Χρήστος Ζαβός
Δοκιμασμένη συνταγή. Για να το πάρουμε, πρέπει να φύγει αυτός, καμιά φορά και ο άλλος, να έρθει ο παρ’ άλλος μήπως και μας κάτσει και πάμε όλοι μαζί στον «εξώστη».
Οκ. Κατανοητό και σεβαστό κιόλας. Δεν πρόκειται να μπούμε στο τριπάκι να συζητήσουμε κατά πόσο είναι ορθή ή όχι η απόφαση της διοίκησης να διώξει τον Δώνη. Έτσι και αλλιώς τούτες όλες τις ημέρες, γράφτηκαν εγκυκλοπαίδειες για την περίπτωση του, τι έκανε λάθος και τι σωστό.
Αυτό που πλέον έχει σημασία στον ΑΠΟΕΛ είναι να εξετάσουμε τις συνέπειες που προκαλούνται από τη συγκεκριμένη τακτική, ν’ αλλάζουν δηλαδή οι προπονητές όπως οι τραπεζικοί τα πουκάμισα.
Νομίζω ότι είναι κατανοητό, ότι ακριβώς τούτη η μεθοδολογία μπορεί να δίνει πρωταθλήματα σ’ ένα αρρωστημένο ποδοσφαιρικά περιβάλλον, σε καμία όπως περίπτωση δεν αποπνέει ποδοσφαιρικής υγείας.
Και όπως σε κάθε «τοξική» κατάσταση και σ’ αυτήν δημιουργούνται μονάχα αρνητικές συνέπειες. Όπως του τύπου να γκρινιάζουν οι οπαδοί γιατί η ομάδα δεν παίζει μπάλα ή γιατί δεν έχει μια συγκεκριμένη φιλοσοφία.
Πως όμως να συμβεί αυτό, όταν ο κουμανταδόρος αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι; Κακά τα ψέματα σ’ αυτό μερίδιο ευθύνης έχει και η πλειοψηφία του κόσμου, η οποία όπως και η διοίκηση εμπιστεύεται τον προπονητή μέχρι να έρθει η πρώτη στραβή. Άμα έρθει, τότε θυμόμαστε όλοι τον Ιωάννη τον Πρόδρομο και τη παραγγελιά της Σαλώμης.
Και ιστορικά άμα το δεις, ο ΑΠΟΕΛ των πέντε πρωταθλημάτων δεν είναι αντάξιος του ΑΠΟΕΛ του Ιβάν που πήρε δύο τίτλους. Άμα δηλαδή κανείς καταγράψει τις μεγάλες ομάδες που φτιάχτηκαν στο κυπριακό ποδόσφαιρο, ίσως να μην συμπεριλάβει την πενταετία του ΑΠΟΕΛ. Δεν υπάρχει όμως περίπτωση να μην ασχοληθεί με την ομάδα που έφτιαξε ο «στρατηγός» Ιβάν ακόμη και αν είναι μέλος της «Θύρας 9».
Στην ιστορία γενικότερα του ποδοσφαίρου έχουν καταγραφεί μεγάλες ομάδες που άφησαν το στίγμα τους. Δεν χρειάζεται να τις καταγράψουμε, είχαν όμως όλες ένα κοινό παρανομαστή. Τον προπονητή.
Στην περίπτωση του ΑΠΟΕΛ κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τι να γράψεις για τον ΑΠΟΕΛ του Δώνη; Για τον ΑΠΟΕΛ του Μάριο Σέρτζιο; Του Μαντούκα, Σατσιά και Κωστή; Του Κρίστιανσεν; Του Πασένσια ή του Κετσπάγια; Θες να γράψουμε και για τον Μάριο Μπέιν;
Όλες αυτές οι ομάδες εντός του ΑΠΟΕΛ, είχαν όλες διαφορετικά αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Ψέματα; Νομίζω πως όχι. Για κάνε κιόλας μια σύγκριση με τον ΑΠΟΕΛ του Γιοβάνοβιτς και παρατήρησε που θα γείρει η ζυγαριά.
Είναι ξεκάθαρο ότι η διοίκηση Πετρίδη, επενδύει σ’ άλλα μέτωπα που έχουν να κάνουν κυρίως με το σύγχρονο ποδόσφαιρο και όχι με την κλασσική του μορφή. Δηλαδή δαπανούμε σωρεία λεφτών, φέρνουμε και δύο, τρείς παίκτες καθοριστικούς, τοποθετούμε έναν προπονητή που να μας ακούει, βάζουμε και τη δύναμη που έχουμε ως σωματείο και το παίρνουμε.
Είναι πάντως κρίμα που ένα τόσο μεγάλο σωματείο, ίσως και το μεγαλύτερο του νησιού, έχει πια μπολιαστεί μ’ αυτή τη νοοτροπία. Το Μακιαβελικό « ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» έχει πλέον βαθιά ριζώσει μέσα στο ψυχισμό της ομάδας και πολλών οπαδών της. Και άντε έφυγε ο Δώνης. Και ήρθε ο επόμενος και πήρες το «τιμημένο» έκτο.
Τούτη όμως η προσέγγιση αφήνει στην άκρη τα πολύ πιο ουσιώδη. Αγωνιστικά μιλώντας τη συνοχή, την ταυτότητα, τη φιλοσοφία, το πνεύμα. Και ιστορικά επίσης. Είναι ένα τίμημα το οποίο θα πληρωθεί στη συνέχεια. Είτε μέσα από το μυαλό του ρομαντικού φιλάθλου, είτε ακόμη και από τον ιστορικό του μέλλοντος.
Ο οποίος ιστορικός θα εξετάσει τον ΑΠΟΕΛ του Πετρίδη, άμα όμως είναι να μιλήσει για ποδόσφαιρο θα καταγράψει τον ΑΠΟΕΛ του Ιβάν, του Γκμόχ, του Γκέραρντ, του Ουζουνίδη, του Μπόνεφ, του Κάσιντι και πολλών άλλων σπουδαίων που καθόρισαν την ιστορία της ποδοσφαιρικής ομάδας. Υπηρέτες του αθλήματος και όχι απαραίτητα επιχειρηματίες.
