Πέτρος Παπαγιώργης
Μέσα στη ροή των πληροφοριών για τα της Ομόνοιας, που οδεύει προς την Εκλογική Γενική Συνέλευση, (άνκαι δεν υπάρχει κάτι επίσημο θεωρείται ως σίγουρη ημερομηνία διεξαγωγής η 14η Απριλίου), περιέχεται και η πληροφορία ότι μέλη του νυν Διοικητικού Συμβουλίου σκέφτονται το ενδεχόμενο επαναδιεκδίκησης θέσης στο νέο σώμα. Το ακούς, το διαβάζεις και απορείς.
Όχι ότι δεν είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός που είναι μέλος της Ομόνοιας να υποβάλει υποψηφιότητα, όχι απλώς για το ΔΣ της Ομόνοιας, αλλά και για την Προεδρία της Δημοκρατίας, άμα το θέλει, αλλά… λίγη επίγνωση της ευθύνης δεν έχει βλάψει ποτέ κανένα.
Η αύξηση του χρέους από τα 13 εκατομμύρια ευρώ στα 15 είναι «έργο» του παρόντος ΔΣ. Όπως και η έκδοση των ομολόγων (στη Γενική Συνέλευση θα πρέπει κάποιος να εξηγήσει στους κάτοχους ομολόγων τι γίνεται με αυτό το θέμα).
«Έργο» του παρόντος ΔΣ ήταν και η τυφλή υπακοή στα κελεύσματα των Νίκου Νταμπίζα και Πάμπου Χριστοδούλου, λες και είχαν αμφότεροι το Παπικό αλάθητο. Όπως και οι ανεκδιήγητοι χειρισμοί απέναντι στη συμπεριφορά του Ιβάιλο Πέτεφ στο πρόσφατο θέμα που δημιουργήθηκε με τους τρεις Πορτογάλους, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια κατάσταση που συνιστά «κατάντια» και «εξευτελισμό» γι’ αυτό που όλοι – ανεξαρτήτως ομάδας – έχουν στο μυαλό όταν ακούν τη λέξη «Ομόνοια».
Αυτό το φαινόμενο είναι πολύ χειρότερο από την αγωνιστική καθίζηση την οποία βιώνει τα τελευταία χρόνια η δημοφιλέστερη ομάδα του τόπου. Μια ομάδα μικραίνει όταν σταδιακά κλονίζεται η αξιοπρέπειά της.
Με την παράθεση όλων αυτών είναι να διερωτάται κανείς πως είναι δυνατόν μέλη του νυν Διοικητικού Συμβουλίου να σκέφτονται το ενδεχόμενο επαναδιεκδίκησης θέσης στη διοίκηση του σωματείου.
ΥΓ: Το κείμενο δεν αποτελεί προσωπική κριτική για κανένα από τα μέλη του «πράσινου» ΔΣ. Είναι κριτικό απέναντι στο έργο του ΔΣ ως σώμα.
