ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...

Βίωσε στο Βαρώσι 15 μέρες κόλαση, το 1974

Η Ξένια Χατζηπαύλου έχασε τον άντρα της, που η ΟΥΝΦΙΚΥΠ φέρεται να έθαψε στις 19.8.1974, ενώ έγινε μάρτυρας βιασμών

Βαρώσι, 19 Αυγούστου 1974. Πολυκατοικίες, Block 10, διαμέρισμα 2. Εκεί ζούσαν ο Μιχαλάκης Χατζηπαύλου, 30 ετών, με τη σύζυγό του Ξένια Χατζηπαύλου, 25 ετών, και τα δύο από τα τρία παιδιά τους. Ο πρωτότοκος 4χρονος Θωμάς, και ο δίχρονος Μάριος, ενώ η τρίχρονη Μαρία ήταν σε σπίτι φίλων στη Λάρνακα. Η Ξένια ήταν στον όγδοο μήνα της τέταρτης εγκυμοσύνης. Τα στρατεύματα εισβολής και τα άρματα των Τούρκων είχαν μπει ήδη στην πόλη. Εκείνο το πρωί ο Μιχαλάκης είπε στην Ξένια ότι θα πήγαινε στο ξενοδοχείο FLORIDA που εργαζόταν, να φέρει στο σπίτι πατάτες,για να μη βρωμίσουν. Έτσι είπε ότι του είχαν πει τα αφεντικά του. Στο FLORIDA εργαζόταν ως βοηθός μάγειρας, σύμφωνα με την Ξένια: «Όταν επέστρεψε σπίτι, μου είπε ότι θα πήγαινε να φέρει γάλα για τα μωρά. Αν και του απάντησα ότι είχαμε δύο συσκευασίες γάλα, επέμενε να πάει. Είπε ότι θα περνούσε από της μάνας του, στα Πέντε Πιθάρια, να πάρει μαζί και τον αδελφό του». Έφερε τον κυπριακό καφέ με εκείνη τη μυρουδιά που θυμίζει τη μαστοριά των παλιών γυναικών στο ψήσιμό του, κι έκατσε απέναντί μου. Το προσφυγικό διαμέρισμα στη Λινόπετρα, μικρό και στενοκοπημένο.

-«Πού πήγε τελικά ο Μιχαλάκης;» ρώτησα.

-«Πήγαν, όπως έμαθα μετά, στο κατάστημα της μαμμούς της Τσουκερούς στην ενορία του Σταυρού. Όμως πρέπει να σου πω ότι επειδή αργούσαν, ανησύχησα κι είπα στην πεθερά μου που είχε έρθει σπίτι μας, ότι θα πάω να τους ψάξω. Σκέφτηκα τον κ. Παναγιώτη, ο οποίος ήταν μάγειρας της ΟΥΝΦΙΚΥΠ και είχε και το μπουφέ του Συλλόγου των Πολυκατοικιών. Πήγα τον βρήκα και τον ρώτησα αν είδε τον άντρα μου. Μου έδωσε καρέκλα να κάτσω γιατί ήμουν οκτώ μηνών έγκυος. Άρχισε να με ρωτά αν ο σύζυγός μου ήταν με κάποιον άλλο. Του απάντησα ότι ήταν με τον αδελφό του, τον Κωστάκη. Μου περιέγραψε τον Κωστάκη και του απάντησα ότι ήταν εκείνος. Τότε μου αποκάλυψε ότι νωρίτερα άντρες της ΟΥΝΦΙΚΥΠ τους είχαν βρει και τους δύο νεκρούς έξω από το κατάστημα της Τσουκερούς. Τους μάζεψαν είπε, τους έβαλαν σε σακούλες, τους πήγαν στο παλιό κοιμητήριο του Σταυρού και τους έθαψαν, δεξιά αμέσως μετά την είσοδο. Μάλιστα, κατάλαβα ότι τους έθαψαν πρόχειρα, διότι είπε ότι τα πόδια του Κωστάκη, ο οποίος ήταν πιο ψηλός από τον άντρα μου, εξείχαν του τάφου».

Ρωτήσαμε την κ. Ξένια αν πήγε στον τάφο αλλά η απάντηση ήταν αρνητική: «Τους είπα, της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, να με πάρουν αλλά μου αρνήθηκαν διότι είχε βομβαρδισμούς».

Επιχείρησαν να με βιάσουν

Η κ. Ξένια με τα δύο παιδιά της έμεινε εγκλωβισμένη στο Βαρώσι γύρω στις 15 μέρες: «Μια μέρα ήρθαν τρεις Τούρκοι στρατιώτες να ερευνήσουν το σπίτι. Μπήκαν στο δωμάτιο κι ερεύνησαν το ερμάρι. Δεν βρήκαν τίποτα. Ζήτησαν να τους δώσω κόκα-κόλα, δεν είχα και τους έδωσα νερό. Ο ένας έδειξε άλλες διαθέσεις και προσπάθησε να με βιάσει. Δεν δέχθηκα. Ήταν ξαναμμένος και με τις κινήσεις του σώματός του ήταν φανερό τι επεδίωκε χωρίς να λαμβάνει υπόψη ότι ήμουν 8 μηνών έγκυος. Έπιασε το χέρι μου και το έφερε στο σώμα του… ». Από τα μάτια της κυρίας Ξένιας τα δάκρυα κατέβαιναν αργά, βασανιστικά κι ένας κόμπος τη δυσκόλευε να μιλήσει. Άφησα τη σιωπή να εξορκίσει τον εφιάλτη…

-«Ήρθαν και την άλλη μέρα», είπε μόλις βρήκε λίγη ανάσα.

