Τελειώνει κι' αυτό το πρωτάθλημα.. Και τελειώνει (το πιο πιθανό) με ένα ακόμα τίτλο για το ΑΠΟΕΛ, που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια. Για μερικούς, αυτή η κυριαρχία του δεν έσπασε, εκτός απροόπτου, και σ' αυτό το πρωτάθλημα, γιατί το σπρώχνει η διαιτησία, η ομοσπονδία, γενικά το παρασκήνιο.
Ταυτόχρονα, αυτή η ομάδα διακρίθηκε, όσο καμιά άλλη στο παρελθόν, στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Έπαιξε 4 φορές στους ομίλους του Champions League και 2 στους ομίλους του Europa League, φτάνοντας στους 8 στην πρώτη διοργάνωση και στους 16 στη δεύτερη!
Δεν μπορεί κανένας να ξέρει ποιο παρασκήνιο έσπρωχνε κάθε φορά το ΑΠΟΕΛ στις ευρωπαϊκές του διακρίσεις. Εκείνο όμως που θα μπορούσε να δεχτεί ένας καλόπιστος φίλαθλος, μακριά από προκαταλήψεις και φανατισμούς, είναι ότι το ΑΠΟΕΛ ήταν πράγματι η καλύτερη και πληρέστερη ομάδα της της τελευταίας περίπου δεκαετίας.
Όπως ακριβώς καλύτερες και πληρέστερες ομάδες ήταν η Ανόρθωση στην πενταετία πριν και μετά το 1960, με τους Ιακώβου, Σιάηλο, Καρά, Άσπρου,, Κοκκινή, Ζάγκυλο, Κοβή. Όπως ήταν ο Ολυμπιακός στην πενταετία πριν και μετά το 1970, με τους Ευθυμιάδη, Πιερίδη, Φιλώτα, Μάρκου, Μαυρή, Αριστείδου.
Όπως ήταν η Ομόνοια τις δυο δεκαετίες του 1970 και 1980, με τους Πατίκκη, Γκρέκορι, Καιάφα, Μαυρή, Κάντηλο, Φίλιππο, Χαραλάμπους, Τζεβίζοφ, Κανάρη, Χριστοφή, Πέτσα, Σαββίδη. Όπως ήταν ο Απόλλωνας της πρώτης πενταετίας του 1990, με τους Πίττα, Σπόλιαριτς, Ιωάννου, Χαραλάμπους, Τσέποβιτς, Πεσίροβιτς, Χριστοδούλου, Τσολάκη. Όπως ήταν η Ανόρθωση μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1990, με τους Ιωάννου, Μελαναρκίτη, Γκόγκιτς, Σάπουριτς, Οκκά, Ομπίκου, Κρισμάρεβιτς, Εγκωμίτη.
Μετά μπήκαμε στο νέο αιώνα με τις εκλάμψεις της Ομόνοιας του Κωνσταντίνου, του Χριστοφή, του Μακρίδη, του Οκκά, της Ανόρθωσης του Μπεκιάι, του Κετσπάγια, του Νικολάου, του Κατσαβάκη, του Φρούσου, με την πρώτη παρουσία κυπριακής ομάδας στους ομίλους του Champions League! Mετά μπήκαμε στο ΑΠΟΕΛ που έχω ήδη αναφέρει των Χιώτη, Πουρσαιτίδη, Κόντη, Ζόρζε, Χαραλαμπίδη, Μοράις, Πίντο, Αίλτον, Τρισκόφσκι, Μποαβεντούρα, Εφραίμ, Γιαννιώτα, Αλωνεύτη, Ντε Βινσέντι, Σωτηρίου, Ντεκαμάργκο. Μετά είχαμε τον Απόλλωνα, την ΑΕΚ, την ΑΕΛ του Europa League, με πρώτο και καλύτερο τον Απόλλωνα με 3 συμμετοχές στους ομίλους με σημαντική διάκριση.
Αυτές οι ομάδες πήραν, άλλες μικρότερο και άλλες μεγαλύτερο μερίδιο διάκρισης και επιτυχιών στο κυπριακό ποδόσφαιρο, εντός και εκτός. Όσον αφορά τις διακρίσεις και επιτυχίες τους στο πρωτάθλημα, αλλά και στο κύπελο, είναι γεγονός ότι καμιά δεν απαλλάχτηκε από τις παθογένειες της προκατάληψης, της κακοπιστίας και του φανατισμού που πάντα συνόδευαν και συνοδεύουν το ποδόσφαιρο μας, κάθε φορά που μια ομάδα επικρατούσε και κατακτούσε συνεχόμενους τίτλους και κυριαρχούσε.
