Σάββας Κοσιάρης
Ο βραβευμένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, έλληνας ποιητής, Γιώργος Σεφέρης επέμενε ότι «σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον». Ακολουθώντας την επισήμανση του ποιητή, οι φίλοι του Ολυμπιακού προέβησαν σε μια υπέροχη χειρονομία η οποία, όχι μόνο ομολογούσε σεβασμό στην Ανόρθωση, την Αμμόχωστο και τους κατοίκους της, αλλά πρότασσε με τρόπο υπέροχο το κομμάτι από το παρελθόν που συνδέει τους δύο συλλόγους. Γιατί Ανόρθωση και Ολυμπιακός έχουν βίους παράλληλους στην ιστορία.
Από αυτή την παράλληλη πορεία, υπενθυμίζουμε ενδεικτικά ότι το βράδυ της 7ης Ιουνίου 1958 πυρπολήθηκε, από τούρκους εξτρεμιστές, το οίκημα του Ολυμπιακού στη Λευκωσία. Κι ένα μήνα αργότερα, στις 8 Ιουλίου 1958 ανατινάχθηκε το οίκημα της Ανόρθωσης στην Αμμόχωστο. Ηταν η τιμωρία των δύο συλλόγων για τη συμμετοχή των μελών τους στον αγώνα της ΕΟΚΑ.
Όμως η πράξη αλληλεγγύης των φίλων του Ολυμπιακού (και ανάλογη πρόσφατα, των φίλων της Πάφου και παλαιότερα των φίλων της ΑΕΛ) υπενθυμίζει και την ανάλογη συμπεριφορά που η Ανόρθωση επέδειξε σε δύσκολους καιρούς. Όπως για παράδειγμα η απόφαση του Διοικητικού της Συμβουλίου το 1959, να εισφέρει το ποσό των 25 λιρών για ενίσχυση της προσπάθειας του Διγενή Μόρφου να αποκτήσει οίκημα! Προσέξτε… Ένα χρόνο μετά που η ίδια έχασε το οίκημα της, νοιαζόταν για τη στέγη ενός άλλου σωματείου, μακριά από την πόλη και επαρχία της! Το ίδιο βέβαια έκανε η Ανόρθωση και λίγο αργότερα, εγκρίνοντας ποσό 50 λιρών για το οίκημα της Ενωσης Νέων Παραλιμνίου!
Συγκλονιστικές πράξεις αλληλεγγύης οι οποίες ομολογούν μια άλλη ποιότητα σχέσεων, μιας άλλης εποχής. Μια εποχή που δεν πρέπει να σβηστεί αλλά να επανέλθει σαν πρότυπο συμπεριφοράς για το σήμερα και το αύριο, καθώς προτρέπει και ο Σεφέρης. Εχουμε ανάγκη αυτή την ποιότητα…
Και μιας κι ο λόγος για τον Γιώργο Σεφέρη να θυμίσουμε τη σχέση του με την Κύπρο και την Αμμόχωστο… Να θυμίσουμε και τη γραφή του... «Η γης δεν έχει κρικέλια για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν, μήτε μπορούν, όσο κι αν είναι διψασμένοι να γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι…». Κι η γης και το πέλαγο είναι οι άνθρωποι του τόπου… Οι βαρωσιώτες κι οι κερυνειώτες… Κι οι λεμεσιανοί και οι λευκωσιάτες… Κι οι ανορθωσιάτες κι οι ολυμπιακοί και όλοι… Και το πείσμα μας να σταθούμε στη γη μας… (Βλέπετε φίλοι αναγνώστες, πόσα πολλά και πιο σημαντικά μπορεί να αναδείξει μια απλή, ανθρώπινη συμπεριφορά, ακόμη και στις κερκίδες ενός γηπέδου;)…
