Χρήστος Ζαβός
Θες να μιλάμε για τη διαιτησία; Μπορούμε να το κάνουμε για ώρες, βδομάδες, μήνες. Ήταν, έπεσε εκτός, 100% οφ σάιτ, τον κλώτσησε, τον κτύπησε…. Θες κιόλας να σου πω, ότι ο Αναστασίου σ’ έκαψε… οκ σ’ έκαψε.
Αυτό όμως είναι το θέμα; Δηλαδή άμα είναι να μιλήσουμε για τον φετινό Απόλλωνα θα σταθούμε στο «κοράκι» από την Πάφο; Με συγχωρείς, αλλά θεωρώ ότι ο Απόλλωνας έχει προβλήματα και δεν είναι ο Αναστασίου και ο κάθε Αναστασίου.
Το θέμα είναι ότι τούτη η ομάδα που θαυμάστηκε ακόμη και από τους χειρότερους εχθρούς της, που έλειψαν οι θριαμβευτικές λέξεις για να την περιγράψουμε, δεν θυμίζει σε τίποτα τον παλιό της εαυτό.
Έχω δε την εντύπωση, πως άμα χθες ο αντίπαλος δεν την φοβόταν, θα είχε υποστεί πανωλεθρία. Έχω επίσης την εντύπωση ότι άμα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, το ματς με τη Σαλαμίνα θα μοιάζει ωσάν και είναι με την Γκρασχόπερς εκτός.
Η ομάδα του Σοφρώνη, μοιάζει με κάποιον που μόλις βγήκε από το νοσοκομείο, γλυτώνοντας από τα χειρότερα. Είναι λες και είναι τυλιγμένος από επιδέσμους, με σπασμένα τα κόκκαλα και τα παΐδια, καταβεβλημένος, που έχει ανάγκη την φροντίδα των γύρω του, άτομο που απλά βλέποντας τον λες «κρίμα»
Άμα το δεις συλλογικά το γνωστό παιγνίδι του Απόλλωνα, απλά δεν υπάρχει πια. Η γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας, οι αυτοματισμοί, οι επιθέσεις από τα πλάγια ή κάθετα, οι αλληλοκαλύψεις ακόμη και οι προσωπικές εμπνεύσεις… τίποτα μα τίποτα δεν υπάρχει πια στο ρεπερτόριο.
Είναι απλά μια ομάδα που προσπαθεί με τεχνητές αναπνοές να διατηρηθεί στο στόχο της. Δεν ξέρω αν θ’ αλλάξει ή όχι, προς το παρόν δείχνει δύσκολο ν’ ανατραπούν τα δεδομένα.
Στο ατομικό κομμάτι, πέραν του Ρομπέρζ δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο εκ των παικτών που πιάνει την απόδοση που θα μπορούσε να φτάσει. Οι κατεβασιές του Πέδρο, το πάθος του Βασιλείου, τα τρεξίματα του Σακέτι, τα σλάλομ του Παπουλή, το καθαρό μυαλό του Ζελάγια, η ψυχραιμία του Μάρκοβιτς, οι σωστές τοποθετήσεις του Φακούντο… απλά τίποτα δεν υπάρχει.
Κάποιοι άλλοι εκ των παικτών αποδεικνύεται ότι δεν μπορούν να πιάσουν τα κουπιά. Καλά, καλά δεν μπόρεσαν όταν οι μηχανές ήταν στο φουλ, πόσο μάλλον τώρα να πάρουν τα ηνία παίκτες όπως ο Σκέμπρι ή ο Σαρδινέρο. Για τους Καραγιόλ και Μπρου καλύτερα ας μην μιλήσουμε. Ας είναι οι καλά οι γιατροί που ξεθεώθηκαν και ακόμη ασχολούνται με τις περιπτώσεις τους.
Από το ματς με το ΑΠΟΕΛ, με τον Τάμαρι να στήνει το δικό του προσωπικό πάρτι, ξεκίνησε εντός της ομάδας μια κουβέντα περί κατανομής ευθυνών. Ο καθένας από τη δική του σκοπιά μοιράζει ευθύνες είτε στους παίκτες, είτε στον Σοφρώνη, είτε στη διοίκηση. Είναι ένα «παιγνίδι ευθυνών» που εκτυλίσσεται στο Face Book, στα ράδια, στα καφενεία, στην κερκίδα, ανάμεσα στις παρέες και πάει λέγοντας.
Δεν υπάρχουν κανόνες. Ακούμε και διαβάζουμε τα πάντα. Ιδιαίτερα οι οπαδοί, πάνω στην απογοήτευση τους είναι έτοιμοι να σπάσουν τα είδωλα ατόμων, που μόλις πριν από λίγο καιρό ήταν άξιοι θαυμασμού. Να φύγει ο ένας, δεν κάνει ο άλλος και πάει λέγοντας.
