Χρήστος Ζαβός
Να ξέρεις οι Βάσκοι είναι ένας μυστήριος λαός. Μοναδικός, όχι στα λόγια, όπως κάποιους άλλους λαούς, αλλά στην πράξη. Έχουν καταφέρει να διατηρήσουν την ταυτότητα τους για αιώνες. Δεν είναι τίποτα άλλο, παρά Βάσκοι. Ξεροκέφαλοι, περήφανοι… κανένας φασίστας, όπως ο Φράνκο, δεν κατάφερε να αλλοιώσει την ταυτότητα τους όσο και να προσπάθησε. Έχουν και μια δική τους φράση που επιδεικνύει πόσο περήφανοι είναι:
«Πριν ο Θεός γίνει Θεός και οι πέτρες γίνουν πέτρες, οι Βάσκοι ήταν ήδη Βάσκοι».
Σ’ έναν τουριστικό οδηγό που διάβαζα, έλεγε ότι το πιο σημαντικό αξιοθέατο στη Βασκονία, είναι οι ίδιοι οι Βάσκοι. Έχουν τη φήμη ανθρώπων κλειστών και επίμονων, αφοσιωμένων στο καθήκον… αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο στενά συνδεδεμένοι με τις χαρές της ζωής.
Τώρα γιατί όλα αυτά; Τι στο διάολο μπορεί να σε ενδιαφέρει το ψυχογράφημα ενός λαού που στην τελική δεν έχει καμία σχέση με μας.
Και όμως άμα είναι να προσεγγίσεις το φαινόμενο Ιμανόλ Ιδιάκεθ, καλό θα ήταν να γνωρίζεις και το background, όπως λέμε και στη σύγχρονη κυπριακή.
Πως είναι δυνατό ένας προπονητής να ομολογεί δημόσια τον θαυμασμό του για το συνάδελφο του; Πόσες φορές τον έχεις δει καταϊδρωμένο να προσπαθεί ν’ απαντήσει στις αβάσιμες κατηγορίες κάποιων «θερμόαιμων» οπαδών της ομάδας του; Ν’ ακούει τις προσβολές κάποιων, που θεωρούν ότι το ποδόσφαιρο είναι η ειδικότητα τους, κάνοντας τους ξερόλες για ότι έχει να κάνει με το επάγγελμα του. Με ήθος και χωρίς ν’ ανταποδίδει την κακία που δέχεται…
Μάλλον γιατί είναι περήφανος. Και αφοσιωμένος σ’ αυτό που κάνει. Έχει δηλαδή γνώση την οποία απέκτησε μέσα από τη δουλειά του. Απλά δουλεύει. Χωρίς δημόσιες σχέσεις, χωρίς την προφύλαξη των δημοσιογράφων, χωρίς να βρίσκει δικαιολογίες του τύπου «η ατυχία», «η κούραση», οι τραυματισμοί», « η διαιτησία», «οι μεταγραφές».
Το γεγονός ότι αναγνώρισε τη δουλειά του Σωφρόνη, δεν είναι υποτιμητικό για τον ίδιο. Αντιθέτως, είναι δείγμα αρετής. Γιατί στη Βασκονία το καλό, το ικανό είναι παράδειγμα προς μίμηση. Γι’ αυτό και επιβιώνουν αναλλοίωτοι μέσα στους αιώνες. Στη χώρα των Βάσκων οι καλοί προοδεύουν.
Δεν είναι όπως στην Κύπρο που το καλύτερο πολεμάται με φθόνο και ζήλια. Δεν είναι δηλαδή όπως στο «νησί των αγίων», που προοδεύουν όχι απαραίτητα οι καλοί, αλλά τα λαμόγια, οι δημοσιοσχεσίτες, οι δολοπλόκοι, τα κομματόσκυλα.
Ο Ιδιάκεθ ως οντότητα τιμά το κυπριακό ποδόσφαιρο. Και ας ήρθε εδώ χωρίς περγαμηνές, άσημος και μ’ ένα παρουσιαστικό που θυμίζει οτιδήποτε άλλο εκτός από προπονητή. Είναι διαφορετικός και μέσα από τη διαφορετικότητα προσπαθεί να επιβιώσει. Όχι όπως κάποιους άλλους που σαν χαμαιλέοντες μεταμορφώνονται για να γίνονται αρεστοί.
