Χρήστος Ζαβός
Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται, δεν είναι πλέον σύμπτωση, είναι γεγονός και πρέπει να βρούμε τα αίτια του.
Μη σου πω κιόλας ότι με τον τρόπο που το πάει, θα μάθουμε και τι τους λέει στα αποδυτήρια. Δεν εξηγείται αλλιώς, αυτό το «φορτσαριστό» ξεκίνημα που κάνει ο Απόλλωνας ιδιαίτερα απέναντι στις θεωρητικά μικρότερες ομάδες είναι αποτέλεσμα της κουβέντας που γίνεται εντός των αποδυτηρίων.
Και οι οδηγίες δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο πέρα από πίεση στην πρώτη πάσα του αντιπάλου, πρέσινγκ από τη μεσαία γραμμή προς τα γκολ ποστ, γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας, κατεβασιές των μπακ, και εναλλαγές θέσεων στην επιθετική γραμμή.
Μπορεί όλο αυτό να το πεις και πιο λαϊκά… «σκοτώνουμε τον αντίπαλο, ευθύς εξ αρχής». Κάτι τέτοια πρέπει να λέει ο Σοφρώνης και τα βλέπουμε εμείς στο γήπεδο.
Και ο αγώνας με την Αλκή δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Έτσι μπήκε η ομάδα μες στο Αμμόχωστος και κατάφερε να πανηγυρίσει γκολ μέχρι 8ο λεπτό. Βέβαια αυτή η φιλοσοφία, κάποιες φορές πετυχαίνει όπως στα παιγνίδια με Σαλαμίνα και Δόξα, κάποιες άλλες φορές όχι, όπως με Ολυμπιακό, Ερμή και Άρη ανεξαρτήτως αν κέρδισε τους δύο τελευταίους.
Τώρα να μου πεις, ένα τέτοιο μοντέλο γιατί δεν μπορεί να πετύχει όλες τις φορές που εφαρμόζεται. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι μονολεκτική. Υπάρχουν διαφορετικοί λόγοι.
Πρώτος και πιο κύριος, μιλάμε για ποδόσφαιρο. Άρα τίποτα δεν σου εξασφαλίζεται αφού υπάρχει και ο αντίπαλος.
Δεύτερο κατά την άποψη μου, ο Απόλλωνας όσο και αν φαίνεται περίεργο δεν είναι τόσο αποτελεσματικός. Κάνει 20 τελικές και βάζει δύο γκολ. Άμα είχε κανά βαρβάτο σέντερ φορ θα ήταν απλά πολύ πιο φοβητσιάρικος. Ουδείς τέλειος να μου πεις, αλλά με τον ΑΠΟΕΛ αντίπαλο πρέπει να είσαι τέλειος σ’ όλα τα μέτωπα. Εμείς μιλάμε για το αγωνιστικό. Για τ’ άλλα ας κανονίσει ο Κίρζης.
Τρίτο και επίσης σημαντικό είναι ότι τούτο το μοντέλο είναι κυρίως παραγωγικό, άρα και θεαματικό, είναι όμως ευάλωτο στα μετόπισθεν. Και άμα παίζεις με μικρές ομάδες που προετοιμάζονται για να σε παίξουν στην κόντρα μπορεί να την πατήσεις.
Οι κατεβασιές των μπάκ, το «φόρτωμα» πολλών παικτών στην αντίπαλη περιοχή, όπως και να το κάνουμε, περιλαμβάνει ρίσκο.
Και ευτυχώς για τον Απόλλωνα, υπάρχουν ποδοσφαιριστές που δεν συμβιβάζονται με το ρίσκο αλλά θέλουν σιγουριά.
Ένας τέτοιος είναι ο Βάλε. Αυτός ντε, που κάποιοι υποτιμούν και κάνουν όλους εμάς ν’ αναρωτιόμαστε αν μιλάμε για το ίδιο πράγμα ή αν η βούρτσα είναι το ίδιο πράγμα με την οδοντόβουρτσα. Μέχρι εκεί… μην πούμε και τίποτα άλλο.
Πάντως στον αγώνα με την Αλκή είναι ο τεράστιος Βάλε, που σταματά τις ορέξεις των αντιπάλων και ηχεί τη σάλπιγγα για την επίθεση. Ή αν θες, ψαρεύει τον Φαμπρίτσιο και μετά αναλαμβάνουν οι συμπαίκτες του. Και αρχίζει ο Σοφρώνης και φορτώνει παίκτες μες στην περιοχή του αντιπάλου, ήταν πλέον ζήτημα χρόνου να τους τελειώσουν. Και τους τελείωσαν.
Και να βλέπεις τον Απόλλωνα να παίζει χωρίς φορ, αφού ο Μάγκλιτσα έβγαινε εκτός περιοχής, πότε πλάγια, πότε από τον άξονα.
Πάντως αυτό το σύστημα «Σοφρώνη», όπου σχεδόν όλοι επιτίθεται είναι δική του πατέντα και αξίζει να του το καταχωρήσουμε. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο πια, ότι το καλοκαίρι έψαχνε να βρει παίκτες που αλλάζουν θέσεις, όπως ο τραπεζικός υπάλληλος τα πουκάμισα. Από τη θεωρία στην πράξη… είναι απλό, δεν είναι όμως καθόλου εύκολο.
Τώρα από το παιγνίδι με την Αλκή, δεν προέκυψε, αλλά εδραιώθηκε ένα ακόμη στοιχείο. Ότι ο Γιάκολις είναι το άλλο μισό του Μάγκλιτσα. Ή ότι στον Απόλλωνα, βρήκαν γλυκό εκ Κροατίας και κερνάνε φαρμάκι στους ξένους.
Αφού δεν έχει το γκολ ο ένας (αλήθεια αν ο Γιάκολις είχε το γκολ, δεν θα τον βλέπαμε ποτέ στο νησί) το δίνει στον άλλο. Σαν κάτι αγαπημένα διδυμάκια που μοιράζονται ακόμη και τον αέρα που αναπνέουν.
Δεν ξέρω, ούτε και κανείς, άμα όμως συνεχίσουν οι Κροάτες μ’ αυτό τον τρόπο, τότε θα μιλάμε γι’ αυτούς σαν κάτι ιστορικά δίδυμα που πέρασαν από το κυπριακό ποδόσφαιρο. Γκόκιτς- Σάμπουριτς, Ομπίκου- Ντάνιελ, Πτάγκ-Άνταμσικ… υπάρχουν και άλλα, ότι θέλεις βάλε.
Ας το διάολο θα μας τρελάνουν οι δύο τους. Άμα το πάμε αρχαίο ελληνικά είναι ο Δάμων και ο Φειδίας, ο Πάτροκλος και ο Αχιλλέας. Άμα το πάμε ποδοσφαιρικά είναι ένα σπουδαίο εξτρέμ μ’ ένα σπουδαίο light σέντερ φορ.
Μια χαρά… και οι δύο τρομάρες για τους αντιπάλους. Και το show είναι μοναδικό, γιατί είναι διαφορετικό να βλέπεις τον Μαρτίνεζ ή το Ντα Σίλβα να χαϊδεύουν την «πόρνη», το Ζάντερ ή τον Ζοάο Πέδρο να καταπίνουν την γραμμή και διαφορετικό να βλέπεις δύο να μοιάζουν μ’ έναν.
«Κροατικό γλυκό» λοιπόν, που το απολαμβάνεις και άμα συνεχίσει να σερβίρεται, θα υποφέρουν από ζάχαρο όλες οι αντίπαλες άμυνες.
