που με μια πρώτη ματιά δεν κολλούσε καν εκεί.
Εκείνες τις μέρες, με το που έμπαινες στο μουσείο θα έβλεπες κρεμασμένη τη φανέλα του Στεφ Κάρι και πλάι της μια φωτογραφία του με τα λόγια: «Θα είναι τιμή μου να δω τη φανέλα μου στο μουσείο του Ντράζεν». Έστω κι αν είχε συμπληρώσει μόλις τα πέντε του χρόνια όταν σκοτώθηκε ο Πέτροβιτς και παρά τη μέθη για την κατάκτηση του παρθενικού πρωταθλήματος της καριέρας του (πρώτου για τους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς μετά από τέσσερις δεκαετίες) και την ανάδειξή του ως MVP του ΝΒΑ, ο Κάρι γνώριζε για το μεγαλείο του «Μότσαρτ» κι έστειλε το δώρο αυτό (τη φανέλα που φορούσε σ' έναν από τους έξι τελικούς κόντρα στους Καβαλίερς) ως ένδειξη σεβασμού τόσο προς τον ίδιο, όσο και προς τη μητέρα του Ντράζεν, που τον πρόσεχε για λίγο όσο ο πατέρας του, ο Ντελ Κάρι, συμμετείχε στον διαγωνισμό τριπόντων του All Star Game το 1992 ως αντίπαλος του Κροάτη.
Ο Στεφ Κάρι ήταν η προσωποποίηση της απόδειξης ότι οι νεότεροι μπορούν να είναι όντως καλοί μαθητές, ακόμα κι αν μιλάμε για σούπερσταρ με δεκάδες εκατομμύρια θαυμαστές κι ακόμα περισσότερα λεφτά στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Όσο για τους παλιούς, ακόμη νιώθουν ανατριχίλες φέρνοντας στη μνήμη τους τις «νότες» που συνέθετε με την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια ο Μότσαρτ των παρκέ, η απώλεια του οποίου τέτοια μέρα πριν από 27 χρόνια άφησε φτωχότερο τον κόσμο του μπάσκετ.
