Χρήστος Ζαβός
Μόλις πριν από λίγες μέρες, ένα τσούρμο ηλίθιοι, μπεκρουλιάζοντας μέσα στην μπυραρία, επινόησαν ένα σύνθημα που προσέβαλε την ανθρώπινη υπόσταση ενός αθλητή. Ενός συνανθρώπου μας.
Απλά και μόνο επειδή είναι Μουσουλμάνος ή αν θες επειδή διαφέρει σε σχέση με το ασπρουλιάρικο δέρμα τους, οι οπαδοί της Τσέλσι, θέλησαν να συμπεριλάβουν το Μοχάμεντ Σαλάχ στα αρρωστημένα μυαλά κάποιων ομόθρησκων του, που κατά καιρούς προβαίνουν σε κάθε είδους απάνθρωπης επίθεσης. Λες και οι δικοί τους απέχουν ή διαφέρουν από τα ηλίθια, φανατισμένα μυαλά των άλλων.
Και είναι τόση η ηλιθιότητα τους που επέλεξαν να στοχοποιήσουν ένα υπόδειγμα αθλητή και ανθρώπου. Γιατί ο Μοχάμεντ Σαλάχ είναι αν μη τι άλλο ένας ποδοσφαιριστής που υπερβαίνει κατά πολύ το ίδιο το άθλημα.
Αν είναι όμως να τον περιορίσουμε ή να επικεντρωθούμε στην ποδοσφαιρική του υπόσταση, πρόκειται αναμφισβήτητα για έναν από τους καλύτερους παίκτες του πλανήτη. Σύμβολο της χώρας του, σταρ της εθνικής Αιγύπτου, αγαπημένος των οπαδών της ομάδας του Λίβερπουλ, ο Σαλάχ είναι μια μονάδα που θα επιθυμούσε να έχει ο κάθε προπονητής στην ομάδα του. Αμφιβάλει κανείς;
Το έφερε μάλιστα έτσι η τύχη, που πρόκοψε και ρίζωσε στην συνείδηση του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, σε μια ομάδα που ταυτίζεται με την ισότητα, την αλληλεγγύη και την αδικία κατά των αδυνάτων. Και να ήταν μόνο αυτό; Ο Αιγύπτιος έχει την ευλογία, να καθοδηγείται από έναν προπονητή, που το ήθος, η ψυχική του καλλιέργεια τον καθιστούν πραγματικά ξεχωριστό σ’ ένα περιβάλλον ψυχρό, κυνικό και απόλυτα επαγγελματικό.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλόπ, του Σαλάχ και του Kop εξελίσσεται σε ποπ είδωλο που ξεπερνά το ποδόσφαιρο. Όπως παλαιότερα οι «συμπολίτες» τους Beatles, που αν και τεράστιοι μουσικοί κατάφεραν να εδραιωθούν ως σημαντικές φιγούρες του περασμένου αιώνα.
Σίγουρα, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει κατά πόσο θα καταφέρουν να κατακτήσουν τον τίτλο, μολονότι τους αξίζει όπως ομολογουμένως και της Σίτυ. Η Λίβερπουλ είναι όμως μια ομάδα που ελκύει ακόμη και άτομα που δεν πολύ ασχολούνται με τη βιομηχανία του ποδοσφαίρου. Είναι όλη η κουλτούρα που χαρακτηρίζει την ομάδα του λιμανιού που την καθιστά συμπαθητική ανά τον πλανήτη.
Μιλώντας πάντως για τον Σαλάχ, δεν θα μπορούσε να δώσει καλύτερη απάντηση στα ανθρωπόμορφα κτήνη που τον διασάλευαν κατεβάζοντας τη μια μπύρα πίσω από την άλλη.
Παίρνει τη μπάλα απ’ αριστερά, κλίνει προς τον άξονα και πριν ακόμη ολοκληρώσει την επέλαση του, από τα πλάγια, εκτοξεύει μια βολίδα κάνοντας ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη να στροβιλίζεται όπως ακριβώς η μπάλα που δέχεται το κτύπημα από το μαγικό του αριστερό.
Είναι η αποφασιστικότητα του, είναι η θέληση του, η επιθυμία να δώσει την απάντηση του, όχι σε αυτούς που τον αμφισβητούν αλλά γενικότερα σ’ αυτούς που μολύνουν την ίδια την ανθρωπότητα.
Και τους κατακεραυνώνει ακριβώς εκεί που μπορεί. Μες στο γήπεδο. Και έχει ως μοναδικό όπλο, το αριστερό του πόδι και τη ψυχική του δύναμη. Χωρίς φρου, φρου και αρώματα, χωρίς περιτυλίγματα, χωρίς επικοινωνιακά τρικ ή διάφορα άλλα κολπάκια. Μες το γήπεδο, απέναντι στην ομάδα τους.
Δεν ξέρω αν οι ηλίθιοι τον παραδέχτηκαν ή θα τον σεβαστούν. Μάλλον όχι, θεωρώ αφού με το ρατσιστή δεν μπορείς να έχεις προσδοκίες. Ο Μο πάντως, έκανε το καθήκον του. Το όφειλε στον εαυτό του και σ’ όλο τον κόσμο που αρνείται να δηλητηριάσει το μυαλό του από μίσος και ρατσισμό.
Και ο ίδιος ακριβώς αυτό κάνει. Δεν πανηγυρίζει με μίσος, ούτε και αντεπιτίθεται με εχθρότητα και κραυγές. Αντιθέτως επιλέγει, την γιόγκα και συγκεκριμένα τη «στάση δέντρο».
Μια στάση την οποία έκαναν οι αρχαίοι Ινδοί, στεκούμενοι στο ένα πόδι για πολλές ώρες ως άσκηση αυτοπειθαρχίας. Μια στάση που οι μοναχοί πίστευαν ότι ενισχύει τη θέληση βοηθώντας τους να δουλέψουν προς τον στόχο, όσα εμπόδια και αν εμφανίζονταν ενώπιον τους.
Στο μίσος και στην ηλιθιότητα, ο Σαλάχ επιλέγει ν’ απαντήσει με σοφία που έρχεται από τα βάθη των αιώνων. Με θέληση, αυτοπειθαρχία… και με πολλή, πολλή αγάπη
