Πέτρος Παπαγιώργης
Άλλοι δύο αγώνες απομένουν για την Εθνική μας ομάδα των Ανδρών προκειμένου να ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις της στη φάση των ομίλων του Nations League.
Στις 16 Νοεμβρίου η Κύπρος θα υποδεχθεί τη Βουλγαρία και στις 19 Νοεμβρίου τη Νορβηγία. Πρόκειται για τις δύο ομάδες που προηγούνται στη βαθμολογία έχοντας από εννέα βαθμούς ενώ η δική μας Εθνική είναι στους τέσσερις και η Σλοβενία στον ένα.
Μαθηματικά, με δύο νίκες στην έδρα μας, έχουμε πιθανότητες να τερματίσουμε στην πρώτη θέση Ακόμα και δεν τερματίσουμε πρώτοι, όσο περισσότερους βαθμούς πάρουμε, τόσο θα βελτιωθεί η θέση μας στην κατάταξη της UEFA ενόψει της κλήρωσης των προκριματικών του EURO 2020 (2 Δεκεμβρίου 2018 η κλήρωση) ενώ υπό προϋποθέσεις, προνομιούχα μπορεί να είναι και η δεύτερη θέση του ομίλου.
Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να πέσουμε κατηγορία αν τερματίσουμε τελευταίοι ή αν τερματίσουμε ως οι χειρότεροι τρίτοι.
Πέραν των σεναρίων που ανάγονται στη σφαίρα της θεωρίας για την ώρα, η διαπίστωση είναι ότι η ομάδα μας, με βάση τη βαθμολογία αλλά και την εικόνα, δεν είναι τόσο ανταγωνιστική όσο περιμέναμε. Γιατί είχαμε διακηρύξει επανειλημμένα ότι η συμμετοχή μας στη συγκεκριμένη διοργάνωση, μας δίνει την καλή ευκαιρία να κάνουμε ένα βήμα που υπό άλλες συνθήκες είναι δύσκολο να το κάνουμε.
Με άλλα λόγια πάμε για πρόκριση στα τελικά διοργάνωσης εθνικών ομάδων, αφού το Nations League αποτελεί πιο εύκολη οδό από τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ή του Μουντιάλ. Σαφώς και είναι πιο εύκολη οδός, αλλά η πράξη μέχρι τώρα, δυστυχώς δεικνύει ότι δεν είναι τόσο εύκολη, όσο νομίζαμε.
Για να γίνει πιο εύκολη, ένα πράγμα απαιτείται. Να γίνουμε εμείς καλύτεροι. Πως θα γίνουμε; Θα γίνουμε, αν δημιουργήσουμε καλύτερους ποδοσφαιριστές. Οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές δεν δημιουργούνται με την επιβολή προστίμων στις ομάδες που δεν χρησιμοποιούν Κύπριους, αλλά με δουλειά στη βάση. Πρέπει να θέσουμε τους ποδοσφαιριστές σε συνθήκες έντονου ανταγωνισμού από πολύ μικρή ηλικία. Όταν δηλαδή είναι εύπλαστοι.
Η ΚΟΠ μπορεί να δημιουργήσει εθνικό ποδοσφαιρικό σχολείο (που θα περιλαμβάνει και τη μόρφωση, αλλά και τη διαμονή των αθλητών στις κτιριακές εγκαταστάσεις του σχολείου), να έχουν οι αθλητές συχνή επαφή με το εξωτερικό, (συμμετοχή σε τουρνουά), οι δε ομάδες να συνάψουν συνεργασίες με ακαδημίες του εξωτερικού σε προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες και να στέλνουν εκεί νεαρούς για εκπαίδευση σε…τάξεις ψηλότερου επιπέδου, ανταγωνισμού ένεκα. Τώρα που το σκέφτομαι… σχολεία μπορούν να φτιάξουν και τα σωματεία. Τα μεγάλα εννοείται.
Αν δεν εργαστούμε σοβαρά για να δημιουργήσουμε παίκτες που να αποτελούν ομάδα που να σηκώνει το βάρος του στόχου που λέγεται πρόκριση σε τελική φάση διοργάνωσης εθνικών ομάδων, όλα τα άλλα που λέμε όλοι μας εδώ και πολλά χρόνια (λίγο μετά το νόμο του Μπόσμαν για την ακρίβεια, που ουσιαστικά, προκάλεσε την κατακλυσμιαία εισαγωγή παικτών σε όλα τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα), για την ανάγκη ανάδειξης Κυπρίων παικτών, είναι αμπελοφιλοσοφίες.
