Χρήστος Ζαβός
Δεν είμαι οπαδός της Γιουνάιτετ. Ούτε και είδα το ματς, μες στο Παρίσι. Δεν έχει όμως σημασία. Έτσι και αλλιώς δεν είμαι ο αρμόδιος να μιλήσω για το τεχνικό κομμάτι.
Άμα όμως ανήκεις στην φυλή των ποδοσφαιρόφιλων αναγνωρίζεις, διαισθάνεσαι, αντιλαμβάνεσαι ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η νίκη/ πρόκριση των «μπέμπηδων» μες το Παρίσι ή αν θες των πιτσιρικάδων του Άγιαξ μες στη Μαδρίτη είναι μια ακόμη επιβεβαίωση ότι το ποδοσφαιρικό αποτέλεσμα ενός αγώνα δεν γαλουχείται, δεν καλουπώνεται και σίγουρα δεν προβλέπεται. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αφήσεις το άθλημα στην πραγματική του διάσταση.
Κατανοείς επίσης ότι κάποια πράγματα είναι μεν μέρος της πραγματικότητας, δεν μπορούν όμως ν’ αναλυθούν, ούτε και να προσεγγιστούν με τη λογική. Είναι όπως η μαγεία των παλαιών χρόνων. Ή η μεταφυσική.
Ακριβώς αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Είναι μεν ένα αντικείμενο ανάλυσης, εκατό τοις εκατό μπορεί κανείς να το προσεγγίσει με στρατηγική, να βασιστεί η θεωρία του ακόμη και επιστημονικά… είναι όμως κάποια δεδομένα που μοιάζουν ανεξέλεγκτα. Ανεξήγητα.
Ποιος ειδικός, ποιος προπονητής, ποιος γυμναστής μπορεί να οριοθετήσει αυτό που όλοι λέμε και πιστεύουμε για το τι εστί «βαριά φανέλα»;Αλήθεια που μπορείς να διαβάσεις με επιχειρήματα αυτή την παράμετρο του ποδοσφαίρου; Ποιος αλήθεια, μπορεί να παρουσιάσει μια μελέτη για τη δημοκρατικότητα που χαρακτηρίζει το άθλημα; Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το αναγνωρίσεις. Να το αποδεχθείς…
Διαφορετικά θα κλατάρεις. Πώς να εξηγήσεις το θράσος ενός 21χρονου που στη τελευταία φάση του αγώνα καλείται να αντιμετωπίσει από την άσπρη βούλα, έναν ζωντανό θρύλο του αθλήματος; Πως μπορείς να συλλάβεις την έμπνευση του Σόλσκιερ να ρίξει 10 λεπτά πριν τελειώσει ο αγώνας, έναν παίκτη που γεννήθηκε το 2001 (!!) έχοντας την ελπίδα ότι όντως θα τον βοηθήσει;
Είναι κανείς που μπορεί να εξηγήσει πως μια ομάδα, με σωρεία αστέρων στο ρόστερ της, που έχει το αβαντάζ του 0-2 από τον πρώτο αγώνα, τελειώνει το παιγνίδι με 68% κατοχή, που βρήκε τις διπλάσιες ευκαιρίες από τον αντίπαλο, με αξιοθαύμαστη επίδοση στις πετυχημένες πάσες που έφτασε το 92%, που έχει κίνητρο την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λίγκ, που αγωνίζεται ενώπιον του κοινού της… στο τέλος να μην επιτυγχάνει;
Αντιθέτως, μια ομάδα που μέχρι πριν από δύο μήνες ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με παίκτες που βρισκόντουσαν συνεχώς υπό αμφισβήτηση, οι μετοχές τους κατρακύλαγαν στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο, που παίζει με 11 απουσίες, παρουσιάζεται τόσο αποφασισμένη να κτυπήσει την πρόκριση και στο τέλος να το επιτυγχάνει.
Αλήθεια είναι κανείς που πιστεύει ότι άμα δεν φόραγαν τη ένδοξη φανέλα της Γιουνάιτετ, θα μπορούσαν να φτάσουν σ’ ένα τέτοιο επίτευγμα; Μπορεί κανείς να δει με γυμνό μάτι τη χρυσόσκονη που κουβαλά αυτή η φανέλα; Μπορεί κανείς να εξηγήσει γιατί αυτή η φανέλα μετατρέπει ένα μικρό παιδί ισάξιο του Μπουφόν, του Ντάνι Άλβες και παικτών που έχουν φάει το κουτάλι τα γήπεδα;
Και όμως είναι εφικτό. Χωρίς όμως να εξηγείται σε βάθος. Οκ, η ιστορία της Γιουνάιτετ έρχεται από παλιά και εξακολουθεί να συγκεντρώνεται σε πρόσωπα.
Η φωτογραφία του κειμένου, μπορεί να μην περιλαμβάνει τη φιγούρα του Μπάσπι, ούτε και των οκτώ νεκρών παικτών της τραγωδίας του Μονάχου, του Μπόμπι Τσάρλτον, του Ρόμπσον, ΜακΚλερ, του Σμάιχελ και όλων των ανθρώπων που περιλαμβάνει το τεράστιο βιβλίο της ιστορίας των «κόκκινων διαβόλων», περιλαμβάνει όμως τρία πρόσωπα που ξεπέρασαν το ίδιο το άθλημα.
Γιατί ακριβώς οι φιγούρες των Φέργκιουνσον, Καντονά και Σόλσκιερ αρκούν για να αναγκάσουν τον καθένα να υποκλιθεί σ’ αυτό το ποδοσφαιρικό κλαμπ.Φιγούρες που στιγμάτισαν μια ολόκληρη εποχή και συνδέουν τις τρεις διαστάσεις του χρόνου. Το παρελθόν, το παρόν και σίγουρα το μέλλον.
Αλήθεια για σκέψου πως νιώθει ο Μακ Τόρμινεϊ ή ο Γκρίνγουντ και ο κάθε πιτσιρικάς που επιλέχθηκε να φορά τη φανέλα της Γιουνάιτετ, αντικρίζοντας στα αποδυτήρια των Σερ Άλεξ ή τον Καντονά.
Αφού εσύ και εγώ, βλέποντας απλά τη φώτο του κειμένου αυθόρμητα ξεκινά να γυρίζει το φιλμ της ζωής μας ολόκληρης. Θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια, τα εφηβικά, μέχρι και τα παιδιά που απέκτησες. Ποιος ήσουν, τι κάνεις και που θα πας.
Δεν μπορείς να δώσεις εξηγήσεις. Γιατί είναι ένας ολόκληρος συναισθηματικός κόσμος που απλά μετακινείται μέσα σου. Είναι τόσο μεγάλος όσο οι ωκεανοί, το ηλιακό σύστημα, ολόκληρο το σύμπαν.
Το είπε ο Σόλσκιερ στη συνέντευξη που του παίρνει ο άλλος θρύλος της Γιουνάιτετ, Γκάρι Νέβιλ αμέσως μετά το ματς για το τι είπε στους παίκτες του:
«Μπείτε μέσα, δεν έχετε τίποτα να χάσετε, απλά εκφραστείτε». Ακούγεται τόσο απλό, μα συνάμα και πάλι παραμένει ανεξήγητο…
