Πέτρος Παπαγιώργης
«Φέτος θα είναι αλλιώς», είναι το σλόγκαν για τα εισιτήρια διαρκείας 2017-18 της Ομόνοιας. Τον περασμένο Αύγουστο στο πρώτο φιλικό της χρονιάς με αντίπαλο τον Ολυμπιακό μπροστά σε εννέα χιλιάδες κόσμο, (ανακοινώθηκαν 8.236), η πίστη για κάτι αλλιώτικο ήταν έντονη.
Στις 4 Νοεμβρίου η Ομόνοια εξέρχεται ισόπαλη με τον Άρη στη Λεμεσό (2-2) και οι λιγοστοί οπαδοί της ομάδας που βρίσκονται στην εξέδρα, (οι λιγότεροι σε όλη τη μέχρι τώρα σεζόν), αποδοκίμασαν τους ποδοσφαιριστές για την εμφάνιση τους. Ο Πάμπος Χριστοδούλου στις δηλώσεις του μετά το ματς έθεσε το ενδεχόμενο να είναι αυτός ο φέρων την ευθύνη, με την Ομόνοια να εκδηλώνει στήριξη στον προπονητή, αμέσως μετά το ματς, ενώ χθες επανήλθε με παρόμοιας φύσης, αλλά μεγαλύτερης έντασης γραπτή δήλωση του πρόεδρου Αντώνη Τζιωνή. Σωστή και λογική η αντίδραση. Αποχώρηση του προπονητή (που με βάση τα πεπραγμένα και βεβαίως έχει πέσει έξω σε επιλογές του καλοκαιριού), αυτή τη στιγμή, ισοδυναμεί με ανοησία.
Στο διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ του πρώτου φιλικού και του Σαββατιάτικου ματς ο κόσμος βλέπει μια ομάδα που δέχεται σχεδόν κάθε εβδομάδα αδιανόητα γκολ, με αποτέλεσμα να έχει δεχτεί 14 γκολ σε δέκα ματς και να έχει χάσει 14 βαθμούς. Αυτά σε μια χρονιά που έπεται της περσινής, που έφερε τον εξής απολογισμό:
Πέμπτη θέση, εικόνα μικρής ομάδας, ποδόσφαιρο μετριότατο, 12 ήττες (η χειρότερη επίδοση της ιστορίας της), 54(!) γκολ στο παθητικό, (επίσης η χειρότερη συγκομιδή), και μη έξοδος στην Ευρώπη, για πρώτη φορά μετά από μια δεκαπενταετία.
Στην περσινή χρονιά οι οπαδοί της ομάδας αναζητούσαν να δουν αν έχει τις δυνατότητες να βγει στην Ευρώπη. Δεν τις είδαν ποτέ αυτές τις δυνατότητες. Κάτι που δεν έχουν δει ούτε στη φετινή ομάδα μέχρι τώρα. Το ερώτημα, εύλογο. Το σλόγκαν θα βρει εφαρμογή;
