Χρήστος Ζαβός
Τούτες οι στιγμές είναι η χαρά του κάθε αλήτη, ρουφιάνου δημοσιογράφου. Να το ξέρεις άμα υπάρχει αίμα, πόνος, θυμός και αγανάκτηση τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης ηδονίζονται, όπως ο «ελληναράς» με τη χολιγουντιανή ταινία «300».
Άμα δε κιόλας το «προϊόν» είναι το πλέον εμπορικό στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι όπως η Ομόνοια, τότε η χαρά των πάντων είναι ανείπωτη. Κάνεις δηλαδή την κάβλα σου πάνω στη λύπη χιλιάδες κόσμου και καθάρισες. Έβγαλες το μεροκάματο.
Από την άλλη δεν θα μπορούσε να μην ασχοληθεί κάποιος με την περίπτωση της σύγχρονης Ομόνοιας. Και δεν είναι καθόλου απλό πράγμα να αρθρογραφήσει κανείς πάνω σ’ ένα τέτοιο πολύπλοκο θέμα και να το προσεγγίσει κανείς με την απόλυτη σοβαρότητα. Δεν μπορεί επίσης να μην αποδοθούν ευθύνες σ’ όσους αναλογούν.
Ας πάρουμε τα πράγματα, από την πιο απλή διάσταση τους. Η φετινή Ομόνοια έτσι όπως δομήθηκε το καλοκαίρι, δεν άξιζε ούτε να περάσει στους οκτώ απέναντι στην «ταβέρνα». Γιατί; Γιατί πολύ απλά υπολείπεται ποιότητας. Όσο και να τη ψάξεις, όπως και αν το δεις, οι περισσότεροι παίκτες που ήρθαν φέτος ή έμειναν από πέρσι, δεν αξίζουν να εργάζονται σ’ αυτό το σωματείο.
Θες να μιλήσουμε για την άμυνα; Για τα πλάγια της; Για τον «άσσο»; Για τα χαφ; Ανασταλτικά ή δημιουργικά; Για τα εξτρέμ; Τη τύχη τους μέσα, η μοναδική ποιότητα που βρίσκεις μες στο σύνολο, είναι απόλυτη εξαρτώμενη απ’ όλους τους υπόλοιπους. Τι να σου κάνει ένας Ντερμπισάιαρ, όταν η μπάλα δεν πάει σ’ αυτόν, έτσι όπως πρέπει;
Άστο ποδοσφαιρικά. Όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν καταλαβαίνει. Πάει και τελείωσε.
Τώρα γιατί ήρθαν όλοι αυτοί οι περίεργοι; Δεν μπορεί να μην είναι ευθύνη της παρούσας διοίκησης. Η οποία διοίκηση, μάλλον από την απειρία της, ίσως κιόλας από αδυναμία ή ασχετοσύνη, παρασύρθηκε από το μύθο του προηγούμενου προπονητή και του παρέδωσε τα κλειδιά χωρίς ποτέ να δημιουργήσει τις απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες για να προστατευτεί το σωματείο. Παρασύρθηκε επίσης από τη μεγαλύτερη μάζα του «λαού» που σώνει και καλά την είδε Εβραίος στην εποχή του Μωυσή. Τα είπαμε όμως ξανά αυτά. Δυστυχώς όμως το σωματείο ακόμη την πληρώνει.
Όλα τα πιο πάνω μπορεί και να μην είναι και τα πλέον σοβαρά. Υπάρχει κάτι πολύ πιο σοβαρό από τον όποιο αποκλεισμό ή θρίαμβο της ομάδας. Η διοίκηση όχι απλά απέτυχε, αλλά έχω την εντύπωση ότι μάλλον άθελα της μικραίνει το ίδιο το σωματείο.
Γιατί να καθίσταται η Ομόνοια κλοτσοσκούφι του κάθε τυχάρπαστου διαιτητή, επόπτη ή τάχατες υπεύθυνου και να μην υπάρχει μια δυναμική και οργανωμένη αντίδραση… στο δικό μου το μυαλό μοιάζει με σιωπηλή συμμετοχή στο διαρκές έγκλημα που γίνεται εις βάρος της ίδιας της ομάδας.
Δεν μπορεί κάθε λίγο και λιγάκι να διαλαλεί για το όποιο καθεστώς υπάρχει μες στο χώρο του ποδοσφαίρου και να διατηρεί μια τέτοια απαθή στάση. Δηλαδή εάν όντως υπάρχει «καθεστώς ΑΠΟΕΛ», τι έκανε η Ομόνοια μέχρι στιγμής για να το πολεμήσει; Επιπλέον, αν δεν το κάνει η Ομόνοια, ποια άλλη ομάδα στην Κύπρο μπορεί να το κάνει;
Μη λέμε μαλακίες. Η αγωνιστική φθορά της ομάδας είναι πταίσμα σε σχέση με το που τοποθετούν την Ομόνοια, οι ίδιοι που τη διοικούν. Εκτός και εάν όντως, όπως ακούγεται στα καφενεία, είναι πλήρως υποδουλωμένη απέναντι στο «καθεστώς» για διάφορους λόγους, μάλλον οικονομικούς. Για πόσα όμως χρόνια ακόμη, ο Καραβίδας, ο Κίκης, ο Λούκας και οποιοσδήποτε άλλος θα είναι ισχυρότερος από την Ομόνοια;
Να στο κάνω λιανά να τελειώνουμε. Ή έχεις τα κοχόνες να σταθείς απέναντι τους με το όποιο τίμημα ή απλά ελευθερώστε την από την δειλία. Και ας πέσει δέκα κατηγορίες και όχι μία. Στο κάτω, κάτω, χίλιες φορές φτωχός και τίμιος παρά σκλάβος του όποιου μικρού ή μεγάλου καρχαρία. Με συγχωρείς, δεν υπάρχει κάτι άλλο να πούμε.
Πάμε επίσης σ’ ένα παντελώς αδιάφορο θέμα. Βγήκε η είδηση ότι ο Πέτεφ θα «φάει» τρεις παίκτες. Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι. Αν είναι δυνατό σε μια τέτοια κατάσταση ο όποιος Μαρκάσα, Λόπες και Σοάρες να μοιάζουν σημαντικοί.
Εδώ μιλάμε για την πλήρη υποδούλωση του σωματείου, για την ριζοσπαστική αλλαγή που πρέπει να επέλθει επιτέλους, για τον εκσυγχρονισμό και ο κόσμος συζητά για τους Πορτογάλους. Καλά λέει ο λαός μας… ότι πάθουμε εν που τη κελλέ μας σε τούτο τον τόπο.
Επιτέλους λίγη σοβαρότητα. Λίγη…