Δυστυχώς, το παρασκήνιο το θυμούνται και το επικαλούνται οι φίλαθλοι και οπαδοί μόνο όταν τους τίτλους κατακτούν άλλες ομάδες, και όχι η δική τους! Καμιά σχεδόν παραδοχή για την ανωτερότητα του αντιπάλου, καμιά σχεδόν αυτοκριτική για τα λάθη της ομάδας τους! Και όμως, παρά τις αμφισβητήσεις για τις επιτυχίες κάθε ομάδας για σειρά ετών, η αλήθεια είναι ότι οι εκάστοτε μεγάλες ομάδες ήταν μπροστά για σειρά ετών γιατί το άξιζαν, γιατί υπερείχαν, ανεξάρτητα αν σε μεμονωμένες περιπτώσεις ο τίτλος κρινόταν στις λεπτομέρειες, στα επί μέρους λάθη, στους αστάθμητους παράγοντες, όπως για παράδειγμα έγινε στο φετινό πρωτάθλημα. Σ' ένα πρωτάθλημα που διακρίθηκε περισσότερο ως ομάδα ο Απόλλωνας και είχε πιο ποιοτική παρουσία σε πιο πολλά παιχνίδια από τον ανταγωνιστή του για τον τίτλο.
Το παρασκήνιο με πολλές μορφές, υπήρχε και πάντα θα υπάρχει στο κυπριακό ποδόσφαιρο, όπως ακριβώς συμβαίνει και εκτός Κύπρου. Το θέμα είναι πόσο αυτό επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα ενός ή περισσότερων πρωταθλημάτων! Το επηρεάζει μέχρις εκεί που το επιτρέπει η δυναμικότητα και η αγωνιστική αξία της κάθε ομάδας που πρωταγωνιστεί. Μερικές φορές μπορεί να επηρεάσει ως ένα βαθμό τον πρωταθλητή. Σε ένα πρωτάθλημα μπορεί να παίξει το ρόλο του. Όχι όμως σε συνεχόμενες χρονιές. Άλλοι είναι οι παράγοντες που σε τέτοιες περιπτώσεις καθορίζουν τις επιτυχίες. Αυτό συνέβη και σε όλες τις προηγούμενες αναφορές, όπου τον πιο σημαντικό παράγοντα για τις απανωτές διακρίσεις, διαδραμάτιζαν η ποιότητα της ομάδας, η αξία των παικτών της, η συνοχή της, η οργάνωση της και άλλα συναφή στοιχεία που χαρακτηρίζουν μια ομάδα.
Θα επαναλάβω ότι το φετινό πρωτάθλημα θα μπορούσε να το πάρει ο Απόλλωνας και όχι το ΑΠΟΕΛ, στην περίπτωση που νικήσει αύριο την Ανόρθωση. Πέραν όμως από την ποιότητα του Απόλλωνα και τους ισχυρισμούς οπαδών του για το ρόλο του παρασκηνίου, θα μπορούσε και ο ίδιος να κάνει την αυτοκριτική του για το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να ξεφύγει του ΑΠΟΕΛ με τα πολλά προβλήματα τραυματισμών και μαζεμένων απουσιών βασικών παικτών του.
Δίνοντας την ευκαιρία στον αντίπαλο του να επανέλθει στην κορυφή στον πιο σημαντικό από βαθμολογικής πλευράς αγώνα του πρωταθλήματος, ήταν γι' αυτόν ένα μεγάλο ρίσκο. Και δυστυχώς για τον φετινό ποιοτικό Απόλλωνα, στο πιο κρίσιμο ραντεβού του δεν ανταποκρίθηκε και θα μπορούσε να χάσει με ευρύτερο σκορ, όπως ακριβώς έγινε σ' ένα άλλο, επίσης πολύ σημαντικό αγώνα εναντίον της ΑΕΚ εκτός έδρας. Και στα δυο αυτά παιχνίδια, ο Απόλλων είχε ανεξήγητα κάθετη πτώση στην απόδοση του. Είναι φυσικά και η ήττα στο ποδόσφαιρο, αλλά όταν έρχεται με τέτοια εμφάνιση, τότε θα πρέπει να μπαίνει μπροστά ο προβληματισμός κι η αυτοκριτική.
Όλα αυτά, φυσικά, σε περίπτωση νίκης αύριο του ΑΠΟΕΛ. Μια νίκη που βέβαια δεν είναι σίγουρη, αλλά πιθανότερη. Εν κατακλείδι, το ΑΠΟΕΛ παίρνει κατά πάσα πιθανότητα, ίσως το πιο δύσκολο του πρωτάθλημα των τελευταίων χρόνων και ο Απόλλωνας χάνει ένα σχεδόν σίγουρο. Το ποδόσφαιρο συχνά επιφυλάσσει πολλά μη αναμενόμενα. Και ο καθένας ασφαλώς τα βλέπει με το δικό του φακό!
