Πέτρος Παπαγιώργης
Έβλεπα χθες βράδυ, με δέος είναι αλήθεια, όλους εκείνους τους παικταράδες που κατά καιρούς φόρεσαν την τιμημένη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος.
Τον κέρβερο Νίκο Ελευθεριάδη, τον Κόκο Χριστοφόρου, (κάπτεν) τον Ανδρέα Χριστοδούλου (Πάκκο), το πιο αυθεντικό ταλέντο που ανέδειξε το Κυπριακό ποδόσφαιρο, τον δαντελένιο Δρόσο Καλοθέου, τον μεγαλύτερο Κύπριο γκολτζή, Σωτήρη Καϊάφα, τον πυρπολητή Ανδρέα Κανάρη, τον αρχηγό, με το δέκα το καλό, Νίκο Χαραλάμπους, τον τεχνίτη Κόκο Αντωνίου, το «ελάφι», τον Γκρέκορι Σάββα, τον χαλκέντερο Νίκο Πατίκκη, τον αέρινο Ανδρέα Κάντηλο, τον αδιαπέραστο Κλείτο Ερωτοκρίτου, το διεμβολιστή Φίλιππο Δημητρίου, τον σταθερό κήπερ Ανδρέα Χαρίτου, τον παθιασμένο, αλλά και εξαίρετο κεφαλοσφαιριστή Ευαγόρα Χριστοφή, τον οδοστρωτήρα Γιώργο Σαββίδη που ισοπέδωσε τους αντίπαλους και στα Ελληνικά γήπεδα, το μαχητή Σωτήρη Τσίκκο, τον πολυσύνθετο Γιάννο Καλοθέου, τον χαρισματικό Πανίκο Ξιούρουππα, τον «τρελό το Γερμανό», το Ράινερ Ράουφμαν, τον αεικίνητο Νικόλα Γεωργίου.
Όλοι αυτοί μαζεμένοι στην αίθουσα του «Σατιρικού» θεάτρου στην εναρκτήρια εκδήλωση των εορτασμών για τη συμπλήρωση 70 χρόνων ζωής του «πράσινου» σωματείου.
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης προβλήθηκε το επετειακό βίντεο, που εκτός από σταθμούς της ιστορίας της Ομόνοιας, παρουσίαση τροπαίων, στιγμιότυπα από πανηγυρισμούς των κατά καιρούς μεγάλων επιτυχιών του λαοφιλέστερου σωματείου της Κύπρου, περιελάμβανε και σύντομες συνεντεύξεις βετεράνων που μίλησαν με απλά λόγια βγαλμένα από τη ψυχή τους.
Ο οπαδός της Ομόνοιας, βλέποντας αυτά τα πρόσωπα που κατά καιρούς λειτούργησαν ως ινδάλματα του να εκφράζουν από την μια συγκίνηση γιατί έπαιξαν σε αυτή την ομάδα, αλλά και από την άλλη να θεωρούν εαυτούς τυχερούς που το έκαναν, νοιώθει...διάφορα. Το σεβασμό και την αναγνώριση της αξίας και του μεγαλείου τους, (νοιώθει δηλαδή το δέος), αλλά και την αίσθηση της ανατριχίλας, συνδέοντας αυτούς και τα λεγόμενα τους, με ουκ ολίγες ευχάριστες αναμνήσεις.
Όταν αυτοί οι αρτίστες της μπάλας (η πλειοψηφία αυτών, αναλόγως της εποχής που έπαιξαν μπάλα, τέτοιοι ήταν ) άφηναν πινελιές ποδοσφαιρικής ομορφιάς στα χωμάτινα αρχικά και μετέπειτα χορτάρινα γήπεδα, μετατρέποντας την ομάδα της οποίας φορούσαν τα φανέλα σε συλλέκτρια τίτλων, αναγάγοντας την ταυτόχρονα σε βασίλισσα του Κυπριακού ποδοσφαίρου στην οποία άπαντες υποκλίνονταν.
Νοιώθει όμως και νοσταλγία. Νοιώθει, με άλλα λόγια, ψυχικό πόνο και γλυκόπικρα συναισθήματα από την ανικανοποίητη εισέτι λαχτάρα του γυρισμού της αγαπημένης του ομάδας στα παλιά μεγαλεία.
