Γιώργος Λογίδης
Όταν ο άμεσα υπεύθυνος, ο πρόεδρος της Επιτροπής Εθνικών Ομάδων κάνει λόγο για ποδοσφαιριστές που αντιμετωπίζουν τους αγώνες της Εθνικής (έστω φιλικούς) με αδιαφορία ή έλλειψη σεβασμού στον απόλυτο βαθμό, ο ήδη υψηλός βαθμός δυσκολίας, της προσπάθειας να πετύχει η Κύπρος τη μεγάλη και ποθητή διάκριση, μεγαλώνει ακόμη περισσότερο.
Όταν ο Χάρης Λοϊζίδης κάνει αναφορά σε παρεμβάσεις σωματείων προς τους ποδοσφαιριστές, σχετικά με την αγωνιστική τους συμπεριφορά και προτίμηση, στις διπλές αγωνιστικές τους υποχρεώσεις, υπάρχει πρόβλημα και σοβαρό μάλιστα. Πρόβλημα διαχρονικό θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί. Με ελάχιστες εξαιρέσεις στο παρελθόν, η Εθνική ποτέ δεν ήταν η πρώτη επιλογή, ούτε για ποδοσφαιριστές, ούτε για φιλάθλους, ούτε και για παράγοντες.
Θέμα συζήτησης για χρόνια πολλά ήταν η επιθυμία και το κίνητρο των παικτών να αγωνιστούν στην Εθνική και ούτε για πρώτη φορά βρισκόμαστε ενώπιον του φαινομένου παίκτες να μη… χαίρονται ιδιαίτερα με μια κλήση από ένα ομοσπονδιακό τεχνικό. Ειδικά όταν η αγωνιστική περίοδος βρίσκεται σ’ ένα κρίσιμο στάδιο, κατά το οποίο καθορίζονται οι τίτλοι και όταν οι πιθανότητες μιας προσωπικής διάκρισης για τον ποδοσφαιριστή, είναι πολύ περισσότερες σε διασυλλογικές διοργανώσεις, παρά σε μια προκριματική φάση στην οποία συμμετέχει η Κύπρος.
Η Εθνική Ανδρών επιχειρεί αυτή την περίοδο ένα νέο ξεκίνημα, δεν είναι η πρώτη φορά που προκύπτει κάτι τέτοιο, είναι για πρώτη όμως φορά που ο πήχης των προσδοκιών ανεβαίνει τόσο ψηλά. Είναι η πρώτη φορά που ξεκάθαρα γίνεται λόγος για στόχο πρόκρισης στα τελικά μιας διοργάνωσης και πιο συγκεκριμένα ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.
Θα πρέπει, λοιπόν, να γίνει ξεκάθαρο. Πως όσο ταλέντο, ποιότητα ή εμπειρία μπορεί να διαθέτει αυτή τη φορά η εθνική ανδρών, όσο καλός και να αποδειχθεί στο πόστο του ο Ραν Μπεν Σιμόν, όσο και αν η τύχη μας χαμογελάσει στην κλήρωση, ανέφικτος θα αποδειχθεί και πάλι ο στόχος αν δεν προκύψει αλλαγή νοοτροπίας. Σε διαφορετική περίπτωση, μία από τα ίδια θα καταγράψουμε ξανά, αναζητώντας για πολλοστή φορά, τους λόγους που οι άλλοι προχωράνε και εμείς στάσιμοι μένουμε…
