Πέτρος Παπαγιώργης
Πριν από δύο χρόνια, η Ισλανδία έφθανε στα προημιτελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, νικώντας την Αγγλία. Το περασμένο καλοκαίρι, νίκησε την μεγάλη αντίπαλο της Κροατία, έτσι με 334.000 κατοίκους, αποτελεί το μικρότερο έθνος που συμμετέχει σε Παγκόσμιο Κύπελλο.
Στον πρώτο αγώνα στο θεσμό εξήλθε ισόπαλη με τη Αργεντινή (1-1). Την Παρασκευή συναντά τη Νιγηρία. Στην κλασική ερώτηση για το ποια ομάδα μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει τα φόντα να κάνει την έκπληξη στο Μουντιάλ η ομάδα αυτή δεν έρχεται αμέσως στο μυαλό αλλά δεν αποκλείεται (από το μυαλό). Από τη στιγμή που η Ελλάδα έκανε ότι έκανε το 2004 τίποτα δεν αποκλείεται. Και για να είμαστε ειλικρινείς αυτή η ομάδα δείχνει καλύτερη από την Ελλάδα του 2004.
Υπάρχουν λόγοι για την επιτυχία αυτής της ομάδας .Αυτοί οι λόγοι, συμπεριλαμβάνουν την προώθηση του ντόπιου ταλέντου, κατάρτιση περισσότερων προπονητών, κτίσιμο εσωτερικών γηπέδων και φυσικά συγκυρίες ευνοϊκές.
Η σημερινή εθνική ανδρών της χώρας αποτελείται από ένα γκρουπ παικτών, που πραγματοποιούν αξιοπρόσεκτες πορείες σε διάφορα πρωταθλήματα και λίγο έως πολύ είναι μια φουρνιά που παίζουν μαζί από το 2011, έχοντας φυσικά κάποιες διαφοροποιήσεις.
Η ομοσπονδία της χώρας προσπάθησε πριν 20 χρόνια να βρει λύση για τις κλιματολογικές συνθήκες, οι οποίες δεν ευνοούσαν την παραγωγή και την εξέλιξη ποδοσφαιριστών. Ο Ασγκεϊρ Σιγκούρβινσον, ήταν ο πρώτος Ισλανδός ποδοσφαιριστής με διεθνή καριέρα. Αποτέλεσε βασικό μέλος της Στουτγκάρδης και όταν επέστρεψε στη χώρα έχοντας ολοκληρώσει την παρουσία του στα γερμανικά γήπεδα, αυτό που πρότεινε ήταν τα κλειστά γήπεδα. Η ομοσπονδία εκτίμησε την εμπειρία του και τον άφησε εν λευκώ να αποφασίσει για το μέλλον.
Ο χειμώνας στη Γερμανία ήταν το ίδιο βαρύς με αυτόν της Ισλανδίας και στο μυαλό του Σιγκούρβινσον ήταν δεδομένο πως έπρεπε να δημιουργηθούν κλειστά γήπεδα όπου θα προπονούνταν οι παίκτες όλων των ηλικιών των εθνικών ομάδων. Από 6 ετών έως την Ελπίδων και την πρώτη ομάδα. Αυτό έγινε. Σε βάθος 15 ετών χτίστηκαν 7 κλειστά γήπεδα ποδοσφαίρου και άλλα 4 μικρότερων διαστάσεων. Στη συνέχεια εμφανίστηκε ο Χέιμιρ Χάλγκριμσον.
