Πέτρος Παπαγιώργης
Ας υποθέσουμε ότι ο Νουρεντινόφσκι δεν απέκρουε τη κεφαλιά του Λόπεζ, ή ότι ο Κατελάρης δεν σουτάριζε στον ουρανό σε εκείνες τις μεγάλες ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν προς το τέλος.
Η Ομόνοια θα έπαιρνε τη νίκη, ο Πάμπος Χριστοδούλου δεν θα έκανε τις δηλώσεις περί ενδεχομένου δικής του ευθύνης και ο Ανδρέας Δημητρίου δεν θα έβγαινε σε χρόνο μηδέν να στηρίξει τον κόουτς της ομάδας.
Η διαφορά θα ήταν οι δύο βαθμοί και οι χαμένοι βαθμοί συνολικά θα ήταν δώδεκα και όχι δεκατέσσερις. Όμως το ουσιώδες θέμα είναι άλλο. Η Ομόνοια θα έπαιρνε μια νίκη με χίλια βάσανα, αφού θα έκανε σε άλλο ένα ματς τα ίδια λάθη. Τα οποία θα έκανε και στο επόμενο. Και θα στοίχιζαν.
Ενώ βρισκόμαστε, πλέον, στο δέκατο ματς του πρωταθλήματος οι «πράσινοι» εμφανίστηκαν ξανά αδιόρθωτοι και «ξεράθηκαν» για άλλη μια φορά από ένα ασθενέστερο αντίπαλο τους.
Από την αρχή της χρονιάς, τα λάθη είναι συνεχόμενα με διαφορετικό τρόπο, κάθε φορά. Το κοινό σημείο είναι ότι ποδοσφαιριστές συλλαμβάνονται επανειλημμένα κοιμώμενοι, με τραγικό απολογισμό τα 14 τέρματα παθητικό, σε 10 ματς.
Μετά από κάθε ματς ο Πάμπος Χριστοδούλου λέει ότι η ομάδα χρειάζεται διορθώσεις. Το ίδιο είπε και χθες. Όμως η ομάδα παραμένει αδιόρθωτη. Και το ερώτημα να τίθεται εύλογο. Η μη διόρθωση είναι θέμα δυνατοτήτων;
Με τον κόσμο που χθες αποδοκίμασε την ομάδα μετά το ματς, να προσπαθεί να πιαστεί από κάπου για να πιστέψει ότι αυτή η ομάδα με όλο αυτό το χαμένο έδαφος (είπαμε 14 βαθμοί σε δέκα ματς ) και κυρίως με την μουντή της εικόνα (κάποια καλά διαστήματα δεν την αλλοιώνουν), έχει προοπτική επίτευξης στόχων. Και δυστυχώς να μην βρίσκει κάτι (για να πιαστεί).
Είναι και ο Ιανουάριος μια παρηγοριά...
