Χρήστος Ζαβός
Οκ, ηττήθηκες από τον ΑΠΟΕΛ. Δεν είναι και το τέλος του κόσμου, ούτε και έχασες κανά τελικό πρωταθλήματος. Κάθε όμως φορά που έρχεται μια ήττα, ξεκινούν να βαράνε τα νταούλια.
Και όταν συνήθως, παίζουν τα όργανα, χάνεις την ψυχραιμία σου και παρασύρεται ο καθένας λέγοντας το μακρύ και το κοντό του. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στον Απόλλωνα, δυστυχώς ισχύει για την κοινωνία μας ολόκληρη. Σπάνια δηλαδή προσεγγίζουμε μια δύσκολη κατάσταση με λογική και κυρίως ψυχραιμία.
Δηλαδή τι θέλεις να σου πω; Τις μαλακίες που ακούμε από δω και από κει; Γιατί αλήθεια ακούσαμε σημεία και τέρατα. Μόνο οι illuminati δεν ευθύνονται για την ήττα.
Ακόμη και όσο αφορά την κριτική του ματς, κάποιοι το ξεχείλωσαν. Άλλο είναι να κριτικάρεις και άλλο να προσβάλλεις παίκτες που ιδρώνουν χρόνια τη φανέλα.
Ότι τάχατες ο Βάλε έτσι, ο Σακέτι γιουβέτσι, ο Σαρδινέρο δεν, ο Σκέμπρι επίσης, ο Χάμπος πίσω, ο Χάμπος στο κέντρο, γιατί όχι ο Καραγιόλ, που ναι ο Παπουλής και πάει λέγοντας.
Δεν λέω κάποια πράγματα ευσταθούν και βασίζονται όντως σε μια λογική. Αλλά νομίζω ότι ουσία δεν βρίσκεται στο πως παρουσιάστηκε στο παιγνίδι η ομάδα αλλά πως είναι γενικότερα φέτος.
Εκατό τοις εκατό, δεν σου βγάζει την ασφάλεια που έβγαζε πέρσι. Οι λόγοι είναι αρκετοί, τους έχουμε αναλύσει παλαιότερα και κάποιοι ως συνήθως έσπευσαν να μας πουν αντί- Απολλωνίστες. Το ξεπερνάμε αυτό, δεν έχει άλλωστε σημασία, τους βαρεθήκαμε.
Το κακό είναι ότι από τότε, προστέθηκαν και άλλοι λόγοι που μάλλον διαμόρφωσαν μια χειρότερη κατάσταση. Το κάζο της χειμερινής περιόδου, η φυγή του Μάγκλιτσα, η κούραση που καλά κρατεί σε πρωτοκλασάτους παίκτες, οι τραυματισμοί και οι λιγοστές πια επιλογές που υπάρχουν στο ρόστερ.
Δεν θ’ αναφερθώ ούτε στο καλοκαίρι που πέρασε ούτε και πόσο πολύ λείπουν παίκτες που αποχώρησαν (βλέπε Άλεφ, Ζάντερ, Γιάκολις, ίσως ο Άλεξ και τώρα πια Μάγκλιτσα). Ούτε στην ανεπιτυχή προσπάθεια της διοίκησης να τους αναπληρώσει.
Όπως και να το κάνουμε όμως, ο Απόλλωνας «πρωτοτύπησε» το χειμώνα αφού κατάφερε, σ’ αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους, να αποδυναμωθεί.
Και ακριβώς αυτή η εξέλιξη αποδυναμώνει και τον προπονητή. Ο οποίος έχει να διαχειριστεί μια δύσκολη κατάσταση μ’ ελλιπές ρόστερ την ώρα που όλοι οι συνάδελφοι του, ότι ζήτησαν το πήραν κατά το χειμώνα. Σκέψου Ινιάκεθ, Αναστασίου, Τραμεντσάνι, Κερκέζ και Πουρσαϊτίδης.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Απόλλωνας βρίσκεται εδώ που βρίσκεται, στη δεύτερη δηλαδή θέση, επειδή ακριβώς ο Σοφρώνης είναι ικανός και γνωρίζει την ομάδα του καλύτερα απ’ όλους. Άμα ήταν κάποιος ξένος θα τον είχε φάει η μαρμάγκα, 100%.
Και έφτασε η στιγμή να μπούμε στην ουσία του θέματος. Μπορεί να του κάνεις κριτική, μπορεί να κάνει λάθη, μπορεί κατά την άποψη σου να μην είναι ικανός αλλά οφείλεις να του αναγνωρίσεις την προσφορά του στην ομάδα.
