Πέτρος Παπαγιώργης
«Οι τρεις νίκες είναι εννέα βαθμοί. Θέλουμε να είμαστε πιο ψηλά. Αυτή δεν είναι η θέση που θέλουμε. Είναι θετικό που τα καταφέραμε, πρέπει να δούμε κάθε αγώνα ξεχωριστά για να πάμε στις πάνω θέσεις. Πρέπει να κερδίσουμε τώρα το επόμενο μας», Αυτά ήταν, μεταξύ άλλων, τα λόγια του Ρενάτο Μαργκάσα, μετά το φινάλε του χθεσινού αγώνα.
Είναι τα πιο πάνω λόγια, μέσα στο ίδιο πνεύμα που έθεσε τα πράγματα ο Δημήτρης Χριστοφή την περασμένη εβδομάδα, στη νίκη επί της Αλκής: «Ο λόγος που δεν πανηγύρισα τα γκολ είναι γιατί ξέρω που βρισκόμαστε, σε ποια βαθμολογική θέση, κάτι που δεν αξίζει στην Ομόνοια» είχε πει ο διεθνής άσος.
Αυτές οι δηλώσεις αποτελούν την ουσία των πραγμάτων, γιατί εκφράζουν την απόλυτη συνειδητοποίηση της επικρατούσας κατάστασης στην Ομόνοια. Η ομάδα αυτή έχει τέτοια ιστορία, τέτοιο κόσμο, τέτοια εμβέλεια και τέτοιο εκτόπισμα που της απαγορεύεται ρητώς να χαίρεται και να πανηγυρίζει με νίκες όπως τη χθεσινή, η ακόμη και με τις τρεις συνεχόμενες νίκες επί αντιπάλων με μέγεθος μη συγκρινόμενο, ούτε για αστείο, με το δικό της.
Θαρρώ όμως ότι οι χθεσινοί έξαλλοι πανηγυρισμοί των Ομονοιατών δεν έγιναν επειδή η ομάδα κέρδισε έναν αντίπαλο, αποτελούμενο από νεαρούς ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται φιλότιμα για να κρατήσουν την ομάδα τους στην κατηγορία. Η ένταση των πανηγυρισμών έχει μια άλλη αιτία. Απλούστατη. Και πολύ ανθρώπινη. Οι οπαδοί της Ομόνοιας έχουν γευτεί φέτος στο πρωτάθλημα τεράστιες απογοητεύσεις με τρόπο βασανιστικό. Για να μην πούμε, σαδιστικό. Όπως για παράδειγμα στο ματς με το χθεσινό αντίπαλο στον Α’ γύρο, στο ματς με την Ανόρθωση και σε αυτό με τον Απόλλωνα. Το ίδιο θα γινόταν και χθες και θα έπιναν άλλο ένα πικρό ποτήρι, αλλά ο Ματ Ντάρμπισαιαρ το απέτρεψε και τους κέρασε νέκταρ. Εξ’ ου και το ξέσπασμα.
ΥΓ: Ειναι κατανοητός ο ενθουσιασμός και των παικτών. Η εικόνα όμως κάποιων να πετάνε τη φανέλα στην κερκίδα μετά από ένα τρίποντο, όπως το χθεσινό, όσο περιπετειωδώς και αν επήλθε, είναι αταίριαστη προς την ιστορία της ομάδας. Κάποιος θα πρέπει να τους το εξηγήσει αυτό.