Είναι ο ένας από τους δύο προπονητές που οδήγησαν την Ισλανδία για πρώτη φορά στην ιστορία της την Ισλανδία σε τελική φάση EURO. Μαζί με τον έμπειρο Λαρς Λάγκερμπακ, η KSI αποφάσισε να δώσει στον Χάλγκριμσον τη δυνατότητα να βοηθήσει τον Σουηδό και μετά το τέλος του EURO να αναλάβει μόνος του την ομάδα. Σημειώνεται ότι ο Χέιμιρ Χάλγκριμσον είναι ο πρώτος Ισλανδός προπονητής που είχε αποκτήσει το Uefa Pro Licence. Σπούδασε και εργάστηκε ως οδοντίατρος. "Θα πρέπει καταρχήν να σημειώσω πως η παρουσία μας εδώ δεν συνιστά κάποιο θαύμα αλλά είναι καρπός της δουλειάς μας». Αυτά δήλωσε πριν το ματς με τη Αργεντινή.
Αρκετά είπαμε για τους Ισλανδούς. Ας δούμε τι γίνεται στα καθ’ ημάς. Εμείς με περισσότερο πληθυσμό δεν έχουμε καταφέρει ποδοσφαιρικά, αυτά που κατάφεραν οι Ισλανδοί. Ποιος είναι ο λόγος που οι Ισλανδοί έχουν κάνει αυτά που έκαναν και εμείς δεν τα κάνουμε; Η απάντηση είναι απλή. Γιατί έχουν καλυτέρους ποδοσφαιριστές. Το πως έχουν φτιάξει ποδοσφαιριστές το έχουμε δει. Δε σημαίνει ότι θα κάνουμε το ίδιο. Όχι πάντως με μαγικό ραβδί. Θα πρέπει να το κάνουμε με βάση τα δικά μας δεδομένα.
Σε παλιότερο μου κείμενο έχω αναφέρει τον τρόπο που πιστεύω ότι θα συμβάλει στη βελτίωση της ποδοσφαιρικής μας ποιότητας. Τον επαναλαμβάνω. Η παραγωγή ποδοσφαιριστών που θα βρίσκονται σε ένα επίπεδο ανταγωνίσιμο στην Ευρώπη θα γίνει με την ίδρυση ποδοσφαιρικού σχολείου από την ΚΟΠ. Θα επιλέγεται αριθμός ποδοσφαιριστών σε πολύ νεαρή ηλικία και θα φοιτούν στο σχολείο αυτό όπου παράλληλα θα μορφώνονται. Θα είναι σαν τα σχολεία αθλητισμού που διατηρούσαν για χρόνια και «έβγαζαν» αθλητές οι πρώην ανατολικές χώρες.
Αυτοί οι νεαροί θα λαμβάνουν μέρος σε διεθνή τουρνουά, κυρίως εκτός Κύπρου όπου θα αγωνίζονται με καλύτερους, ή στη χειρότερη περίπτωση, ίσους σε ικανότητες με τους ίδιους, αντίπαλους Στα 17, 18 τους χρόνια αυτοί οι ποδοσφαιριστές θα διαθέτουν απείρως περισσότερες ικανότητες από ότι θα είχαν αν έμεναν σε ακαδημία στην Κύπρο, που ο ανταγωνισμός είναι μηδαμινός. Και θα είναι ασφαλώς πιο ανταγωνιστικοί σε διεθνές επίπεδο. Η τουλάχιστον αρκετοί από αυτούς. Τώρα το σε ποιον θα ανήκουν αυτοί οι ποδοσφαιριστές είναι ένα θέμα που δεν θα λυθεί με το παρόν κείμενο. Μάλλον θα πρέπει να ανήκουν στην ΚΟΠ.
Κάτι διαφορετικό μπορούν να κάνουν οι ομάδες ιδιαίτερα οι μεγάλες. Επιλέγουν τρεις για παράδειγμα ποδοσφαιριστές από τις ακαδημίες τους κάθε χρόνο και σε συνεννόηση με ακαδημίες του εξωτερικού και τους γονείς ή κηδεμόνες των νεαρών τους στέλνουν εκεί για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα και μορφώνονται ποδοσφαιρικά και όχι μόνο. Επιστρέφοντες θα είναι σαφώς ποδοσφαιρικά επαρκέστεροι από το αν έμεναν στην Κύπρο.
Διδακτικό παράδειγμα η Ισλανδία.