Νομίζω μάλιστα ότι δεν έχεις άλλη επιλογή κιόλας, γιατί ο Απόλλωνας επί Σοφρώνη ήταν ότι καλύτερο είδαν τα μάτια μας με τη μπλε φανέλα.
Από κει και πέρα όμως, αυτό που προσωπικά αφουγκράζομαι είναι ακριβώς ότι η θέση του πια δεν είναι και τόσο ισχυροποιημένη.
Και δεν χρειάζεται ν’ ακούσω τον καθένα τι λέει και τις φήμες που πάνε και έρχονται. Στη Λεμεσό ζούμε ο ένας ξέρει τον άλλο. Καμιά φορά είναι απλά μπούρδες αυτά που λέγονται, καμιά φορά επιβεβαιώνονται.
Αυτό όμως που κρατώ και με οδηγεί σε κάποια συμπεράσματα είναι ακριβώς οι δηλώσεις που κάνει μετά το παιγνίδι. Δεν είναι ότι ο Σοφρώνης χειρίζεται τον προφορικό λόγο ωσάν και είναι δικηγόρος, είναι ότι ακριβώς στη συνέντευξη τύπου έβγαλε ο ίδιος μια ανασφάλεια μη έχοντας άλλη επιλογή.
Όταν καμιά φορά νιώθουμε μόνοι και αδικημένοι και την ίδια ώρα δεν μπορούμε να το εκδηλώσουμε, αυτομάτως οι μηχανισμοί αντίδρασης μας αναζητούν το οτιδήποτε προκειμένου να βγάλουν το παράπονο.
Είναι λες και είσαι στη δουλειά, σου βγαίνει ο κώλος, γίνεται μια στραβή και το αφεντικό τα ρίχνει όλα πάνω σου. Τι να κάνεις; Να ρουφιανέψεις; Να τα ρίξεις στους άλλους; Πάνω στον πανικό σου, γιατί σε πνίγει το δίκαιο, πετάς μια μαλακία και δυσχεραίνεις τη θέση σου. Δεν σου έχει τύχει ποτέ;
Και ο Σοφρώνης κάνοντας αναφορά στην αγαπημένη του μάνα, μάλλον κάτι άλλο ήθελε να μας πει. Κάτι έχει μέσα του και δεν μπορεί να το βγάλει.
Τον καταλαβαίνεις όμως, κάτι τον απασχολεί. Και δεν είναι οι τραυματισμοί, ούτε η ήττα, έτσι και αλλιώς όλα αυτά είναι ρουτίνα για έναν προπονητή που πρωταγωνιστεί εδώ και τρεις σεζόν.
Κάτι άλλο είναι και ψυχαναλυτικά άμα το δεις, δεν έχει να κάνει με τις βρισιές που ακούει. Που έτσι αλλιώς ακούει, χρόνια τώρα που είναι μες στα γήπεδα, είτε παίκτης, είτε προπονητής… τώρα τον ενόχλησαν;
Ήδη πάντως κάποιοι άρχισαν να του χρεώνουν διάφορα. Μέχρι και που άρχισε να βγαίνει στο προσκήνιο, ότι το ταβάνι του Απόλλωνα με τον Σοφρώνη ήταν μέχρι εδώ. Ξέρεις… ότι τάχατες μέχρι εδώ μπορεί. Μόνο που κατά την άποψη μου δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Αν κάποιοι έχουν την διάθεση να καταλογίσουν ευθύνες ας το κάνουν σωστά. Αν κάποιοι επίσης απλά θέλουν να αποφύγουν τις ευθύνες τους είναι σωστό να σεβαστούν έναν άνθρωπο που απέδειξε τις ικανότητες του περισσότερο από πολλούς άλλους.
Αν είναι να ξεκινήσει εκστρατεία απαξίωσης του Σοφρώνη, να γνωρίζουν ότι κάποιοι άλλοι δύσκολα θα τον μηδενίσουν.
Η ουσία στην τελική είναι ότι ο Απόλλωνας αν είναι να πάει μπροστά θα πρέπει να είναι ενωμένος. Δεν είναι ο Σοφρώνης, δεν είναι ο Κίρζης, δεν είναι ο Χ παίκτης ή ο Ψ, μαζί κερδίζουν, μαζί χάνουν.
Δεν μπορεί ο πιο ικανός προπονητής των τελευταίων χρόνων να είναι υπέυθυνος για όλα, ούτε και ότι είναι ανίκανος να κουμαντάρει την κατάσταση. Μόνος του σίγουρα δεν μπορεί. Με τη βοήθεια όμως όλων το απέδειξε ότι μπορεί. Το κακό είναι ότι μετά το παιγνίδι έδειξε να είναι μόνος του...