Όσον αφορά δε, τα χαρακτηριστικά της δουλειάς του, έχω την εντύπωση ότι ίσως να είναι ο καλύτερος προπονητής στην Κύπρο, όσον αφορά τους ελιγμούς από τον πάγκο. Ο τρόπος δηλαδή που αποφασίζει κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, είναι πέρα για πέρα αξιοθαύμαστος.
Και το έχει αποδείξει πολλάκις. Όσες φορές τον έχω δει σε ντέρμπι, κατάφερε να αναπροσαρμόσει την ομάδα ανάλογα με τις ανάγκες του παιγνιδιού.
Τον αγώνα με τον Απόλλωνα να δεις, θα το καταλάβεις εύκολα. Σ’ ένα ματς που τ’ αστέρια της ομάδας ήταν σε κακή μέρα, δεν έχασαν απέναντι στην ίσως καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος.
Και δεν έχασαν γιατί ο προπονητής τους φρόντισε γι’ αυτό. Βλέποντας ότι οι συνεργασίες των μπακ- χαφ στα πλάγια δεν έβγαιναν, ότι η δυάδα των κεντρικών χαφ δεν έτρεχε, διαπίστωσε ότι το 3-5-2 δεν βοηθά την ομάδα.
Δεν κόλωσε να βγάλει το Λαρένα, ούτε και τον Τετέ, δεν δίστασε να λανσάρει το 4-4-2, ενίσχυσε τη δεξιά του μεριά με το Νέλσον για να κτυπήσει τον Ζάντερ, αναγκάζοντας τον Σωφρόνη κατά κάποιον τρόπο να τον τρέχει από πίσω στις κινήσεις, βάζοντας στο παιγνίδι τον Βασιλείου. Και συμφωνώ μαζί του, ότι άμα είχε κανά δεκάλεπτο ακόμη, πολύ πιθανόν να έβαζε ένα ακόμη στον Βάλε.
Αυτό φυσικά δεν είναι τυχαίο. Είναι μάλλον γιατί είναι ικανός να διαβάζει το παιγνίδι. Είναι επίσης δείγμα ότι γνωρίζει το ρόστερ που έχει ενώπιον του. Ένα ρόστερ που ο Ρόκα δεν φρόντισε να το ενισχύσει και πολύ, νοουμένου ότι οι Κάσες και Νέλσον δεν έχουν ακόμη κολλήσει και πολύ με την ομάδα. Και με τον Τομάς να έχει τα δικά του, όπως βγαίνει εκεί στη Λάρνακα η ομάδα… η ομάδα θέλει δύο τουλάχιστον ποιοτικούς, για να προσπαθήσει να κάνει αυτό που δεν έκανε ποτέ στην ιστορία της.
Και αντί να βρίσκει δικαιολογίες, έχει το θάρρος ν’ αναγνωρίσει δημόσια την δουλειά του συναδέλφου του. Ακομπλεξάριστα, με ειλικρίνεια και χωρίς ταμπού.
Στοιχεία που δεν τα πολύ συναντάς πια στη σύγχρονη Κύπρο. Και σ’ ένα χώρο όπως το ποδόσφαιρο που η ανομία, η ασέβεια και οι πισώπλατες μαχαιριές δίνουν και παίρνουν.
Ο Ιμανόλ είναι διαφορετικός. Και η διαφορετικότητα στην Κύπρο συνήθως γίνεται αντικείμενο χλευασμού και προσβολής. Ο Βάσκος όμως είναι Βάσκος. Ότι και να του κάνεις, θα παραμείνει αυτό που είναι. Είναι δηλαδή αυθεντία. Γι’ αυτό και είμαστε fan του. Και θα παραμείνουμε ακόμη και αν η ΑΕΚ δεν καταφέρει να πάρει «το πρώτο» της.
