Χρήστος Ζαβός
Καθηλωτικός. Επιβλητικός. Ολοκληρωτικός. Μεγαλοφυής. Put music… ότι και να πεις είσαι μέσα. Ας υποθέσουμε ότι ο γράφων είναι ένας αντικειμενικός δημοσιογράφος που του αρέσει μονάχα το ποδόσφαιρο και τίποτα παραπάνω. Με βάση αυτή τη λογική… το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι απλά να υποκλιθούμε στον Απόλλωνα του 2017-2018. Γιατί;
Γιατί το ποδόσφαιρο που παίζει είναι αυτό που βλέπουμε στα dream box σ εντυπωσιακά γήπεδα, μακριά από το μίζερο σκηνικό που επικρατεί στη βραχονησίδα. Γράφω μαλακίες;
Δες απλά… το τέταρτο γκολ. Αφού ανταλλάσσουν ένα σωρό πάσες, σπάζοντας την πίεση των αντιπάλων η μπάλα πάει στο δεξί εξτρέμ. Πασάρει στον δεξί μπακ που κλίνει προς τα μέσα και πάει τη μπάλα στον κεντρικό χαφ που έρχεται από πίσω στον χώρο του άξονα. Με τη σειρά του κερδίζει μέτρα με μια πάσα, τρυπά την άμυνα, αδρανώντας τρεις αντιπάλους δίνει τη μπάλα στον επιτελικό χαφ, ο οποίος με τη σειρά του βρίσκει την τρύπα και τον σέντερ φορ, που από δεξιά απλά τσιμπά την «πόρνη» και αφήνει τάβλα τον αντίπαλο πορτιέρο. Η απόλυτη ηδονή. Το ποδόσφαιρο φοράει τα ωραία του και όλοι εμείς απλά ξανά λέω, υποκλινόμαστε. Τσιμπιέσαι για να καταλάβεις τι γίνεται.
Όσον αφορά δε, τη σχέση που δημιουργεί ο Απόλλωνας με τον ΑΠΟΕΛ έχει πλέον ξεφύγει. Δεν είναι απλά ερωτική, είναι πλέον βάναυση. Γιατί να μπαίνεις μες στο ΓΣΠ, με ανοικτά ή κλειστά ρουμπινέτα και να τους κάνεις γιό, γιό, σκορπώντας την άμυνα τους σε δεκαπέντε λεπτά μέσα, εύκολα αντιλαμβάνεσαι ότι ο «θύτης» κακοποιεί το «θύμα» φλερτάροντας με τις συνέπειες του ποινικού κώδικα.
Πέραν τούτου, εκτός δηλαδή από το τι συνέβηκε το ματς, ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ο τρόπος που διαχειρίστηκαν την μεγαλειώδη νίκη. Ιδιαίτερα ο Σοφρώνης, εκτός από το μαεστρικό του κοουτσάρισμα, μέσω των δηλώσεων του κάνει το αυτονόητο. Διατηρεί δηλαδή τη σοβαρότητα. Και πρόσεξε για τον Απόλλωνα δεν ήταν ποτέ αυτονόητο η σοβαρότητα. Έτσι γίνεσαι μεγάλος. Να βάζεις τέσσερα μες την πρωτεύουσα και να είσαι ρεαλιστής και ταπεινός.
Όσον αφορά δε το κοουτσάρισμα του… και εδώ υποκλινόμαστε. Ξεκινά ο αθεόφοβος με Μάγκλιτσα, Ζελάγια, δίνει στον Παπουλή ελευθερία κινήσεων, κρατάει τον Ζάντερ πίσω και χτίζει τείχος με Σακέτι, Άλεφ.
Πίεση πάνω στα χαφ τους και ο Δώνης απλά εγκληματεί, αγνοώντας ότι η δεξιά μεριά του Απόλλωνα είναι μακράν η καλύτερη στο πρωτάθλημα. Και αφήνει τον Λάγο να παίρνει ηρεμιστικά το βράδυ μήπως και κοιμηθεί.
Κοιτάξτε. Είναι ο Λάγο και έχει ν’ αντιμετωπίσει Ζοάο Πέδρο, Γιάκολις, τον Παπουλή και τον Μάγκλιτσα που κλίνει. Είναι λες και είσαι ρατσιστής και κόβεις μες σε γειτονιά του Μπρόνξ, ανάμεσα σε συμμορία μαύρων. Ούτε και θα ήθελα να ήμουν ο Λάγο και ας παίρνει ο άνθρωπος τόσα λεφτά.