-«Οι ίδιοι;», ρώτησα επιφυλακτικά.

-«Όχι ήταν άλλοι».

Έμεινα να κοιτάζω αποσβολωμένος. Ήταν κι η φωνή της που επέμενε, λες και ήθελε να τα πει όλα να ξεμπερδεύει μια και καλή. «Και μια άλλη μέρα, ήρθαν άλλοι»… επέμεινε, και με έφερε ξανά πίσω, στον τόπο του μαρτυρίου. Στο Βαρώσι: «Όταν τους είδα αυτούς να μπαίνουν στο σπίτι, έπεσα στο πάτωμα. Ο γιος μου, τεσσάρων χρονών, έπεσε πάνω μου κι έβαλε τα χεράκια του ανάμεσα στα πόδια μου και κλαίγοντας είπε στους Τούρκους: «Σκότωσαν τον πατέρα μου, δεν θέλω να σκοτώσετε τη μητέρα μου, την αγαπώ»… Ο Τούρκος που μιλούσε ελληνικά ρώτησε το παιδί: «Ποιος σκότωσε τον παπά σου, Τούρτζιοι οξά Εγγλέζοι;». Ο Θεός φώτισε το μωρό και απάντησε ότι εν οι Εγγλέζοι που σκότωσαν τον πατέρα του». Μετά από αυτό το συμβάν, σύμφωνα με την κ. Ξένια, η ίδια και τα παιδιά της μεταφέρθηκαν στην Κάτω Δερύνεια και παραδόθηκαν σε στρατιώτες της Ε.Φ., οι οποίοι τους μετέφεραν στην Ορμήδεια. Ρώτησα ποιοι τους μετέφεραν και για μερικές στιγμές, η κ. Ξένια, φάνηκε να ψάχνει ένα κομμένο νήμα της μνήμης. Λες κι αναζητούσε δικαιολογία, γύρισε και μου είπε: «Πέρασαν 4 χρόνια και τόσα βάσανα, ο νους σταμάτησε να βοηθά»… «Σαράντα χρόνια εννοείτε κ. Ξένια;», απάντησα και ρώτησα αν είναι κάτι άλλο που ήθελε να πει.

Η γειτόνισσα

«Ναι, θέλω να σου πω δύο πράγματα: Την ιστορία της μιας γειτόνισσάς μου που υπέφερε τα πάνδεινα στα χέρια των Τούρκων. Πήγαν έξι στρατιώτες να κάμουν έρευνα στο σπίτι της και τη βίασαν οι πέντε. Τον έκτο τον ακρωτηρίασε… Την έπιασαν, όπως ήταν διαλυμένη και την πέταξαν από το μπαλκόνι στον δρόμο». -Σκοτώθηκε; ρώτησα σχεδόν χωρίς να ακούω τη φωνή μου. -Όχι, δεν πέθανε. Υπέφερε όμως διότι όπως έμαθα υστερότερα είχε κατάγματα στη σπονδυλική στήλη και την είχαν στον γύψο πολύ καιρό κι επειδή είχε μείνει έγκυος κάθε λίγο έκοβαν τον γύψο και της έβαζαν καινούργιο». Το δεύτερο που θέλω να σου πω είναι ότι θέλω να μου φέρουν κι εμένα τα κόκκαλα του συζύγου μου».

Το αντίσκηνο του Θωμά

Στην Ορμήδεια που βρέθηκε η κ. Ξένια μαζί με τα μωρά της, είχε γεννήσει τη δεύτερη κόρη της κι έμεναν όλοι σε αντίσκηνο. Η δεύτερη κόρη ήταν σε σπίτι συγγενών στη Λάρνακα όλο αυτό το διάστημα. Μαζί με την Ξένια ήταν ο τετράχρονος Θωμάς, ο δίχρονος Μάριος και η νεογέννητη Κωνσταντίνα: «Μέναμε στο αντίσκηνο που μας έδωσε η Μέριμνα σε ένα τόπο με πολλά αντίσκηνα. Ένα βράδυ φυσούσε δυνατός αέρας που τράνταζε το αντίσκηνο, το οποίο έγερνε ήδη έτοιμο να πέσει. Ο μικρός Θωμάς άρχισε να κλαίει γοερά. Βγήκε από το αντίσκηνο κι άρχισε να φωνάζει: «Βοήθεια, παπά μου! Δεν λυπάσαι το Θωμά σου; Έππεσεν το τσαντίρι πάνω μας. Παπά μου βοήθεια…». Άνθρωποι βγήκαν κλαμένοι από τα γύρω αντίσκηνα να καθησυχάσουν τον μικρό Θωμά…». Τον Θωμά που η ζωή όχι μόνο δεν του έκανε το χατίρι αλλά από μικρούλη του έβαλε το δάκτυλό της στην αιμάσσουσα πληγή, με τα όσα είδε και βίωσε εκείνο το τραγικό καλοκαίρι του ’74.

Πηγή: Η Καθημερινή / Του Ανδρέα Παράσχου 

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Κοινωνία: Τελευταία Ενημέρωση

X
X