Τα περισσότερα καρφιά ομολογώ ότι τα μαζεύει η φωτογραφία του Σοφρώνη. Του προπονητή, του Απολλωνίστα, το «δικό μας παιδί» όπως συνήθιζαν ορθώς, να αποκαλούν τον κόουτς.
Αναρωτιέμαι όμως πραγματικά. Εάν στη θέση του ήταν οποιοσδήποτε άλλος, τι θα μπορούσε να κάνει περισσότερο μ’ ένα ρόστερ, λειψό και καμένο;
Τώρα κάποιοι θυμήθηκαν τον Ψύχα, τον Παπαμιχαήλ, το Ντανίλο και πάει λέγοντας. Με συγχωρείς αλλά τούτου τους είδους οι απόψεις απλά δεν με εκφράζουν.Ο οπαδός απλά έχει στο μυαλό του, τους παίκτες που δεν παίζουν και τους αναδεικνύει σε κάτι το μεγαλειώδες. Προς Θεού, δεν αμφισβητώ την αξία των νεαρών, αλλά αμφιβάλω ότι το πρόβλημα είναι γιατί δεν αγωνίζονται.
Η κατάσταση στον Απόλλωνα, κατά την άποψη μου διαμορφώθηκε ακριβώς γιατί ο φετινός προγραμματισμός είναι ο χειρότερος ever. Ξεκίνησε από το καλοκαίρι και το «έγκλημα» ολοκληρώθηκε εκκωφαντικά μάλιστα, τον χειμώνα.
Δεν ξέρω αν σ’ αυτό συμμετείχε ο Σοφρώνης ή όχι, άμα όντως όμως συμμετείχε τότε και αυτός έχει τεράστιες ευθύνες. Το σίγουρο είναι όμως ότι ο Απόλλωνας προδόθηκε από τις επιλογές του καλοκαιριού και κρεμάστηκε από τα εγκλήματα του χειμώνα.
Τα ονόματα είναι εκεί. Ουεντραόγκο, Σουμά, Κέμπρ, Μπρου, Καραγιόλ, Φαουπαλά, Σελίμοβιτς, Φακούντο. Με συγχωρείς, δεν ξέρω αν ο Καραγιόλ ή ο Μπρού είναι οι τεράστιοι παίκτες, ούτε αν οι Σελίμοβιτς και Ουεντραόγκο είναι οι στόπερ του μέλλοντος, το μόνο που είναι σίγουρο ότι κανείς εξ αυτών δεν προσέφερε στην ομάδα. Πλην του Φακούντο, ο οποίος και αυτός κλάταρε, όπως και οι περισσότεροι.
Δεν φτάνει δηλαδή που δεν διατηρήθηκε η ποιότητα του περσινού ρόστερ, δεν έγινε και καμία προσπάθεια να προστατευτούν παίκτες που χρόοονια τώρα, είναι στην πρώτη γραμμή. Με αυτά και με αυτά, έφτασε η ομάδα να διεκδικεί δύο τίτλους χωρίς να έχει ούτε ποιότητα, ούτε επιλογές.
Στο «παιγνίδι των ευθυνών» που ξεκίνησε, άμα είναι να συμμετάσχουμε και εμείς, ξεκάθαρα θέτουμε ως το κυριότερο πρόβλημα, τους χειρισμούς που έγιναν από τη διοίκηση και τον τεχνικό πια διευθυντή, Πέτρο Κονναφή στο θέμα του προγραμματισμού.
Τώρα άμα εσύ θεωρείς ότι ο Απόλλωνας έφτασε σ’ αυτό το σημείο λόγω των αποφάσεων του Σοφρώνη μες στο γήπεδο, ή της αδικίας εκ μέρους των διαιτητών ή γιατί κάποιοι παίκτες που αποδειγμένα κατάφεραν ν’ ανεβάσουν την ομάδα ψηλά και τώρα πια δεν μπορούν, δικαίωμα σου και σεβαστό.
Ακόμη όμως και αν ισχύουν όλα αυτά, ποιος λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να αγνοήσει τις συνεχείς αποτυχημένες επιλογές που έγιναν φέτος; Νομίζω ότι ούτε και ο ίδιος ο Κίρζης ή ο Κονναφής.
Δεν ξέρω τι θα γίνει και πως θα αντιμετωπίσουν αυτή τη κατάσταση. Στο «παιγνίδι των ευθυνών», συνήθως χάνουν αυτοί που δεν έχουν ισχύ και δύναμη. Αυτοί όμως που θα κερδίσουν και θα παραμείνου, καλό θα ήταν ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους, χωρίς να ψάχνουν ούτε δικαιολογίες, ούτε θύματα.
