Πέτρος Παπαγιώργης
Την πρώτη ήττα στο φετινό πρωτάθλημα γνώρισε προχθές η Ομόνοια, με αντίπαλο την ΑΕΚ στη Λάρνακα. Ένα αποτέλεσμα που ασφαλώς στενοχώρησε. Πόσο μάλλον που μέσα στο γήπεδο, σε αντίθεση με προηγούμενα χρόνια, η εικόνα ήταν τέτοια που δεν συνάδει με το αποτέλεσμα.
Εννοείται ότι η ήττα δεν κρίνει κάτι από πλευράς ουσίας αφού η συνέχεια είναι μακρά. Αν υπάρχει κάτι που έχασε η Ομόνοια πλην των βαθμών είναι την ευκαιρία να παραθέσει το πιο δυνατό μέχρι στιγμής πειστήριο δυνατοτήτων. Και την ευκαιρία να τονωθεί η ψυχολογία των παικτών με την προοπτική οικοδόμησης μιας άλλης δυναμικής.
Η Ομόνοια προχθές έδειξε καλύτερα στοιχεία από αυτά που έδειξε στα δυο προηγούμενα ματς. Απέναντι σε μια ομάδα που αγωνιζόταν στην έδρα της και τα τελευταία χρόνια συγκαταλέγεται στους πρωταγωνιστές, όχι μόνο στάθηκε με αξιώσεις στο μεγαλύτερο διάστημα του ματς, αλλά ήταν καλύτερη και έχασε ευκαιρίες που θα την αναδείκνυαν νικήτρια.
Αυτό εννοείται ότι δεν ακούγεται καθόλου καλά στο μέσο Ομονοιάτη -ότι δηλαδή μπορεί να θεωρείται θετικό το ότι η Ομόνοια στάθηκε καλά στη Λάρνακα απέναντι στην ΑΕΚ παρά το ότι έχασε - αλλά δυστυχώς, για την Ομόνοια, οι πραγματικότητες στην Κύπρο δεν είναι αυτές των δεκαετιών του 70 και του 80.
Τα δε τελευταία χρόνια που η Ομόνοια διανύει περίοδο έντονης παρακμής, στα ντέρμπι με ΑΠΟΕΛ, Απόλλωνα και ΑΕΚ, ασφαλώς και δεν μπορεί να καυχιέται για τις επιδόσεις της.
Η Ομόνοια στάθηκε καλά. Είχε ενέργεια, ρυθμό, αρκετή διάρκεια στο παιχνίδι της και έκανε αισθητή την παρουσία της στο γήπεδο. Με την εξαιρετική της τακτική με το μαρκάρισμα από ψηλά, απορύθμισε την ΑΕΚ και δεν της επέτρεψε να κάνει παιχνίδι κατοχής.
Στο πρώτο μέρος ήταν καλύτερη από τον αντίπαλο, ήταν απαιτητική κέρδισε πολλές μάχες στο κέντρο βγήκε με συχνότητα μπροστά και έχασε καλές ευκαιρίες. Μέχρι δε το 62’ που δέχτηκε το γκολ από παιδαριώδες λάθος του Μόντες διαχειριζόταν σχεδόν ιδανικά το ματς αφού κινδύνευσε ελάχιστα.
Είναι ευχάριστο επίσης ότι η προχθεσινή Ομόνοια συνέχισε την παροχή… αποδείξεων περί της αμυντικής της και γενικότερα της ανασταλτικής της φετινής επάρκειας. Θυμάστε πέρυσι που κάθε επίθεση του αντιπάλου μύριζε γκολ. Αυτό δεν υπάρχει φέτος, αφού η αμυντική γραμμή είναι συμπαγής.
Επίσης υπενθυμίζεται η … πολύ κλισέ μεν, αλλά ποδοσφαιρικά ορθότατη, διαπίστωση. Που λέει ότι η Ομόνοια κτίστηκε εκ θεμελίων το καλοκαίρι. Άρα τώρα δεν είναι η ώρα για ασφαλή συμπεράσματα. Ας κάνουμε λίγη υπομονή ακόμη γιαυτό, χωρίς να σημαίνει ότι απαγορεύεται η κριτική.
Πάμε και στα αρνητικά. Το γεγονός ότι η ομάδα δεν είχε προχθές τρόπο αντίδρασης μετά το 0-1, είναι άξιο προβληματισμού. Έδειξε ανήμπορη να αλλάξει τα πράγματα αφού της πήρε αρκετό διάστημα να συνέλθει και όταν συνήλθε σε κάποιο βαθμό, (και όχι σε αυτόν που βγάζει προοπτική αλλαγής των πραγμάτων), δεν απείλησε τον αντίπαλο, αφού δεν βρήκε ούτε μια ευκαιρία.
Είναι επίσης αποδεδειγμένο πέραν πάσης αμφιβολίας το γεγονός ότι η ομάδα χαρακτηρίζεται από δυστοκία. Σε τρία ματς πρωταθλήματος έχει σκοράρει μόνο δυο φορές. Στα δε φιλικά έχει σκοράρει 7 φορές σε 8 ματς.
Υπάρχει άρα και εδώ…θέμα. Είναι πιθανό να οφείλεται στον τρόπο που αναπτύσσεται η ομάδα με τη μη χρησιμοποίηση παικτών στα άκρα της επίθεσης και την κλίση τους προς τα μέσα όταν η ομάδα εκδηλώνει επίθεση. Αυτό το κάνουν οι προπονητές, (γενικότερα), για να κερδίσουν αριθμητική υπεροχή στο χώρο κατά την εκδήλωση των επιθέσεων. Όμως η επιτυχία της απόπειρας επίθεσης με αυτήν τη μέθοδο εξαρτάται και από το είδος των παικτών που υπάρχουν στο δυναμικό.
Είναι πάντως ενθαρρυντικό το γεγονός ότι η ομάδα κάνει τελικές προσπάθειες, ικανές σε αριθμό, σε κάθε αγώνα.
Ένα άλλο στοιχείο που δεν είδαμε ακόμη στα τρία ματς, είναι η παρουσία ποδοσφαιριστών που έχουν την ικανότητα να ξεχωρίζουν από το… πλήθος. Παίκτες ικανοί να δώσουν το κάτι παραπάνω, ή ακόμη να πάρουν την ομάδα στους ώμους τους όταν χρειαστεί. Ίσως τους εντοπίσουμε στη συνέχεια.
Ο δρόμος για το τέρμα είναι πάντως μακρύς.
