Mέσα σε όλα αυτά που ακούμε τις τελευταίες μέρες, ειδικά - με τις παρεμβάσεις σε παραλίες natura, τις ανεξέλεγκτες ανοικοδομήσεις ξενοδοχείων χωρίς άδειες και τις πετρελαιοκηλίδες που καταστρέφουν ακτές και θάλασσες (αυτά είναι τα πιο πρόσφατα παραδείγματα που έχω πρόχειρα) - το κάλεσμα της εφημερίδας «Η Καθημερινή» για καθαρισμό του Ακάμα αντίχησε στ’ αυτιά μου σαν ιαχή πολέμου. Σου κάνει καρδιά, αλήθεια, να μείνεις αμέτοχος, όταν με ένα απλό «παρών» μπορείς να κάνεις τη διαφορά;
Κυριακή πρωί, λοιπόν, παρούσα στα γραφεία της «Καθημερινής» στην Έγκωμη. Οι διοργανωτές μας φιλέψανε χυμό και τυρόπιτα, αλλά κι ένα λευκό πλουζάκι με το σύνθημα της εκστρατείας. Με το #cleanakamas, λοιπόν, στο στέρνο, μπήκα στο πούλμπαν, έβγαλα την πρώτη selfie και την ανέβασα στα social media, συνοδεύοντάς την με το hashtag, που έγινε το σλόγκαν της ημέρας. Βροχή τα likes και τα σχόλια από γνωστούς και φίλους. Τους απάντησα, όμως, καταλλήλως, δεν έμεινα ούτε εδώ αμέτοχη. Μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό είχα καταφέρει να «στρατολογήσω» κάμποσους από δαύτους για την επόμενη εκστρατεία. Γιατί καλά είν’ τα likes, αλλά οι πράξεις είναι που μετράνε. Όχι παίζουμε!
Στο Λατσί μαζευτήκαμε ολόκληρη η ομάδα των 60 και βάλε εθελοντών – υπάλληλοι του της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, αλλά και πολύς κόσμος, που έμαθε γι’ αυτή την εκστραστεία και σκέφτηκε πως είναι μια τέλεια αφορμή να περάσει μια διαφορετική Κυριακή, συμβάλλοντας σ’ ένα καλό σκοπό. Χοντρά – χοντρά ήμασταν καμιά 80αριά άτομα (not bad!). Οι διοργανωτές μας χώρισαν σε 8 ομάδες, όσες ήταν και οι βάρκες που είχε διαθέσει αφιλοκερδώς το Latchi Watersports Center, που κακά τα ψέματα, χωρίς αυτούς, η δουλειά δεν γινόταν, αφού στις τέσσερις παραλίες που θα καθαρίζαμε - Blue Lagoon, Φοντάνα Αμορόζα, Αμφιθέατρο και Ακτή Αρναούτη – η πρόσβαση είναι πιο εύκολη από θαλάσσης.
Οκτώ ομάδες, λοιπόν, για τέσσερις παραλίες. Ευκολάκι! Βίρα τις άγκυρες και μετά από μια σύντομη βαρκάδα φτάσαμε στον προορισμό μας. Η δικιά μου η ομάδα είχε στόχο την Blue Lagoon. Ρίξαμε άγκυρα καμιά δεκαριά μέτρα απ’ την ακτή, βουτήξαμε στο νερό και πήραμε τα εφόδια για τη μάχη: σακούλες σκουπιδιών, πλαστικά γάντια, μέχρι και δίχτυα είχαμε για τις underwater, πιο «δύσκολες» αποστολές – όλα τα σκέφτηκαν οι διοργανωτές! Το τι σκουπίδι βρήκαμε παρατημένο, δεν περιγράφεται! Τι τενεκεδένια κουτάκια ποτών, τι πλαστικές συσκευασίες προϊόντων, τι γυάλινα μπουκάλια, τι σπασμένα παιγνίδια, τι ξεχασμένα πέδιλα θαλάσσης, αλλά κι ένα εκατομμύριο να πώ, δύο να μου πείτε γόπες από τσιγάρα! Είναι να διερωτάσαι τι σόι λαός είμαστε (πάλι!). Το τι φχαριστήθηκα περισσότερο δεν είναι που γεμίσαμε τις σακούλες με σκουπίδια και καθάρισε η παραλία. Είναι που οι λουόμενοι, ξένοι και «δικοί», παράτησαν το μπάνιο τους και ήρθαν να μας βοηθήσουν. Αν μη τι άλλο, νιώθεις, βρε αδερφέ, πως έκανες και κάποιον άλλον να σκεφτεί όπως σκέφτεσαι εσύ. Και την επόμενη φορά που θα βρεθούν όλοι αυτοί σε παραλία - σε όποια παραλία, σε όποιο μέρος του πλανήτη – θα σκεφτούν και δυο και τρεις φορές αν θ’ αφήσουν σκουπίδι πίσω τους.
Η βαρκάδα της επιστροφής ήταν πιο εύκολη. Μάλλον θα ‘ταν το συναίσθημα της ικανοποίησης, δεν έχω άλλη εξήγηση. Ξεμπαρκάραμε στο λιμανάκι στο Λατσί και ξεκινήσαμε να ξεφορτώνουμε τις πράσινες σακούλες. Πέντε εμείς, οκτώ η διπλανή βάρκα, έξι η παραδίπλα και πήγαινε λέγοντας. Αργότερα έμαθα πως μαζέψαμε πάνω από 150 κιλά σκουπίδια. Ναι, τώρα που το σκέφτομαι, ικανοποίηση ήταν το συναίθημα. Και χαρά και ευτυχία και περηφάνεια. Όλα αυτά μαζί κι ούτε το ένα περισσότερο απ’ τ’ άλλο.
Στο πούλμαν της επιστροφής έβαλα μουσική στ’ αυτιά. Ό,τι σκέφτηκα ήταν πως περάσαμε μια όμορφη Κυριακή, στο πιο όμορφο μέρος της Κύπρου, με καλή παρέα και καλή διάθεση και κάναμε και το κατιτίς μας για το περιβάλλον. Τέτοιες Κυριακές, ας ήταν κι άλλες. Πότε, είπαμε, είναι η επόμενη;