Και να ήταν μόνο αυτό. Ο Δώνης μάλλον θεωρεί ότι θα έχει κατοχή και κρατάει τον Μοράις πίσω, αφήνοντας τρεις χαφ που ξέρουν μπάλα να κάνουν κουμάντο. Έλα όμως που ο Απόλλωνας εκθέτει ακόμη και το ζωντανό θρύλο του ΑΠΟΕΛ. Γιατί μεγαλοπρεπής ο Μοράις αλλά ο άνθρωπος δεν είναι το καλύτερο στόπερ του κόσμου.
Πιέζει κιόλας ο Σοφρώνης τον Λούκας ρίχνοντας του τον Μάγκλιτσα που έκανε φοβερή δουλειά, ο Άλεφ αποδεικνύει ότι δεν κάνει για την Κύπρο, ο Σακέτι είναι απλά Σακέτι… τον Βάλε λίγο, πολύ δεν τον είδαν από κοντά. Άσε που καλά, καλά τα στόπερ δεν πολύ ίδρωσαν.
Η δε έμπνευση του «Κάττου» να αφήσει τον Παπουλή σ’ ένα ελεύθερο ρόλο, ήταν απλά μαεστρική. Ο αρχηγός κάνει φοβερό παιγνίδι, προσδίδει πλάτος στην επίθεση και μπερδεύει τους αμυντικούς. Να τον πιάσει το δεξί μπάκ, το αριστερό, οι στόπερ, το αμυντικό χαφ, αφού ο αθεόφοβος έμοιαζε με τον «μαύρο γάτο» του Παπακωνσταντίνου. I put music:
«Μα όπως είπα στην αρχή ο γάτος πονηρός
βόλευε τα κορίτσια και γίνονταν καπνός
με τόση καρπερότητα αχ να `χα μια σταλιά
γέμισαν τα ιδρύματα με μπάσταρδα γατιά».
Για τον Γιάκολις δεν έχουμε να πούμε και πολλά. Και μόνο ότι στο 69’ (συμβολικός αριθμός) κάνει δύο με τρία τουνελ ή παττίχες όπως τα λέει ο κουμπάρος μου στον αντίπαλο, νομίζεις ότι το παιγνίδι γίνεται στο Etihad και όχι στο ΓΣΠ. Άμα ήμουν Βούρος θα του είχα επιτεθεί, μούτρα, μούτρα.
Θέλω όμως να σταθώ και στον Άλεφ. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο… απλά δεν κάνει για την Κύπρο. Μακάρι να μείνει όσο μείνει, να τον βλέπουν οι υπόλοιποι χαφ να μαθαίνουν πως παίζεται η θέση. Χθες πάντως η παρουσία του ήταν διδακτική. Γαμώ το μου, ήταν παντού μες στο γήπεδο. Και άμυνα και επίθεση και μάλιστα χωρίς να δείχνει ότι δυσκολεύεται. Λες και είχε μαγνήτη στα πόδια αφού μαζί με τον Σακέτι δεν άφησαν ούτε και μια κάθετη να περάσει. Και να βγάζει τη μπάλα με ψυχραιμία. Άσε κιόλας που στο Β’ ημίχρονο φλέρταρε και με το γκολ.
Να σου πω κάτι. Δεν έχω καμία ψύχωση με το πρωτάθλημα όπως έχει η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών, δικαίως ή αδίκως.
Δεν έχω γεννηθεί στο Τέξας, ούτε και στο Λος Άντζελες. Εκεί είναι που λένε ότι «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος, τίποτα». Έχουν κιόλας εξάγει τούτη τη φιλοσοφία οι καουμπόηδες ανά τον πλανήτη… σιγά που θα γλύτωνε η βραχονησίδα.
Εμένα μου φτάνει να βλέπω τέτοια ομάδα στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Απλά υποκλίνομαι. Κανείς δεν γνωρίζει ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα, φαβορί μου φαίνεται ο ΑΠΟΕΛ, αλλά τούτη την ομάδα του Σοφρώνη δεν θα τη ξεχάσουμε ποτέ. Έχουμε ήδη υποκλιθεί…
